Εμένα οι φίλες μου.

Πραγματικά, δεν είναι πως έχω κάτι φοβερό να σας πω, αλλά θέλω να σας περιγράψω πόσο αστείες είναι οι φίλες μου. Και για να μην παρεξηγηθώ, εννοώ μερικές από τις φίλες μου. Διότι είμαι πολύ τυχερή και έχω πάρα πολλές φίλες ανά τον κόσμο, που ακόμα κι αν δεν τις παίρνω τηλέφωνο, ξέρουν πόσο τις αγαπώ, πόσο μου λείπουν και πόσο μου κάνουνε τον κόσμο καλύτερο και τα βάρη ελαφρύτερα. Πόσο λιγοστεύει η μοναξιά όταν σκέφτομαι ότι υπάρχουν και πόσο γαληνεύει η τρικυμία όταν τις παίρνω τηλέφωνο. Εμένα οι φίλες μου δεν είναι μαύρα πουλιά, εμένα οι φίλες μου είναι τα πιο λευκά, ανάλαφρα σύννεφα στον ουρανό της ζωής μου, εμένα οι φίλες μου δεν είναι σύρματα τεντωμένα, είναι λυγερές, χρωματιστές, κυματιστές κορδέλες στο καρναβάλι των σχέσεων. Αυτές είναι οι φίλες μου.

Αλλά το βαρύναμε. Δεν είμαστε για βαριά.

Το λοιπό, η φίλη Ευγενία, την ξέρετε τώρα πια, είναι η Ευγενία που όλοι αγαπήσαμε, τρίζει η καλντέρα όταν περνάει η Ευγενία, έχει πέκα με τα ζώδια. Πέκα, όμως. Ξέρει τα πάντα. Το πρώτο πράγμα που ρωτάει είναι «τι ζώδιο είσαι». Στους πράκτορες, όταν πηγαίνει για δουλειά, τους ρωτάει «τι ζώδιο είσαι». Αν και τα ξέρει τα ζώδιά τους ολωνώνε, είμαι σίγουρη. 

Γενικώς, η Ευγενία συμπαθεί τους ανθρώπους. Εκτός από τους Αιγόκερους. Για την Ευγενία, οι Αιγόκεροι δεν είναι άνθρωποι. Είναι κάτι άλλο. Απροσδιόριστο. Θα καταλήξω κάπου, μην ανησυχείτε.

Χτες περπατούσαμε με την Ευγενία στο δρόμο και, ως συνήθως, αυτή έβριζε τους Αιγόκερους κι εγώ κοιτούσα τις βιτρίνες. Και ξεστομίζει η φίλη Ευγενία την ατάκα: «μην πας μακριά», μου λέει, «να, ο Τζίσους ο Κράιστ Αιγόκερως δεν ήταν; Και πήγε και σταυρώθηκε, για να πάρει στο λαιμό του όλα τα κρίματα. Ψυχασθενείς, σου λέω, παιδί μου, ψυ-χα-σθε-νείς!». Ο Τζίσους ο Κράιστ. Εγώ έχω πέσει στο πεζοδρόμιο και γελάω. Δεν υπερβάλλω ούτε παραποιώ τα λόγια της. Το είπε έτσι ακριβώς. Ο Τζίσους ο Κράιστ. Πιστεύω πως γέλασε κι ο ίδιος ο Θεός.

Όχι ότι η άλλη πάει πίσω, η Ελένη. Μιλάμε στο σκάιπ και της λέω, εγω θα φτιάξω ένα τοστ με μερέντα, ζηλεύω, λέει η Ελένη, θα παραγγείλω κρέπα. Παίρνει στην κρεπερί μία φορά για να ρωτήσει αν μπορεί να παραγγείλει μόνο μία κρέπα. Όχι, της λένε. Παίρνει δεύτερη φορά στην κρεπερί να ρωτήσει μήπως μπορεί να παραγγείλει και αναψυκτικό μαζί. Πείτε εσείς τώρα πως είστε η κρεπερί. Πόση υπομονή; Αφού, λοιπόν, της λέω εγώ να πάρει δύο κρέπες και να κρατήσει τη μία για το πρωί, παίρνει τρίτη φορά στην κρεπερί να παραγγείλει τις κρέπες. «Γεια σας, λέει, πήρα και πριν», σώπα, δε σε θυμόμαστε καθόλου, δε μας έχει σπάσει τα νεύρα όλο το βράδυ, «να παραγγείλω θέλω δύο κρέπες και θα κρατήσω τη μία για το πρωί», σκοτιστήκαμε, κοπελιά, πέτα την και στην καλντέρα τη γαμοκρέπα, «αλλά, να σας πω», συνεχίζει η νέμεση του κρεπατζή, που μάλλον κάποια βαριά αμαρτία κουβαλάει, «κοιτάξτε, την προηγούμενη φορά που είχα πάρει κρέπα, στη γωνία η κρούστα έσπαγε, ήταν δηλαδή ξερή. Προσέξτε, μην είναι πάλι το ίδιο, αλλά να μην είναι και νωπό.» Πείτε ξανά πως είστε η κρεπερί. Κενό.

Εγώ, στο μεταξύ, έχω λιώσει, έτσι; Κλείνει το τηλέφωνο και είναι και αγανακτισμένη, ρε, το άτομο αυτό που λέγεται Ελένη, μα, άσε με, μου λέει, την προηγούμενη φορά πέταξα ολόκληρη τη γωνίτσα επειδή ήταν ξερή. Τι λε ρε παιδί μου, πέταξες μια ολόκληρη γωνίτσα, πραγματικά, εκεί μας κατάντησαν. Τώρα σταμάτησα να γελάω. Πόνεσε η κοιλιά μου.

Είδατε, με τούτα και με κείνα, και με λίγη βοήθεια από τους φίλους μου, έβγαλα άρθρο γι’ αυτή την Κυριακή. Την επόμενη, θα σας γράψω για τους οδηγούς μου. Εκεί να δείτε γέλια. Πάω επιτέλους να κάνω μπάνιο.

Σας αγαπώ όλους και μου λείπετε, κι εσείς και τα μωρά σας.