Κοιτάξτε, παιδιά, πρέπει σιγά σιγά να αποδεχτούμε ότι ο κόσμος αλλάζει, τα πράγματα δε θα είναι πια όπως παλιά, τα πουκάμισα δε θα μπαίνουν πια μέσα στα παντελόνια, τα ΜΑΤ δε θα βαράνε, υπάρχει μια ανάταση ψυχική, μια ελπίδα διάχυτη, μια γλύκα στα βλέμματα, μια ξεγνοιασιά, μια χαλαρότητα, τα κομμωτήρια δε τα βλέπω καλά με τη νέα κυβέρνηση, δεν πειράζει, όμως, θα βρούμε άλλες δουλειές. Στα πλαίσια, το λοιπό, αυτής της νέας εποχής, το ιστολόγιο έρχεται να χαιρετίσει το φως που ανατέλλει, λαμπρό κι ελπιδοφόρο, και να προσαρμοστεί στα δεδομένα της άνεσης και έτσι ξεχάστε αυτά που ξέρατε, κάθε βδομάδα και τυπικούρες, όποτε θέλω θα γράφω και τέλος. Και πουκάμισο εγώ δεν ξαναβάζω μέσα στο παντελόνι, εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Βαρουφάκης, ότι και να λένε οι κακεντρεχείς, ο Γιάνης θα κάνει σχολή. Όπως
είπε κι η Ελένη, να δούμε και κάνα ενδιαφέρον πρόσωπο πια στην πολιτική. Εμένα πάντως ο αγαπημένος μου είναι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, καλέ, τι γλυκούλης είναι αυτός.
Λοιπόν, πέρα τώρα από την πλάκα και από την Αφρική, πίσω από τις λέξεις πια κρύβεται ο Αλέξης. Ειλικρινά, εγώ, μετά τα χτεσινά, περιμένω να δω, ξέρετε εγώ ήμουν και παραμένω θεοδωρακικιά ως το κόκαλο, αλλά ας δούμε και τι θα γίνει.
Εδώ, στην Κέρκυρα, βρέχει, κάτι εξαιρετικά σπάνιο για την Κέρκυρα, όπως όλοι ξέρουμε. Κατάφερα ωστόσο κι έφτασα κι αυτό είναι κάτι, διότι παραλίγο να αφήσω την τελευταία μου πνοή πριν ξαναδώ την Κόντραφοσα. Έφυγα από την εξωτική Λαμία τη μέρα των εκλογών, μάλλον γι ´ αυτό με τιμώρησε ο Θεός, με περίπου 39 πυρετό. Μέχρι να φτάσουμε, με τη Γωγώ και τη Μαρίνα, κόντεψα όχι τον Τσίπρα πρωθυπουργό, το Χριστό φαντάρο να δω. Μετά, αφού μέσα σε μια αχλή ονείρου έβλεπα τη Μαρίνα να παλεύει με κάτι σωλήνες στο σπίτι της, έφαγα και λίγη τυρόπιτα που μου είπανε ότι κάνει καλό στον πυρετό, κατάφερα και βρέθηκα στο Μοναστηράκι με την Ελένη και σέρνουμε τη βαλίτσα για καμιά ώρα προσπαθώντας να βρούμε το ξενοδοχείο που θα καταλύαμε, το οποίο η Ελένη ήταν σίγουρη ότι ήξερε που είναι, να εδώ, στο επόμενο στενό, Κατερίνα μου, κάνε υπομονή κι η Κατερίνα κόντευε να πέσει στην άσφαλτο. Με τα πολλά, φτάνουμε, πέφτω στο κρεβάτι ξερή, με διάφορους εφιάλτες να με κατατρύχουν, έβλεπα το Σαμαρά να μιλάει, τον Τσίπρα να γελάει, μια νύχτα, ούτε στον εχθρό μου. Σηκώνομαι η δικιά σου να πάω στην τουαλέτα, μου έρχεται μια σκοτοδίνη, μέχρι να πω αμάν, είχα πέσει κάτω, άκουσα το κεφάλι μου που έκανε μπαμ στο πάτωμα κι η Ελένη ροχάλιζε μακαρίως κι εγώ κόντευα να πεθάνω. Μέχρι να σηκωθώ και να βρω το δρόμο για το κρεβάτι, έτρεχε ο ίδρωτας ποτάμι, είπα θα μείνω εκεί. Μόλις ξάπλωσα και σταμάτησε να γυρίζει ο κόσμος γύρω μου και είπα να κλείσω το μάτι, ξύπνησε η Ελένη κι άρχισε να μου διηγείται κάτι τρελά όνειρα και μέσα στην τύφλα μου να ακούω και τα όνειρα της Ελένης. Μετά ήρθε η ώρα να πετάξουμε και άμα τώρα με ρωτήσετε πως έφτασα στο αεροδρόμιο και μπήκα στο αεροπλάνο, δεν ξέρω να σας πω, το έκανα όμως. Βαθύτατα συγκινημένη, ξαναντίκρισα το νησί που αγάπησα, περίπου για 5 λεπτά και μετά χώθηκα στον καναπέ και ξαναείδα το φως του ήλιου 3 μέρες αργότερα.
Τώρα είμαι καλύτερα, ζω, βήχω μόνο σα δεινόσαυρος, τρώμε comfort food, σούπες και τοστ, βγαίνουμε στη βροχή και τραγουδάμε, καμιά φορά είναι λίγο σα να ξαναμαθαίνουμε η μία την άλλη αλλά αγαπιόμαστε ακόμα, μιλάμε για τα αιώνια αγόρια, βλέπουμε ταινίες και πίνουμε καφέδες. Χαίρομαι που ξαναβλέπω την Κέρκυρα και όλα τα αγαπημένα μου μέρη και τις παλιές μου φίλες.
Ξέρετε κάτι, θέλει τεράστια προσπάθεια να συνεχίσεις να ζεις σαν άνθρωπος, να μιλάς με τους άλλους ανθρώπους και να τους πείσεις να σου μιλάνε και αυτοί. Και θέλει τεράστια προσπάθεια να μη χαθείς από το σύμπαν των άλλων, να καλλιεργήσεις και κανέναν άλλον κήπο. Δεν ξέρω, ακόμα, μετά από όλους αυτούς τους κήπους που έχω καλλιεργήσει, αν αξίζει τον κόπο, αλλά μπορώ μόνο να συνεχίσω την προσπάθεια. Μετά από αυτόν τον χειμώνα, ανακάλυψα ότι μόνο έτσι μπορώ να ζω.
Εκτός από αυτά τα βαρύγδουπα, έχω να δηλώσω ότι ξεκίνησα μαθήματα οδήγησης και μολονότι δεν πέρασα τα σήματα και κάποιοι κακεντρεχείς σπεύσανε να με λοιδορήσουν, συνεχίζω ακάθεκτη, αποφεύγω επιτυχώς τους διάφορους ενοχλητικούς κάδους που ξεφυτρώνουν σα τα μανιτάρια, μόνο μια φορά μπέρδεψα το συμπλέκτη με το φρένο κι ο δάσκαλος παραλίγο να φύγει από το παρμπρίζ, σιγά, κοπελιά, εμ θα μας σκοτώσεις εμ θα μας σπάσεις και το αμάξι. Επίσης, έμαθα ήδη να κάνω οπισθοπορεία και έχω παρκάρει δύο φορές. Το Κατερίνα βγαίνει από το Σουμάχερ. Θα πάρω το δίπλωμα, θα ξεχυθώ στους δρόμους και θα γίνει χαμός.
Περιμένω κι εγώ, όπως όλοι, τη νέα κυβέρνηση να δείξει τι μπορεί να κάνει, περιμένω την άνοιξη, περιμένει η Ελένη να τελειώσω το άρθρο για να παίξει ένα ηλίθιο παιχνίδι με σωλήνες και με βγάζει καλλιτεχνικές φωτογραφίες την ώρα που γράφω, αλλά δεν της αρέσουν οι τρίχες στα χέρια μου, έλεος αυτή η κοπέλα, περιμένει η χώρα να δει τι χρώμα πουκάμισο θα φορέσει αύριο ο Γιάνης, περιμένει ο Τσίπρας να πάει η Περιστέρα να του αγοράσει καμιά γραβάτα, όλοι σε αυτή τη ζήση κάτι περιμένουμε.
Την επόμενη φορά θα δούμε αν ήρθαν αυτά που περιμέναμε. Σας αγαπώ όλους και μου λείπετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου