Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Η μοναξιά του σχοινοβάτη

Θα σας εκθέσω τώρα ένα πρόβλημα που έχω. Καλά, δεν είναι μόνο ένα το πρόβλημα που έχω, είναι γύρω στα 4 ή 5, κι επίσης, δεν το έχω μόνο τώρα αυτό το πρόβλημα, το είχα ανέκαθεν. Απλά, τώρα που ζω σε μια μικρή πόλη, λίγο έχει μεγαλώσει το πρόβλημα, όχι, ψέματα, δεν έχει μεγαλώσει, μάλλον φαίνεται περισσότερο διότι έχει λιγότερα λεωφορεία. (Με διακρίνει μια αντίφαση σήμερα ή είναι η ιδέα μου;)
Όπως κι αν έχει, το πρόβλημά μου αφορά, σε πρώτη ανάγνωση, το lifestyle και σε δεύτερη, τη βιοθεωρία –καταπληκτική λέξη, πολύ μου αρέσει, η θεωρία του βίου, η τέχνη του ζην, οι προσωπικές σου οδηγίες χρήσης για τη ζωή, είμαι και πολύ καλή στα θεωρητικά, μεγάλη επιτυχία έχω και στη βιοθεωρία. Στη βιοπράξη, πάλι, όχι και τόση. Διότι, μολονότι η δική μου βιοθεωρία είναι πάρα πολύ συγκεκριμένη, ξεκάθαρη και σταθερή, στην πράξη αντιμετωπίζω πρόβλημα ένταξης.
Προσέξτε: στην Κέρκυρα, ή θα πηγαίνεις στο Μικρό Καφέ και στο Κουρδιστό Πορτοκάλι ή θα πηγαίνεις στο Bristol και στο Ευ. Με αντιλαμβάνεστε; Συμβαίνει αυτό και στη Θεσσαλονίκη και σε οποιαδήποτε πόλη κι αν ζείτε, για δοκιμάστε να αλλάξετε τα ονόματα με δικά σας οικεία. Με λίγα λόγια, πρόκειται για την αιώνια πάλη, παλιά όσο ο κόσμος, μεταξύ των αναρχοαυτόνομων, που τους λέω εγώ συνεκδοχικά, και των mode people, που τους λέει η Ρενάτα. Είναι, ρε παιδί μου, λες και υπάρχει μια λεπτή κόκκινη γραμμή, όχι πάντα τόσο λεπτή βέβαια, μερικές φορές είναι σαν αεροδιάδρομος, μην τυχόν και την περάσει κανείς κατά λάθος και βρεθεί στην άλλη πλευρά του δρόμου. Διότι, όσο και να διατείνονται απαξάπαντες, και οι μεν και οι δε, ότι δεν βάζουν ταμπέλες αυτοί κι ότι τώρα πια δεν υπάρχουν διαχωρισμοί κι ότι ας ενωθούμε σε μια μεγάλη παρέα, ο καθένας, λέει, είναι ελεύθερος, τρίχες, στην ουσία τίποτε από αυτά δεν ισχύει. Πρέπει να διαλέξεις: δεν γίνεται να πηγαίνεις για καφέ στο Bristol και για ποτό στο Κουρδιστό Πορτοκάλι, δε γίνεται να παρακολουθείς συναυλίες του Αγγελάκα με ροζ γόβες.
Και γιατί, παρακαλώ, δεν γίνεται; Εμένα πολύ μου αρέσει ο Αγγελάκας, μεγάλωσα μ’ αυτά τα τραγούδια. Αλλά τι να κάνω που μου αρέσουν κι οι ροζ γόβες και δεν θέλω να τις αποχωρίζομαι; Δηλαδή, γι’ αυτό πρέπει να μην ακούω Αγγελάκα; Νομίζω πως και ο ίδιος ο Αγγελάκας θα εξανίστατο αν του το έλεγα.
Διότι, φίλοι μου, ειδικά οι αναρχοαυτόνομοι, που υποτίθεται ότι είναι και πιο ανοιχτόμυαλοι από όλους τους άλλους ανθρώπους και πρεσβεύουν την ελευθερία κινήσεων και επιλογών, απαπα, ειδικά αυτοί σε κοιτάνε σαν εξωγήινο, αν τυχόν δεν ακολουθείς τη στιλιστική και συμπεριφοριστική τους πρόταση, την οποία δεν θα αναλύσω τώρα εδώ, πιστεύω όλοι την έχουμε μπροστά μας. Κάποτε, όταν ζούσα στη Θεσσαλονίκη, πήγα με μια παρέα σε μια μπυραρία στην Τούμπα, που ομοίαζε με γαλατικό χωριό: ξύλινοι πάγκοι και θηριώδεις τύποι που έπιναν κουβάδες μπίρα. Εγώ, για κακή τύχη της (μαυροντυμένης, φυσικά) παρέας μου, φορούσα το ροζ παλτό μου. Μόλις μπαίνουμε μέσα, έφριξαν και ήθελαν να το βγάλω. Συμφώνησα και το έβγαλα, αποκαλύπτοντας το αγαπημένο μου λαχανί πουλόβερ. Αντιλαμβάνεστε τι έγινε, χαχα, εγώ ακόμα γελάω! (Εμένα, πάντως, πολύ μου άρεσε εκείνη η μπυραρία, γιατί, ως γνωστόν, μου αρέσει η μπύρα, αλλά και οι θηριώδεις τύποι.) Επίσης, ας πούμε ότι παραβλέπουν τις ροζ γόβες και τα λαχανί πουλόβερ, άμα λες συνέχεια αστειάκια και γελάς ακατάσχετα πώς να το παραβλέψουν; Σε θεωρούν το λιγότερο σοβαρό άνθρωπο στον κόσμο και το να μην είσαι σοβαρός είναι έγκλημα, σημαίνει ότι δεν ασχολείσαι διόλου με τα μείζονα κοινωνικά ζητήματα. Βέβαια, το ότι συγχέουν τη σοβαρότητα με τη σοβαροφάνεια δεν τους έχει περάσει καν από το μυαλό.
Αλλά μη νομίζετε πως κι οι mode people είναι καλύτεροι. Το δήθεν πάει σύννεφο, στις φλέβες τους ρέει εσπρεσσάκι (άμα ακούω εσπρεσσάκι, μου ’ρχεται να ρίξω σφαλιάρα), όχι αίμα, η λέξη κάμπινγκ είναι βρισιά κι αν ασχοληθείς λίγο με τα μείζονα κοινωνικά ζητήματα, τους χαλάς το βράδυ. Επίσης, αυτοί ποτέ δεν κυλίστηκαν στην άμμο, όταν η μαμά τους τους πήγαινε στη θάλασσα, παίζανε με τα κουβαδάκια πάνω στην ξαπλώστρα, εννοείται! Άσε που άμα δώσεις λεφτά σε κάνα πλανόδιο μουσικό, αυτομάτως υποθάλπεις εγκληματικές ενέργειες. Και φυσικά υπάρχει κι εδώ το στιλιστικό ζήτημα: αυτό το καρό του Burberry μπορώ να μην το ξαναδώ; Άμα δεν έχεις ένα Burberry, έστω ένα από αυτά τα πουκάμισα που το έχουν στο γιακά και που μόνο ο γιακάς κοστίζει μισό μισθό, μη βγεις καλύτερα, κάτσε μέσα. Και το φαγητό; Σουβλάκια; Ε, όχι και σουβλάκια, προσούτο με πεπόνι θα φάμε για μεσημεριανό και άμα σου αρέσει, μόνο τη Μαριλένα παραδέχομαι, που γυρνούσαμε στο Λιστόν με τις πίτες ανά χείρας και χαιρόμασταν.
Αντιλαμβάνεστε το πρόβλημά μου; Οι αναρχοαυτόνομοι εγκρίνουν που μου αρέσει ο Αγγελάκας, αλλά παθαίνουν σοκ με τις ροζ γόβες μου, οι mode people χαίρονται που είμαι χαρούμενη, αλλά δεν μπορούν να κάτσουν και στα γρασίδια, που εμένα πολύ μου αρέσει να κάθομαι στα γρασίδια, ειδικά την άνοιξη (τις γόβες τις αφήνω δίπλα μου και χώνω τα δαχτυλάκια μου στο χορτάρι) κι εγώ μονίμως παραπαίω. Οι φίλοι μου λένε ότι πρέπει να αποφασίσω με ποιους θα πάω και ποιους θ’ αφήσω, αλλά εγώ λέω ότι σιγά μην αποφασίσω ποτέ: πολύ γέλιο ρίχνω με τις φάτσες των διαφόρων που με κοιτάνε καλά καλά επειδή φοράω ροζ ή επειδή χτυπιέμαι σαν τρελή με τα τραγούδια των Violent Femmes, που μπορεί να ακουστούν κατά τύχη στα κυριλέ μπαράκια επειδή μπερδεύτηκε ο ντιτζέι…

5 σχόλια:

Κατερίνα είπε...

ηθελα να σας πω, για την ιστορία, ότι τη φωτογραφία την πήρε η Ρενάτα!

ΣΚΥΛΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ είπε...

Λοιπόν πολύ ωραίο το θέμα που θίγεις αγαπητη Κατερινα! Πράγματι οι "δήθεν "αναρχοαυτόνομοι" που λες είναι τρελες ψωνάρες και μικροί φασίστες θα λεγα. Οι πραγματικοί αναρχικοί έχουν σαν μέγιστη αξία την αποδοχή της διαφορετικότητας από όπου κι αν προέρχεται.Εσύ πάντως -ξεκάθαρα-είσαι κατα βάθος μια κοσμοπολίτισσα αναρχοαυτόνομη χαχα

Κατερίνα είπε...

Θανάση, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, πράγματι, μικροί φασίστες, σωστά το έθεσες.
Κοσμοπολίτισσα αναρχοαυτόνομη λες, ε; Μ' αρέσει!

vaso είπε...

εγώ ένα έχω να πω!: ότι το grek (δεν ξέρω αν γραφεται έτσι) έχει το καλύτερο καπουτσίνο του νησιού και μετά ο κοχλίας! και έχω πάει για καφέ σε αυτά με ένα άθλιο σορτάκι και μια άθλια μπλούζα αλλά ο καφές ήταν το ίδιο τέλειος! είσαι πολύ τυχερή που ζεις εκεί! (έχω κάνει φοιτήτρια!)

Κατερίνα είπε...

Βάσω, θενκς καταρχήν που με διαβάζεις κι όσο για το καπουτσίνο, ναι, και μένα μου αρέσει του γκρεκ κι ούτε εγώ ξέρω πως γράφεται.
Τυχερή που ζω εδώ λες, ε; Ναι, ίσως...