Κάτοικος εθνικής οδού, που με λέει κι ο κ. Μάκης.

Εντάξει, το λοιπό, άλλη μία μετακόμιση, νομίζω είναι η δέκατη που κάνω στη ζωή μου, οπότε θα περίμενε κανείς να έχω συνηθίσει, μάθει, κλπ. Ε, ναι, όντως έχω συνηθίσει και όντως έχω μάθει τι και πώς να πάρω.

Αλλά. Χωρίς την ατλακόλ μου εγώ δε φεύγω, κι επειδή ατλακόλ χωρίς χαρτοπετσέτες είναι ομελέτα χωρίς αυγά, πήρα κι ένα πάκο από τις αγαπημένες μου, αλλά επειδή δε μπορούσα να αποφασίσω ποιες είναι οι αγαπημένες μου, πήρα μία απ’ όλα τα σχέδια που έχω. Και πριν βιαστείτε, άμυαλοι, να ρωτήσετε, όχι, στη Σαντορίνη δεν έχει χαρτοπετσέτες, σίγουρα πάντως δεν έχει αυτές τις ωραίες με τα κόκκινα πουά και τις γκέισες που έχω εγώ και δε δέχομαι αντίρρηση. Επίσης, έδωσα πόλεμο για τη ραπτομηχανή μου, ήθελε να με καταδικάσει στην εξορία του Αδάμ 6 μήνες χωρίς τη ραπτομηχανή μου. Τον κέρδισα τον πόλεμο, πήρα και μερικά υφάσματα, γιατί ξέρω εγώ εκεί στη Σαντορίνη άμα ράβουνε; Κι αν δε ράβουνε, τι θα κάνω εγώ;

Η μετακόμιση είναι ένα σχολείο της ζωής, φίλοι μου, σε μαθαίνει να επιλέγεις, να διώχνεις, να κρατάς, να ιεραρχείς, να υπολογίζεις. Πόσες τάξεις έχει αυτό το σχολείο δεν ξέρω ακόμα, ελπίζω όχι πάνω από 10, εγώ πάντως θα το παρατήσω το σχολείο αν συνεχίσει έτσι.

Βέβαια, έχει και τα καλά του: φέτος δε θα σηκώσω μοκέτες, θα μείνουν εκεί, ξαπλωμένες στο πάτωμα, να μας περιμένουν υπομονετικές και βουβές να γυρίσουμε το φθινόπωρο και να μας υποδεχτούνε. Τέρμα και το ανέβαζε-κατέβαζε καλοκαιρινά και χειμωνιάτικα, μόνο τα demi-saison θα πηγαινοφέρνω και τις τσάντες μου. Ναι, τις πήρα όλες τις τσάντες μου, δηλαδή εσείς ποια θα αφήνατε πίσω;

Αλλά, καλά, μιλάω κι εγώ, εδώ το πιο όμορφο αγόρι του κόσμου έχει να ξεκουβαλήσει κοτζάμ εργαστήριο, από τόρνο μέχρι πενσάκι, θα γίνει χαμός, τι χάντρα έχει να κουδουνίσει στον Αθηνιό (το λιμάνι της Σαντορίνης) δεν περιγράφεται. Και κάτι κτήνη εργαλεία, μη σας πω καλύτερα, ω, Θεέ μου, πως θα τα πάμε όλα αυτά στην άκρη του κόσμου;

Γενικά, καμιά φορά, τα πρωινά συνήθως, που ξυπνάω από την άγρια νύχτα, σήμερα ξύπνησα 6.32, με πιάνει έτσι, μια αναρώτηση και μια αμφιβολία και μια αγωνία, αλλά τώρα είναι αργά να κάνουμε πίσω, θα πάμε κι όπου βγει, άλλωστε, «Να φεύγεις είναι γιορτή, ίσως η μοναδική, με χίλιες μορφές, κρυμμένη πίσω από χίλια κρέπια και πένθη. Οι άνθρωποι, αιώνια όμηροι του ορίζοντα, ύμνησαν ποτέ κάτι άλλο εκτός από τη φυγή;» έχει γράψει ο Αμίν Μααλούφ και ποια είμαι εγώ που θα αμφισβητήσω τον Αμίν;

Όταν και αν φτάσουμε σώοι, χάντρες, πενσάκια, τσάντες και άνθρωποι στη Σαντορίνη, θα σας περιγράψω πως περάσαμε στο ταξίδι και θα γελάσουμε πολύ. Ως τότε, χαρείτε την άνοιξη.