Την καρδιά μου κυριακάτικα τη χάλασα.

Κυριακή, γιορτή και σχόλη για όλο τον υπόλοιπο κόσμο πλην ημών, εδώ στο βράχο της υπομονής, στη Σαντορίνη, όπου ζούμε τη μέρα της μαρμότας, όλα είναι πάντα ίδια, βράχια, ζέστη, λεωφορεία, ηλιοβασιλέματα, Κινέζοι.

Για να καταλάβω, το λοιπό, ότι είναι Κυριακή, έβαλα η δικιά σου να ακούσω τη Γύφτισσα μέρα του Πουλόπουλου, τι το ‘θελα, με πήρανε τα κλάματα πρωί πρωί.

Θυμήθηκα που ήμουνα 14, 15, εκεί γύρω, και άκουγα το ίδιο τραγούδι στο Φανό, το μέρος που περνούσα τα παιδικά μου καλοκαίρια και περίμενα να έρθει η ώρα να πάω να ανταμώσω τους παιδικούς μου φίλους, που τώρα έχω να τους δω 17 χιλιάδες χρόνια κι αν δεν ήταν το facebook, δε θα ήξερα αν ζουν ή πέθαναν.

Θυμήθηκα τα άσπρα βράχια εκείνης της παραλίας, στο Φανό, δεν είναι και καμιά σπουδαία παραλία, αλλά για μένα ήταν ο παράδεισος, είχε άσπρα και γκρι βράχια, τώρα έχει μαυρίσει το μάτι μου, κι είχε κι έναν φαρδύ, σκονισμένο, ζεστό χωματόδρομο, με ελιές δεξιά κι αριστερά, που οδηγούσε στην παραλία και για μένα πάντα είναι το αρχέτυπο του δρόμου, εκείνος ο χωματόδρομος είναι σαν τατουάζ στη μνήμη μου, ανεξίτηλος και τόσο αγαπημένος. Ξυπόλητη ανέβαινα να γυρίσω σπίτι τα μεσημέρια και πηδούσα από σκιά σε σκιά γιατί καιγόντουσαν οι πατούσες.

Θυμήθηκα και το σπίτι μας στο Φανό, ένα ταπεινό και καταφρονεμένο σπιτάκι, που τώρα οι αδερφές μου το περιφρονούν και ούτε να το δουν δε θέλουν κι εγώ το βλέπω στον ύπνο μου και είναι σα να ξαπλώνω ξανά τα μεσημέρια στο βρεγμένο τσιμέντο της αυλής για να δροσιστώ και να ξαναβάφω τα κάγκελα. Είχαμε κι ένα δωμάτιο με χτιστά κρεβάτια κι ένα μεγάλο παράθυρο με μια μπλε κουρτίνα κι η κουρτίνα ανέμιζε τα μεσημέρια και σε δρόσιζε, που ήθελες και σεντόνι.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά και το μπαμπά μου που έφερνε σύκα μέσα στο καπέλο του και σκέφτηκα, πότε θα ξαναδώ το Φανό και το σπίτι μας και το χωματόδρομο; Ποτέ, μάλλον. Μόνο χειμώνα, αλλά ο χειμώνας δεν είναι το ίδιο. Και σκέφτηκα και πόσο πολύτιμες χάντρες είναι για μένα αυτά τα καλοκαίρια, στο κολιέ της ευτυχίας μου, και τις μετράω πότε πότε, σα μάντρα και σαν προσευχή, για να συνεχίσω να υπάρχω.