Τηλεφώνησέ μου.

Η ζωή και η ευτυχία είναι στα μικρά πράγματα.

Είχαμε ένα τηλέφωνο, σταθερό, που δεν ήταν καθόλου σταθερό, διότι το καλώδιο που ένωνε το ακουστικό με την υπόλοιπη συσκευή ήταν πολύ μικρό και κάθε φορά που μιλούσες και σκέβρωνες και πήγαινες να τεντωθείς, έπεφτε το τηλέφωνο, ούρλιαζες εσύ, φοβόταν ο συνομιλητής και γινόταν χαμός. Παράλληλα, το τηλέφωνο αυτό, επειδή στο σπίτι-ιατρείο-κέντρο διερχομένων-τρενάκι του τρόμου οι συνδέσεις του τηλεφώνου είναι αυτές οι παλιές, από τη δεκαετία του 60, που δεν έχει τρύπα στον τοίχο, αλλά πρίζα κανονική που ενώνεται με το τηλέφωνο με δύο απειροελάχιστα χάλκινα καλωδιάκια, όταν έπεφτε το τηλέφωνο, ξεριζωνόταν ολόκληρο το σύστημα με τα καλωδιάκια και μετά έπρεπε να ξεβιδώσω το φις και να ενώσω με χειρουργική ακρίβεια τα καλωδιάκια (στις σωστές τρύπες πάντα) και να ξαναβιδώσω το φις. Και μετά, να ξαναπάρω αυτόν που του το είχα κλείσει στα μούτρα και να το εξηγήσω αυτό. Καταλαβαίνετε. Επίσης, στο τηλέφωνο αυτό δεν πατιόταν το 0, ήθελες σφυρί και καλέμι για να πατηθεί κι αν έβαζες πολλή δύναμη, πατιόταν δύο φορές κι έπρεπε να πάρεις όλον τον αριθμό από την αρχή. Και ήταν εντελώς σταθερό το τηλέφωνο, με αποτέλεσμα να καθηλώνεσαι εκεί για όση ώρα διαρκούσε το τηλεφώνημα, διάστημα μερικές φορές αφόρητο, ειδικά όταν ο κύριος Μάκης έχει όρεξη. Σήμερα, λοιπόν, αφού επαναλήφθηκε άλλη μία φορά το σκηνικό με τα καλωδιάκια, ο Γιάννης αγανάκτησε και πήγαμε επί τόπου και αγοράσαμε ένα ωραίο, ολοκαίνουργιο, μοβ (για να ταιριάζει με τον τοίχο) και κυρίως ασύρματο τηλέφωνο. Ασύρματο τηλέφωνο, ρε φίλε. Η επιτομή της άνεσης. Το έχω τώρα, εδώ, δίπλα μου, και δε με νοιάζει αν χτυπήσει, διότι δε χρειάζεται να σηκωθώ για να απαντήσω. Και μπορώ, αν θέλω, να πάω μιλώντας στην κουζίνα και να πιω νερό και να προλάβω τον καφέ να μη χυθεί και το τοστ να μην καεί. Πάρτε όσα τηλέφωνα θέλετε, δε σας φοβάμαι πια, έχω ασύρματο τηλέφωνο.

Γι’ αυτό σας λέω, η ευτυχία κρύβεται στα μικρά πράγματα.