Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Ε, να μην πω κι εγώ το μακρύ μου;



Καλέ, ο Σταύρος Θεοδωράκης έκανε κόμμα. Πολιτικό κόμμα, το ονόμασε, λέει, το Ποτάμι. Από χτες, να έχει γίνει ένας χαμός στο Διαδίκτυο.
Εγώ τον συμπαθώ το Σταύρο Θεοδωράκη, μου έχει κάνει πλύση εγκεφάλου κι η Ρενάτα 4 χρόνια στην Κέρκυρα, που είναι ο μεγάλος της έρωτας. Μιλάει καλά, είναι εμπεριστατωμένος, αν και μονόπλευρος, ενίοτε. Το protagon το παρακολουθώ ανελλιπώς, μου αρέσει που έχει πολλές γνώμες και διάφορα θέματα, όχι μόνο πολιτική ή μόνο αθλητικά ή μόνο μαγειρική, έχει πολλά, μου αρέσει το στήσιμο και μερικοί από αυτούς που γράφουνε αγγίζουν την καρδιά μου και το νου μου. Μερικοί άλλοι, βέβαια, αγγίζουν τη μαλακία. Αλλά, έλα, δεν μπορείς να τα έχεις όλα.
Επίσης, συμπαθώ γενικώς τις αλλαγές. Και ο Σταύρος Θεοδωράκης με το Ποτάμι του, ο Τζήμερος με τη Δημιουργία του, οι 58 και διάφορα άλλα που δεν έχουν πέσει στην αντίληψή μου, διότι δεν είμαι και ο έγκυρος πολιτικός αναλυτής, είναι κάτι σε αλλαγή, νομίζω. Δεν είναι το τέλειο ούτε αυτό που σίγουρα αξίζει ή σίγουρα θα επιζήσει. Είναι, όμως, μια πρόταση ή δύο ή μισή.
Όταν βγήκε ο Τζήμερος, κι αυτός μου άρεσε και συμφωνούσα με πολλά που έλεγε, συμφωνούσα με την τακτοποίηση του δημοσίου, με την παραγωγικότητα και με τη διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας, όχι των επιχειρηματιών, της επιχειρηματικότητας. Όταν έφτιαξε τη Δημιουργία, έκατσα, φίλε, και διάβασα ότι είχε γράψει στη σελίδα. Και τα κατάφερα, τα διάβασα ως το τέλος. Μετά προσπάθησα να κάνω το ίδιο στις σελίδες των άλλων κομμάτων, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Σύριζα, ΔΗΜΑΡ, Καμένος (ναι, διάβασα και τον Καμένο!), ΚΚΕ. Δε μπόρεσα να φτάσω στο τέλος, δυστυχώς. Ο Τζήμερος, όμως, έγραφε σαν άνθρωπος.
Αργότερα, μου τα χάλασε λίγο ο Τζήμερος, είπε κάτι κοτσάνες και κάτι ασυμμάζευτα. Ωστόσο, ακόμα συμφωνώ με μερικά που λέει κι ακόμα θεωρώ πως μιλάει σαν άνθρωπος. Η πολιτική είναι αδηφάγο και ύπουλο πράμα και είναι πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο να αντέξεις, νομίζω αυτό έπαθε ο Τζήμερος. Αυτό, και του προσκολλήθηκε και αυλή κι η αυλή είναι ηθικός θάνατος για τον πολιτικό.
Τελοσπάντων, ο Τζήμερος βγήκε και έκανε ότι έκανε, είπε ότι είπε, πήρε όσους πήρε. Το θέμα, όμως, είναι πως ήταν κάτι καινούργιο, κάτι που δεν το ήξερα, πιο πολύ αυτό με τράβηξε να τον μελετήσω (εντάξει, είμαι και ένα νεοφιλελεύθερο γουρούνι, το παραδέχομαι), ένα καινούργιο πρόσωπο-πόσο ανόητη ακούγεται, Θεέ μου, αυτή η φράση, αλλά και πως αλλιώς να το πεις, ναι, ρε παιδί μου, ένα καινούργιο πρόσωπο. Επίσης, για μένα, το θέμα είναι πως μια μερίδα απέρριψε το Τζήμερο (και θα απέρριπτε οποιονδήποτε, όπως απορρίπτει τώρα και το Θεοδωράκη) συλλήβδην, δίχως να ακούσει τι έχει να πει, δίχως να του δώσει μια ευκαιρία, όπως στις ξανθιές.
Αυτή η μερίδα δεν έχει εμπιστοσύνη καμία στην προσπάθεια, στη δοκιμή, στο «πάμε και βλέπουμε», δικαίωμά της της μερίδας, απλά εγώ εκνευρίζομαι όταν το καινούργιο πετιέται στα σκουπίδια με δικαιολογίες ηλίθιες, παρωχημένες και χωρίς άλλο επιχείρημα πέραν του παρελθόντος.
Το ίδιο τώρα έγινε και με το Θεοδωράκη. Έκανε κόμμα ο Θεοδωράκης, έκανε κόμμα το Mega, διάβασα. Και διάφορα άλλα, παιδί του συναφιού, πουλημένος, δεν ξέρω γω τι. Και μόνο που το ανακοίνωσε, έτσι, δεν είπε απολύτως τίποτε. Εντάξει, μπορεί και να είναι. Κάτσε, ρε φίλε, όμως, να δεις, ΔΙΑΒΑΣΕ τι έχει να πει, γενικώς, διάβασε, ξεστραβώσου, ασχολήσου, άκου, και μετά συμπέρανε. Τα δικά σου συμπεράσματα, όμως. Αυτό νομίζω είναι το πιο δύσκολο και το ζητούμενο, αλλά ταυτόχρονα αυτό που μπορεί και να καταφέρουν αυτά τα νέα κόμματα. Να βάλουν τον κόσμο να διαβάσει, να ασχοληθεί, να σκεφτεί. Σηματοδοτούν μια αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό, όσο κι αν αποτυγχάνουν στην αρχή ή κατρακυλούν ή αφομοιώνονται.
Σιγά σιγά, σταδιακά, θα γίνει κι ένα τρίτο ή ένα τέταρτο ή ένα εκατοστό κόμμα κι αυτό θα πετύχει ή θα ωριμάσει. Κι έτσι έρχεται η πολυπόθητη αλλαγή. Δε γίνεται σε μία μέρα να καθαρθεί η ελληνική κοινωνία ή το ελληνικό δημόσιο, θα πάρει πολλά χρόνια και πολλά κόμματα. Αλλά ας μην την πνίξουμε στην αρχή της. Εμένα, πρώτα και πάνω απ’ όλα, αυτό μου λένε αυτά τα καινούργια κόμματα.
Όσο για το Θεοδωράκη, περιμένω. Θέλω να δω τι θα πει και τι θα κάνει. Το αρχικό κείμενο που έγραψε μονορούφι το διάβασα και συμφώνησα. Για να δούμε και παρακάτω.

3 σχόλια:

Calliope είπε...

Εμένα πάλι κάθε καινούριο κόμμα μου φαίνεται ίδιο με τα προηγούμενα (με του Θεοδωράκη δεν ασχολήθηκα ακόμα). Π.χ. οι 58 ή whatever είναι σαν το ΠΑΣΟΚ κ νομίζουν ότι τους έφυγε η ρετσινιά, η ΔΗΜΑΡ είδαμε τι βγήκε, ο Τζήμερος είναι κάτι ανάμεσα σε ΝΔ και ΧΑ, αλλά στο πιο ντελικάτο του, ο ρατσισμός κ ο ακραίος νόμος του ισχυρού είναι διάχυτα κ στα γραπτά του κ στα λεγόμενά του, ο Καζάκης που φαινόταν λιγότερο εξουσιομανής συνεργάστηκε με τον Παπαθεμελή (ήμαρτον)! Θέλω να πω ότι όσα κόμματα κ να γίνουν - κι εσύ να φτιάξεις το κόμμα της χειροτεχνίας, όπως οι άλλοι με το ελεύθερο λογισμικό - δε θα αλλάξει τίποτα σπουδαίο. Το πολιτικό σύστημα και η παιδεία μας μόνο μπορούν να ομορφύνουν την κοινωνία μας (ή το αντίθετο). Αυτά φυσικά δε θα αλλάξουν ποτέ, οπότε χέστα κι αστα (πεσιμιστικό γουρούνι εγώ).

Κατερίνα είπε...

Ρε συ Καλλιόπη, οκ, συμφωνώ με όσα λες, σε γενικές γραμμές, αλλά πρωτον πουθενά δεν υπάρχει παρθενογένεση, γνωστό αυτό, εννοείται πως όλα τα καινούργια κόμματα αρχικά θα μοιάζουν με κάποιο παλιό, και τα παλιά, όταν ήταν ακόμα καινούργια, με τα προηγούμενα έμοιαζαν. Το βρίσκω πολύ φυσιολογικό-κι ο επαναστάτης, από κάπου ξεκινάει, κανείς δε φύτρωσε.
Δεύτερον, ακριβώς αυτό λέω κι εγώ: ότι είναι όλα θέμα παιδείας, αλλά οι συνθήκες, ούτε αυτές αλλάζουν από μόνες τους, οι άνθρωποι θα πρέπει να τις αλλάξουν και σταδιακά κι επίπονα. Πριν από 50 χρόνια πίστευαν πως παιδεία είναι ο χάρακας, πχ. Τα βήματα είναι πολύ αργά, αλλά δε γίνεται να τα αρνηθείς. Και τέλος, ώρα είναι να αναλάβει την ευθύνη και το άτομο, δε γίνεται να φταίνε μόνο και πάντα οι αρχηγοί, ή το σύστημα γενικώς και αορίστως, το σύστημα δεν είναι κάποιο τέρας που κρύβεται στη σπηλιά του, είναι όλα μαζί.
Εγώ πιστευω πως όλα αυτά τα μικρά, καινούργια, αποτυχημένα κόμματα είναι το θεμέλιο για τη σκάλα.
(Α, και μην ασχοληθείς με το θεοδωράκη...)

Κ. † είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με όσα λες. Και επειδή είμαι ακόμη νέα και το δικαίωμα της ψήφου είναι αυτό που μας χαρακτηρίζει πολίτες και συνεπώς,όσο κι αν έχει ευτελιστεί τα τελευταία χρόνια,παραμένει πολύ σημαντικό,θεωρώ υποχρέωσή μου να ακούσω ό,τι έχει να πει ο καθένας ώστε να μην πάρω μία επιπόλαια απόφαση. Είμαι υπέρ των αλλαγών,που θα έρθουν μαζί με νέα πρόσωπα. Οι παλιοί έχουν δοκιμαστεί πολλάκις στο παρελθόν και οι συνέπειες βρίσκονται καθημερινά μπροστά στα μάτια μας. Αν δε σου αρέσει κάτι έχεις το ελεύθερο να το απορρίψεις,αλλά είναι ανοησία να το καταδικάζεις προτού το δοκιμάσεις.

Φιλάκια πολλά, :)