Χριστουγεννιάτικα νύχια και άλλα (όχι απαραίτητα χριστουγεννιάτικα).

Σήμερα έρχονται η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου για Χριστούγεννα με τα συμπεθέρια κι εγώ υποσχέθηκα ότι θα μαγειρέψω και τώρα πρέπει να πάω στο σούπερ και στη βιβλιοθήκη για να επιστρέψω κάτι βιβλία που τα έχω κάνα δίμηνο και η βιβλιοθήκη όπου να ’ναι θα μου κάνει μήνυση και μετά να κάνω μπάνιο (ευτυχώς έβαψα τα νύχια μου χτες) αλλά σκυλοβαριέμαι να τα κάνω όλα αυτά κι έτσι έβαλα λίγο Νατάσα στο Youtube και κάθισα να σας γράψω πως περνώ τις τελευταίες μέρες του χρόνου, διότι, ως συνήθως, έχει πολλή πλάκα.

Επικρατεί ένας πανικός: ο κύριος Μάκης έχει αφιονιστεί που θα έρθουν τα συμπεθέρια, η κυρία Μαρίνα, στωική όπως πάντα, υπομένει το αφιόνισμα και φτιάχνει σοκολατάκια και κουραμπιέδες, ο Γιάννης θεωρεί τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά καταναγκαστικές διακοπές και αρνείται πεισματικά και σταθερά να λάβει μέρος στις προετοιμασίες και μόνο κάθεται με τον Παύλο και γκρινιάζουν, οι δυο μουρτζούφληδες, σαν τους γέρους του Μάπετ Σόου, πόσο θα ήθελαν να συνεχίσουν να δουλεύουν απρόσκοπτοι και να μη σταματάνε καθόλου και τι ηλίθιες συνήθειες είναι αυτές, γιορτές και έξω και φαγητά και γλυκά και έξοδα.

Εγώ στόλισα κάτι χαρτονένια δέντρα, έψησα κάτι μπισκότα της συμφοράς κι έβαψα τα νύχια μου κόκκινα, όχι όλα, το ένα το έβαψα άσπρο χιονί, για ποικιλία. Πριν από αυτό, έβαψα κάτι συρταριέρες που είχαμε γκρι, για να ταιριάζουν με τον τοίχο. Προσέξτε τώρα τη διαδικασία. Οι συρταριέρες ήτο δύο, κολλημένες μεταξύ τους, στριμωγμένες μέχρι θανάτου ανάμεσα σε δύο κολώνες, γκρι τσιμεντί. Την πρώτη συρταριέρα την τράβηξα, άδειασα τα συρτάρια, τα έβγαλα, την έτριψα με γυαλόχαρτο, έστρωσα εφημερίδα στο πάτωμα, πέρασα αστάρι, δυο χέρια μπογιά και τρίτο στις λεπτομέρειες. Τη δεύτερη την άφησα εκεί που ήταν, απλά τράβηξα λίγο προς τα έξω τα συρτάρια και φλατσάρνισα ένα χέρι μπογιά. Καταλαβαίνετε. Βάφοντας, λοιπόν, τις συρταριέρες, έβαψα λίγο και τα μαλλιά μου, κάτι τριχούλες έγιναν γκρι και πάω προχτές να πάρω αφρό για τις μαλακές μου μπούκλες και μου λέει η πωλήτρια «ωραίο χρώμα έχετε, έχετε, κυρία, αλλά θέλετε λίγο βάψιμο τώρα πριν τις γιορτές, ε;». Κυρία και στα μούτρα σου, της λέω, και τι βάψιμο, καλέ, χτες πήγα στο κομμωτήριο, κοντέψαμε να σφαχτούμε με την πωλήτρια χριστουγεννιάτικα μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι η κοπέλα απλώς έβλεπε τις γκρι τριχούλες από τις συρταριέρες.

Μετά απ’ αυτό, γύρισα στο σπίτι και επειδή είχα νευριάσει, την πλήρωσε η εξεταστική καρέκλα του κυρίου Μάκη, η οποία, από μια απλή μεταλλική-δερμάτινη εξεταστική καρέκλα που ήταν, έγινε μια πολυθρόνα Λουί Κενζ τουλάχιστον, να, θα βάλω μια φωτογραφία την άλλη φορά. Αυτά κάνω, μη νομίζετε: βάφω, κολλάω υφάσματα, κόβω κουρτίνες, ράβω πιτζάμες, τέτοια, σε δουλειά να βρισκόμαστε.

Α, και χαζεύω στο facebook μ’ αυτό το παιχνίδι με την τέχνη-το ξέρετε, έτσι; Που σου αναθέτουν ζωγράφο και μετά αναθέτεις εσύ και πάει λέγοντας. Πλάκα έχει και βασικά ξεστραβώνεσαι και βλέπεις και κάτι άλλο εκτός από ηλίθιες αφίσες με τριαντάφυλλα, αγγελάκια, ηλιοβασιλέματα και συννεφιασμένους ουρανούς με αποφθέγματα να ίπτανται. Πολύ μου τη σπάνε αυτές οι εικόνες. No offence.

Το κακό με το να μη δουλεύεις (εκτός από το προφανές ότι δεν έχεις λεφτά, αλλά αποφάσισα ότι δεν πρόκειται να ξαναγκρινιάξω για τα λεφτά, σιχτίρ πια, ως εκεί που έχουμε κι ας μην έχουμε, που έλεγε κι η Αλεξία όταν ήμαστε φοιτήτριαι) είναι ότι σκέφτεσαι πολύ κι εγώ έχω το κακό, σκέφτομαι, σκέφτομαι, θυμάμαι όλα τα στραβά που έχει κάνει ο Γιάννης (συνήθως, αλλά και άλλοι), μετά ο Γιάννης αργεί κι εγώ εκνευρίζομαι ακόμα χειρότερα κι όταν έρχεται, καταχαρούμενος και ζωηρός, τον σκυλοβρίζω, φαινομενικά χωρίς λόγο. Και στραβομουτσουνιάζει αυτός, εμένα μου περνάει, αφού έχω βρίσει και καταλαβαίνετε τι γίνεται. Αυτά όλα είναι αποτελέσματα της έλλειψης Dexter, βέβαια, αλλά ευτυχώς έχουμε το Homeland τώρα και θα ‘ρθουμε λίγο στα ίσα μας.

Κι έτσι ευχάριστα περνάνε οι μέρες και φτάσαμε και στα Χριστούγεννα. Εύχομαι να περάσετε όμορφα, να φάτε ό,τι τραβά η ψυχή σας και να είστε εκεί που πραγματικά θέλετε. Για την Πρωτοχρονιά θα τα ξαναπούμε.