Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

Απόψυξη τώρα.



Ε, είδες, είναι να μη με πιάσει εμένα, αν με πιάσει, δε μ’ αφήνει.
Είδα όνειρο, χτες, σημαδιακό, δεν ξέρω, άμα έχετε Καζαμία, να το συμβουλευτείτε, να μου πείτε. Ζούσα, λέει, πάλι μαζί με τη Ρενάτα, αλλά όχι στην Κέρκυρα, αλλού, σε άλλο μέρος, απροσδιόριστο, όπως είναι συνήθως τα μέρη στα όνειρα. Παρεμπιπτόντως, εμένα τα όνειρά μου είναι χρωματιστά, κάπου είχα διαβάσει ότι τα όνειρα είναι ασπρόμαυρα, και σ’ αυτό ανάποδη, ρε παιδί μου; Εγγυημένα πάντως είναι χρωματιστά τα δικά μου, χτες φορούσα το κόκκινο παλτό μου (το οποίο, σημειωτέον, ο κύριος Μάκης λέει ότι το έχει βαρεθεί να το βλέπει και γι’ αυτό μια φορά το πήρε εν αγνοία μου και το πήγε στη μοδίστρα να μου ράψει ένα ίδιο σε άλλο χρώμα, του είπε η μοδίστρα πόσο θα κόστιζε και το έφερε πίσω με προσοχή κι ευλάβεια, σαν εικόνα σε λιτανεία)-τελοσπάντων, ας επιστρέψουμε στο όνειρο. Ζω, το λοιπό, σε εκείνο το απροσδιόριστο μέρος, αλλά το θέμα είναι πως στο ίδιο μέρος ζει και ο Χαρούκι Μουρακάμι (ότι να ’ναι), με τον οποίο είμεθα γείτονες και γνωριζόμαστε και συνεννοούμαστε, άγνωστο σε ποια γλώσσα, νομίζω στα Αγγλικά, και συνάπτουμε κάποια σχέση, ανάρμοστη ίσως τη χαρακτήριζε κάποιος στενόμυαλος. Αλλά εγώ μετά, λέει (όλα αυτά στο όνειρο, έτσι;) αφοσιώνομαι στη δουλειά μου κι ο Χαρούκι στενοχωριέται κι έρχεται στο σπίτι και χτυπάει τα κουδούνια, κλπ και μετά η Ρενάτα αρχίζει να γκρινιάζει, «τι θα γίνει με το σχιστομάτη σου» ,ου έλεγε και τέτοια. Με τα πολλά, μάλλον με τη γκρίνια της Ρενάτας, ξύπνησα και δεν είδα τι έγινε με τον αγαπημένο μου συγγραφέα κι αν η σχέση μας άντεξε στο χρόνο.
Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό το όνειρο, ίσως μου έχει λείψει η Ρενάτα, ίσως έχω σκυλοβαρεθεί κι εφευρίσκω ακόμα και στον ύπνο μου κάτι να μου τραβήξει το ενδιαφέρον, διότι, όπως είπε κι ο Γιάννης, η ζωή μου έχει μπει στον πάγο και γι’ αυτό δε γράφω (αυτό που όλοι έχουν μια ερμηνεία για το γιατί δε γράφω, μήπως να το προσέξω). Η αλήθεια είναι πως περνάω τη μισή μου μέρα χαζεύοντας χειροτεχνίες στο Pinterest, τις οποίες δεν κάνω ποτέ, μόνο τις χαζεύω, και την άλλη μισή χαζεύοντας σκέτο.
Αλλά που θα πάει, θα έρθει ο Μάρτης, θ’ αρχίσουμε να δουλεύουμε και μετά θα αναπολούμε αυτές τις μέρες του χαζέματος, έτσι, το ανικανοποίητο της ύπαρξης. Και μην αρχίσετε τις εξυπνάδες, «έλα από ‘δω να μου κάνεις εμένα καμιά δουλειά», εντάξει, άμα θέλω, βρίσκω δουλειές να κάνω, απλά βαριέμαι. Διότι είναι αποδεδειγμένο: άμα δεν έχεις κάτι να σε πιέζει, ένα ωράριο, μια προθεσμία, ένα γραφείο, ένα αφεντικό, ένα δάσκαλο, κάτι, τρίχες δουλεύεις, μόνο μινάρεις. Εμένα δε με πιέζει τίποτε, μόνο λίγο ο Παύλος, που μου έχει δώσει να διαβάσω ένα βιβλίο για τη μη βία, αλλά εγώ, που είμαι γνωστή για την ελαφρότητά μου, το έχω και το πιλατεύω δυο βδομάδες τώρα, ενώ ένα άλλο που μου έδωσε η Ρενάτα για τις περιπέτειες ενός call-girl το ξεπέταξα σε 2 ώρες.
Τι άλλο να σας πω, αγαπημένοι μου φίλοι, ο κόσμος αυτός όσο πάει και χαλάει, αλλά εμείς θα τον ξαναφτιάξουμε. Θέλετε να έρθετε όλοι στη Σαντορίνη, να ξεκινήσουμε από εκεί;

2 σχόλια:

Calliope είπε...

Τι θα πει "μινάρω";Και γιατί να διαβάσεις κάτι για τη μη βία;

Κατερίνα είπε...

Πιπίτσα, μινάρω στα κερκυραϊκά θα πει κολοβαράω. Έλα ντε. Αυτό αναρωτιέμαι κι εγώ και δεν το διαβάζω!