Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Διαβάζοντας τις μέρες μας.



Και τώρα, που βαριά τα χέρια των υποσχέσεων που δώσαμε για το νέο έτος πέφτουν στους ώμους μας, τώρα, που ο διάολος ζητάει να εκπληρώσουμε το δικό μας μέρος της συμφωνίας που κάναμε για το 8ο μελομακάρονο, τώρα, που το θαμπό ηλιόφως του Ιανουαρίου είναι το μόνο που λαμπρύνει τα παράθυρά μας, ας τινάξουμε τη χρυσόσκονη από πάνω μας, ας διπλώσουμε τα κλαδιά των δέντρων κι ας δούμε τι θα κάνουμε, αυτές οι γιορτές ήσαν μια κάποια λύσις, που έλεγε κι εκείνος ο άλλος, φίλε μου.
Οι απολογισμοί, η αλήθεια είναι, ποτέ δεν ήταν το φόρτε μου, εμένα πάντα μου φαίνονται όλα ίδια, δηλαδή τέλεια ή λιγότερα τέλεια ή, όπως λέει κι ο Κομάτσου, που είναι ένας από τους ήρωες του 1Q84, όλα τα πράγματα έχουν δύο πλευρές, την καλή και την όχι και τόσο καλή, οπότε κι αυτή η χρονιά ήταν όπως όλες οι άλλες: οκ.
Ωστόσο, έναν απολογισμό θα τον κάνω κι εγώ για το απελθέν έτος, μέσα από τα βιβλία που διάβασα, διότι σας έχω πει πως είμαι ψυχαναγκαστική με τα βιβλία: όχι μόνο τα διαβάζω, αλλά τα καταγράφω σε ένα αρχείο και σημειώνω και τις φράσεις που μου άρεσαν, διότι μέσα μου κρύβω (πολύ καλά) έναν μεγάλο λογοτέχνη κι όπως έχει πει κι ένας Ρώσος συγγραφεύς-εντάξει, ούτε εγώ τους εμπιστεύομαι τους Ρώσους, αλλά αν μη τι άλλο, οι Ρώσοι έχουν μια άποψη περί συγγραφής-, ο Γεβγκένι Γεφτουσένκο, «Πάντως η αντιγραφή είναι ωφέλιμη. Κατακτάς το στιλ του συγγραφέα, την πορεία των σκέψεών του, αισθάνεσαι την κάθε λέξη.» και ποια είμαι εγώ που θα αμφισβητήσω τον Γεβγκένι;
Θα ανατρέξω, λοιπόν, στο αρχείο μου, και θα ξαναθυμηθώ όλο το χρόνο από τα βιβλία που διάβασα και τις φράσεις που κράτησα, καλά, εντάξει, δε θα τα γράψω κι όλα, θα φύγουμε αύριο από δω κι έχω να πάω και για τρέξιμο, τα πιο όμορφα θα γράψω.
Το Φλεβάρη διάβασα «Το θεώρημα του παπαγάλου» του Ντενί Γκετζ, που μιλούσε για την ιστορία των Μαθηματικών, μέσα από την ιστορία ενός απαχθέντος παπαγάλου, κάτι σαν την ιστορία της Σοφίας, αλλά με παπαγάλους και μαθηματικά. Πολύ μου άρεσε το βιβλίο αυτό και έχω πολλά πράματα κρατημένα, αλλά είναι μεγάλα αποσπάσματα και κουραστικά, κυρίως ανέκδοτα από τις ζωές μεγάλων επιστημόνων που τα αποστηθίζω και τα λέω στις παρέες για να κάνω εντύπωση.
Ο υπόλοιπος χειμώνας πέρασε μακρύς και βαρύθυμος, με το «Άλμπατρος» της Σώτης και το δραγόνο της με τα κίτρινα μάτια που «Μες στην ομορφιά βαδίζει, σαν τη νύχτα των άνεφων καιρών και των ουρανών των έναστρων, κι ότι είναι τέλειο απ’ το σκοτάδι και το φως συναντιούνται στη μορφή της και τα μάτια της.» Ντάξ, τι να λέμε τώρα, Σώτη, φίλε, ζηλεύω (κι αυτή είναι η φράση ανθρώπου που θέλει να γράφει κιόλας, έτσι;).
Ε, μετά πήγα στη Σαντορίνη, όπου διάβαζα μόνο για το Ακρωτήρι και τα ντοματάκια, ώσπου ανακάλυψα τη δανειστική βιβλιοθήκη και την πολύ συμπαθητική Κερασία που δουλεύει εκεί κι έγινε χαμός. Τι να σας πω, για το «Καθώς ψυχορραγώ» του Φόκνερ, που ήθελα κι εγώ να διαβάσω κλασική αμερικάνικη λογοτεχνία στο μπαλκόνι του Μελένιου στην Οία, με όλες τις φυλές του κόσμου να ουρλιάζουν στο αυτί μου, να σας πω για τους «Κήπους από φως» του Αμίν Μααλούφ, που είναι μια εγγύηση, όπως και να το κάνεις, ο άνθρωπος έγραψε τη φράση «Να φεύγεις είναι γιορτή, ίσως η μοναδική, με χίλιες μορφές, κρυμμένη πίσω από χίλια κρέπια και πένθη. Οι άνθρωποι, αιώνια όμηροι του ορίζοντα, ύμνησαν ποτέ κάτι άλλο εκτός από τη φυγή;».
Κι επειδή το κλασικό είναι αθάνατο, εκεί, στο θορυβώδες μπαλκόνι του σπιτιού μου, διάβασα και τον «Αρχισιδηρουργό» του Ζωρζ Ονέ, κι ένιωσα στο πετσί μου το μεγαλείο της συγγραφής, διότι το βιβλίο αυτό ήταν εξαιρετικό, ακόμα και μέσα από μια άθλια κι ελεεινή μετάφραση, αλλά αυτό είναι το μεγαλείο ενός βιβλίου: ακόμα και κακά μεταφρασμένο, η μαγεία σε παρασέρνει.
Κι έτσι περνούσε η ζωή, μέσα στον «Υφαντόκοσμο» του Κλάιβ Μπάρκερ, που είναι ο Λάβκραφτ κι ο Στίβεν Κινγκ μαζί, αν το διανοείστε αυτό, και με παρέα κάτι μίζερους Κινέζους, ώσπου, το Σεπτέμβριο ήρθε η αποκάλυψη, ο συγκλονισμός, το σοκ και το δέος.
Ήρθε ο Χαρούκι. 1Q84. Δεν έχω λόγια, το βιβλίο αυτό είναι ένα έργο τέχνης,  πολύτιμο, με πολλές αναγνώσεις, πολλά επίπεδα, λεπτοδουλεμένο σαν αυγό Φαμπερζέ. Αξίζει να ζεις για να διαβάζεις τέτοια βιβλία. Το βιβλίο έχει 3 τόμους και αξιώθηκα να το τελειώσω λίγο πριν την Πρωτοχρονιά, οπότε το 2013 για μένα ήταν το 1Q84 και τα δύο φεγγάρια του. Το Χαρούκι τον αγαπώ, τον ευγνωμονώ και θα ξαναμάθω γιαπωνέζικα για να διαβάσω τα βιβλία του στο πρωτότυπο. Νομίζω πως αν διαβάσω τη φράση «Έτσι θέλω να φύγω από τη ζωή όταν έρθει εκείνη η ώρα. Να πιω το σέρι μου ένα ζεστό καλοκαιριάτικο απόγευμα, να ξαπλώσω στον καναπέ, να αποκοιμηθώ χωρίς να το καταλάβω και μην ξυπνήσω ποτέ.» στα γιαπωνέζικα, θα κλάψω από ομορφιά.
Επίσης, ο ήρωας του βιβλίου θα μπορούσε να είναι ο άντρας της ζωής μου, είναι ένας μεγάλος, φιλικός γίγαντας, που δε φοβάται και δεν παραξενεύεται με τίποτα και ισχυρίζεται πως «Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Ένας τρόπος να αντιμετωπίσει κανείς το θέμα είναι να διατηρεί τις πιτζάμες του πάντα καθαρές.», πώς να αντισταθείς σε έναν τέτοιον άντρα;
Όπως καταλαβαίνετε, μετά από αυτό, τα πάντα ήταν νερόβραστα, την κατάσταση έσωσε το αρχετυπικό «Αυτό» του Στίβεν και η «Εξιλέωση» του Ίαν Μακ Γιούαν, που αν δεν ήμουν ερωτευμένη με το Χαρούκι, θα τον είχα ερωτευτεί μόνο και μόνο διότι είπε το αυτονόητο: «Δεν έχουν τα πάντα μια αιτία. Κι αν παριστάνουμε πως έτσι είναι, παρεμβαίνουμε στη λειτουργία του μάταιου κόσμου, που μπορεί να φέρει τη συμφορά. Μερικά πράγματα απλώς είναι όπως είναι.»
Έπειτα, ήρθε το 2014 και ένας καινούργιος ολόκληρος κόσμος από σελίδες με περιμένει και διάφορες άλλες περιπέτειες, ελπίζω κι εσάς το ίδιο. Τώρα πάω να τρέξω και, σύντομα, ελπίζω, θα τα ξαναπούμε.

2 σχόλια:

Calliope είπε...

Πω πω! Το Άλμπατρος πρέπει να είχε κυκλοφορήσει όταν γινόταν ο πόλεμος στο Κόσοβο. Ο αντιαμερικανισμός ήταν στα φόρτε του στην Ελλάδα. Είχα διαβάσει μια συνέντευξή της στο Ε φιλοαμερικανική για το θέμα κ νευρίασα κ δε διάβασα το Άλμπατρος. Μετά το ξεπέρασα κ διάβασα τα επόμενά της. Αλλά με τη μετάλλαξη που έχει πάθει αυτή δεν μπορώ πια να την απολαύσω. Ή είμαι προκατειλημμένη ή έχασε το ταλέντο της. Το τελευταίο που διάβασα ήταν το "Για την αγάπη της γεωμετρίας". Μισανθρωπιά κ κομπλεξισμός σε ένα βιβλίο γεροντομπεμπέκικο. Συγγνώμη για τη φλυαρία, αλλά στεναχωριέμαι που έχασα την απόλαυση της Σώτης. Με καταλαβαίνεις, έτσι;

Κατερίνα είπε...

Εντάξει, Καλλιοπάκι, μην ταράζεσαι, σε καταλαβαίνω, απλά καμιά φορά οι απολαύσεις δεν είναι όπως τις θυμόμαστε, όχι επειδή άλλαξαν αυτές, αλλά επειδή αλλάξαμε εμείς.
Κι επίσης, εντάξει, ρε παιδί μου, η Σώτη έχει φάει τα χρόνια της στο Αμέρικα, μια επίδραση υπάρχει.
Αυτό με τη γεωμετρία δεν το έχω διαβάσει, αλλά κι εμένα δε μου αρέσουν όλα τα βιβλία της, ειδικά τα πιο καινούργια. Δεν πειράζει, όμως, ευτυχώς υπάρχει ακόμα ο Χαρούκι...