Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Είναι όμως κι ένα αγόρι...

Λοιπόν, συγγνώμη, αλλά θα το πω. Τα αγόρια είναι λίγο χαζά, ή τουλάχιστον αυτά τα αγόρια που ξέρω εγώ. Αλλά και τα αγόρια που ξέρουν οι φίλες μου, οι αδερφές μου, οι θείες μου, κλπ, κι αυτά, χαζά είναι. Μπορεί να τα αγαπάμε, ναι, ειδικά τα πιο μεγάλα αγόρια, τα αγαπάμε σίγουρα, αλλά αντικειμενικά και αυταπόδεικτα, τα περισσότερα από αυτά είναι λίγο χαζά.
Καταρχήν, αδυνατούν πλήρως να σκεφτούν σε βάθος χρόνου και να οργανώσουν αναλόγως το χρόνο τους, τα ρούχα τους, τα λεφτά τους και άλλα απαραίτητα. Πως γίνεται να φεύγεις για ταξίδι 2 εβδομάδων και να παίρνεις μαζί σου 3 βρακιά, 4 ζευγάρια κάλτσες, 3 μπλούζες και το παντελόνι που φοράς; Πως γίνεται και σε τι χρησιμεύει; Επίσης, γιατί για 2 μέρες να κουβαλήσεις 3 ζευγάρια παπούτσια, 2 βερμούδες και 5 πουκάμισα; Όλα αυτά που σας περιγράφω έχουν συμβεί κι έχω και μάρτυρες, δεν τα σοφίζομαι τώρα. Δηλαδή, όπως λέει κι η Βίβιαν, δεν μπορούν, ρε παιδί μου, να δουν πέρα από ένα συγκεκριμένο χρονικό όριο, απόψε το βράδυ, ας πούμε, δεν υπάρχει τίποτε παραπέρα, ότι θα ξυπνήσουμε αύριο το πρωί, πχ, και θα χρειαστούμε καφέ ή μεσημεριανό φαγητό ή μαγιό, διότι είναι Ιούλιος μήνας και θα πάμε για μπάνιο. Όχι. Εγώ οργανώθηκα για σήμερα το βράδυ, μετά έχει ο Θεός. Ξυπνάς μετά κι έχεις λυσσάξει από την πείνα και ξοδεύεις κι ένα σκασμό λεφτά για να αγοράσεις μαγιό.
Αυτή η αδυναμία οργάνωσης και η έλλειψη διορατικότητας, βέβαια, επεκτείνεται και σε άλλους τομείς της ζωής. Και γιατί, παρακαλώ, να σκεφτώ τι δουλειά θα κάνω σε 5 χρόνια; Αφού και part time διορθωτής κειμένων για το Playboy που είμαι, μια χαρά είναι, άσε που έχει κι ωραίο περιβάλλον εργασίας. Καλά, δεν θα υπεισέλθω στο θέμα σχέση, εκεί που για κάποιον ανεξήγητο λόγο θεωρούν ότι είναι καλύτερα και μάλιστα κατά πολύ να περιμένει κανείς να φτάσει ο κόμπος στο χτένι και να μη μπορεί να κάνει ούτε πίσω ούτε μπρος και να είναι εγκλωβισμένος σε μια τεράστια αγάπη ή συνήθεια και να πνίγεται, παρά να πάρει μια απόφαση ή έστω να κάνει μια σκέψη. Όχι και πάλι. Θα κάτσω εδώ, να πελαγώνω και να πληγώνω και να πληγώνομαι, διότι δεν θέλω δεσμεύσεις. Βέβαια, απόλυτα λογικό και κατανοητό.
Επίσης, μιλάμε για τα άτομα που είναι ικανά να μπερδέψουν την πτήση αναχώρησης με την πτήση άφιξης. Ε, όχι, δεν αντέχω, θα το πω. Εντάξει, ξέρω, κι ένα κορίτσι θα μπορούσε να το κάνει αυτό, αλλά στην περίπτωσή μας το έκανε αγόρι και μάλιστα αφού είχε κοιτάξει περί τις 84 φορές το εισιτήριο. Ειλικρινά, σκεφτείτε και πείτε μου, από όσους ξέρετε, αγόρι ή κορίτσι είναι πιθανό να το κάνει αυτό; Γενικά, πιστεύω, έχουν θέμα με την ώρα, τα ωράρια, τα δρομολόγια, τα ραντεβού, τις αναχωρήσεις, κλπ. Είναι ικανά να χρονοτριβούν 45 λεπτά αγοράζοντας μηλόπιτες, τις οποίες μάλιστα πέρασαν και για κρουασάν σοκολάτα(;), ή κάνοντας ποδήλατο στη βεράντα. Και δε μιλάμε για πεντάχρονα αγόρια, έτσι, φαντάζομαι το καταλάβατε αυτό.
Και βέβαια, έχουμε το ζήτημα του σουτιέν. Αλήθεια, από όταν θυμάστε τον εαυτό σας, σε πάρτι ή σε κατασκηνώσεις ή στην πενταήμερη, βρήκατε ποτέ κανένα αγόρι να μπορεί να ξεκουμπώσει το σουτιέν με την πρώτη; Αλλά κι αργότερα, στο αυτοκίνητο ή και στο σπίτι, όπου υπάρχει η άνεση του χώρου και του χρόνου και είναι και πιο μεγάλα και δεν έχουν την ταραχή και το άγχος, και πάλι το σουτιέν δεν μπορούν να το ξεκουμπώσουν, αδυνατούν. Άσε που παραξενεύονται πολύ όταν εσύ το βάζεις και το βγάζεις χωρίς να βλέπεις και με τα χέρια πίσω από την πλάτη.
Τέλος, δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση ένα αγόρι να κάνει άνω των 2 πραγμάτων ταυτόχρονα. Για βάλτε ένα αγόρι να ανακατεύει τη σάλτσα, να μιλάει στο τηλέφωνο, να στεγνώνει μαλλιά και να βλέπει Grey’s Anatomy την ίδια στιγμή. Πολύ γέλιο, έτσι; Το πιθανότερο είναι ότι θα βουτήξει το τηλέφωνο στην κατσαρόλα και θα προσπαθεί να αλλάξει κανάλι για να δει Champion’s League με το πιστολάκι.
Μετά από όλα αυτά, είναι, πιστεύω, πλέον θεμελιώδες το αξίωμα. Τα αγόρια είναι χαζά. Αλλά και πώς να γίνει, για; Δεν μπορούμε δίχως αυτά.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Χεχε! Κορυφαίο! Και όντως, αγαπάμε ιδιαιτέρως τα μεγαλύτερα αγόρια!

Unknown είπε...

Κατερίνα έχεις δίκιο - τα αγόρια είναι χαζά μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου (πράγμα σπάνιο βέβαια)
Σκέφτομαι οτι τους αγαπάμε πάντως, παρά την χαζομάρα τους. Λες να τους έχουμε συνηθίσει , γι'αυτό?
Πως είναι με το σκύλο σου βρε παιδί μου, ένα πράγμα - Σου κάνει βλακειούλες αλλά τον λατρεύεις.....
(Maria Tsoni)

Calliope είπε...

Τώρα, αυτό με το σουτιέν, αν και κορίτσι, ούτε εγώ μπορώ να το κάνω αν δε γυρίσω τις κόπιτσες μπροστά μου, αλλά θαυμάζω και τις φίλες και τη μάνα μου που τα καταφέρνουν! Μπράβο