Ευτυχώς, έμαθα και μια τέχνη, που έλεγε κι η γιαγιά μου.

Καταρχάς, δε με παρατάτε με τις χειροτεχνίες για τον Άγιο Βαλεντίνο; Πιο βαρετό πεθαίνεις. Όπου και να κοιτάξω, βλέπω καρδούλες, κανένα εξεπιτούτου κανείς δε φτιάχνει, που λέει κι ο Γιάννης, μόνο που δε λέει εξεπιτούτου, λέει κάτι άλλο, που δεν είναι της ανατροφής μου, όπως έχω πολλάκις σημειώσει.

Η γιορτή του έρωτα, σου λέει, είναι, καλέ, όχι του καρδιολόγου. Καρδούλες από χαρτί, καρδούλες origami, καρδούλες πάνω σε κέικ, γύρω από κέικ και μέσα σε κέικ, μέχρι και το Lidl, καλέ, στο Θεό σας, έβγαλε τυρί σε σχήμα καρδιάς και κροκέτες κοτόπουλου σε σχήμα καρδιάς. Μα, κροκέτες κοτόπουλου; Τι έμπνευση.

Εξαφανίστηκα, διότι ανακάλυψα το pinterest. Αν δεν ξέρετε τι είναι (πράγμα απίθανο, αλλά ζούμε σε έναν απίθανο κόσμο), καλύτερα. Αν ξέρετε τι είναι, με νιώθετε. Φίλε, λιώνω στο pinterest. Και δέκα ζωές να έχω δεν παίζει να προλάβω να τις κάνω όλες αυτές τις χειροτεχνίες. Εν τω μεταξύ, διακρίνω μία προτίμηση του pinterest στο βελονάκι: μόνο για βρακιά δεν έχει σχέδιο να πλέξεις με βελονάκι, έχει να πλέξεις κασκόλ, κουβέρτες, θήκες για όποιο gadget σου κατέβει στο κεφάλι, βρήκα κι ένα κάλυμμα για τον πύργο του υπολογιστή, μια άλλη είχε ντύσει την κούνια στην αυλή της, τι να σας πω, καμιά φορά δεν τους καταλαβαίνω αυτούς τους Αμερικάνους-διότι η συντριπτική πλειοψηφία των κράφτερς είναι Αμερικάνοι ή μάλλον Αμερικάνες. Βέβαια, ίσως είναι της φαντασίας μου αυτή η προτίμηση, διότι όποιος έχει τη μύγα, ως γνωστόν, μυγιάζεται. Κι εγώ απέκτησα τη μύγα του βελονακίου προσφάτως, αλλά είμαι παντελώς άχρηστη, άχρηστη, καλέ, εντελώς, σας λέω. Έδωσα, πήρα, δεν τα καταφέρνω, θα αφοσιωθώ στη ραπτική, τέλος. Και να ‘χεις εκεί να σου κοπανάνε «το πιο εύκολο λουλούδι», «ένα κασκόλ σε δυο ώρες», «φτιάξε όλο το ζωολογικό κήπο για το παιδί σου με το βελονάκι» κι εγώ προχτές κόντεψα να δεθώ μόνη μου με το νήμα. Δε με παρατάτε. Αφήνω, λοιπόν, το βελονάκι στην άκρη και στρέφομαι στη ραπτομηχανή μου, που δε με πρόδωσε ποτέ. Κλέβω τα ρούχα του Γιάννη και τα μετατρέπω σε δικά μου.  Επίσης, ράβω τσάντες, τόσες τσάντες πια δεν ξέρω ούτε που θα τις βάλω ούτε τι θα τις κάνω. Συνεχίζω, όμως.

Επίσης, πήγα στην Αθήνα. Ινκόγκνιτο. Και γύρισα με την ίδια απορία με την οποία γυρνάω κάθε φορά: πως και γιατί ζούνε άνθρωποι σε αυτή την πόλη. Πήγα σε ένα σεμινάριο για τους ξεναγούς, όπου επιμορφώθηκα δεόντως. Ακόμα, αναπτερώθηκαν οι ελπίδες μου γι’ αυτό το επάγγελμα: σε λίγα χρόνια θα έχουν απομείνει ζωντανοί ελάχιστοι ξεναγοί, οπότε κάτι θα δουλέψουμε κι εμείς οι καινούργιοι, διότι, ναι, πρέπει να ξέρετε, 4 χρόνια αφότου έχεις αποφοιτήσει από τη σχολή και δουλεύεις, πληρώνεις φόρους, εισφορές και τις αμαρτίες σου, είσαι ακόμα καινούργιος. Ο μέσος όρος ηλικίας στο σεμινάριο ήταν τα 65-μία κυρία έπλεκε και βελονάκι, παρεμπιπτόντως, αλλά η Βίβιαν δε με άφησε να πάω να της ζητήσω να μου δείξει.

Δε θέλω να με παρεξηγήσετε, σέβας έχω για τους μεγαλύτερους, αλλά δεν ξέρω άλλο επάγγελμα, όπου συνεχίζεις να δουλεύεις κανονικά και με το νόμο ΚΑΙ αφού έχεις πάρει σύνταξη. Εσείς ξέρετε; Οι συνταξιούχοι ξεναγοί δουλεύουν νομιμότατα, όποτε, όπου και όπως θέλουν ή μπορούν, τη στιγμή που ομολογουμένως δεν έχει δα και τόση πολλή δουλειά. Αυτό μπορεί να εξυπηρετούσε πριν από 30 χρόνια, όταν οι ξεναγοί ήταν λίγοι κι οι τουρίστες πολλοί ή, τουλάχιστον, οι τουρίστες που πλήρωναν για ξενάγηση, σήμερα, όμως, δεν εξυπηρετεί παρά τα συμφέροντα της ξεναγικής γερουσίας και τις βολικές συνεργασίες και συμφωνίες δεκαετιών, ενώ παράλληλα αποκλείει ένα μεγάλο μέρος των νέων ή, καλύτερα, των καινούργιων, ξεναγών από την αγορά εργασίας.

Επίσης, τώρα οι ξεναγοί αυξάνονται και πληθύνονται με ρυθμούς κουνελιών, καθώς οι Σχολές Ξεναγών, που διοχέτευαν στην αγορά περίπου 120 ξεναγούς κάθε 3 χρόνια έχουν αφρόνως, ακρίτως και αδίκως αντικατασταθεί από σεμινάρια του Υπουργείου Πολιτισμού, που διοχετεύουν στην αγορά περίπου 60-90 ξεναγούς κάθε 6 μήνες. Πόσο να αντέξει πια αυτή η αγορά; Προσπαθούμε, οι ξεναγοί, να αντιστρέψουμε τη ροή του ποταμού και να καταργήσουμε τα σεμινάρια, πράγμα το οποίο είναι απίθανο, κατά τη γνώμη μου, διότι, με τα σημερινά δεδομένα, οι Σχολές Ξεναγών δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να ξαναλειτουργήσουν, λόγω του αυξημένου κόστους λειτουργίας (είδατε που, άμα θέλω, μιλάω και επίσημα;). Οπότε, θα μας μείνουν τα σεμινάρια, που τουλάχιστον απευθύνονται αποκλειστικά σε αρχαιολόγους και ιστορικούς-ακόμα.

Μήπως, λέω εγώ, με το φτωχό μου το μυαλό, μήπως πρέπει να προσπαθήσουμε να διαφυλάξουμε αυτό το έρμο επάγγελμα με κάποιον άλλον τρόπο, όπως, για παράδειγμα, να πολεμήσουμε σοβαρά το καθεστώς των συνοδών, που χωρίς να έχουν άδεια ξεναγούν κανονικά και ανερυθρίαστα, εντός, εκτός και επί τα αυτά των περιώνυμων αρχαιολογικών χώρων της Ελλάδας και των λεωφορείων; Στο νησί γίνεται της τρελής, 40 ξεναγοί κι 140 συνοδοί, κράτος εν κράτει, κι άντε, είναι και μερικοί καλοί, είναι, όμως, αδερφέ, και μερικοί που θαρρούνε πως είναι οι βασιλιάδες του κόσμου και δεν ξέρουν και την τύφλα τους και βαφτίζονται ξεναγοί. Άμα τους βλέπω με τα μικρόφωνα στα χέρια τρελαίνομαι.

Επίσης, μήπως να σταματήσουν να δουλεύουν κι οι συνταξιούχοι, όπως γίνεται από καταβολής ΙΚΑ; Εδώ, έτσι και πιάσει το ΣΔΟΕ συνταξιούχο άλλου επαγγέλματος να δουλεύει, του κόβει τα πόδια, οι ξεναγοί το ‘χουνε και καμάρι που δουλεύουνε οι συνταξιούχοι τους. Δεν ξέρω, μπορεί να είμαι άδικη, αλλά νομίζω πως σίγουρα δεν είναι δίκαιο να μη δίνεις στους νέους χώρο. Απειλούμαστε οι ξεναγοί από διάφορους που υποκρίνονται τους ξεναγούς, ας μην απειλούμαστε και από αυτούς που σταμάτησαν να είναι ξεναγοί.

Και τώρα θα μου πείτε σιγά τα λάχανα, κλαιν οι χήρες, κλαιν κι οι παντρεμένες. Ναι, μπορεί. Απλά, το θέμα στα επαγγέλματα είναι λίγο σαν τη βιοποικιλότητα: αν αφήσεις ένα να εξαφανιστεί ή να υποβαθμιστεί ή να απαξιωθεί, σύντομα δε θα μείνει τίποτα όρθιο ή διαφορετικό. Θα κάνουμε όλοι όλα. Το ξεναγηλίκι είναι, ακόμα, μια καλή δουλειά, δύσκολη, όπως όλες οι δουλειές, αν θέλεις να την κάνεις σωστά, απαιτητική, ενδιαφέρουσα και αποφασιστικής σημασίας διά την ελληνικήν κοινωνίαν. Δεν είναι, όμως, όπως παλιά. Πρέπει να την προστατέψουμε τη δουλειά μας-βασικά, πρέπει να την προσαρμόσουμε.

Αυτά είχα να πω, με έπιασε και το συνδικαλιστικό μου, αλλά τι να κάνω, αγανάκτησα η γυναίκα. Αφήστε που για μένα το ξεναγηλίκι ήταν όνειρο ζωής, δε γίνεται τώρα να μου το πατάνε έτσι το όνειρό μου. Πάω να ράψω τώρα. Το στόμα μου.