Νυχτερινή εκπομπή.

Καλέ, εγώ αύριο θα μπω στη Βεργίνα και θ’ αρχίσω να λέω για την Ξεστή 3, τίποτε δε θυμάμαι, άσε που θα μπλέξω τους αρχαιολόγοι-που λένε και στη Σαντορίνη, σας έχω πει ότι η αιτιατική πληθυντικού δεν απαντάται στη θηραϊκή ντοπιολαλιά-κι αντί για τον Ανδρόνικο θα λέω για το Μαρινάτο.

Η συνήθεια. Πιο δυνατό πράμα δεν υπάρχει. Τα πάντα, σου λέει, συνηθίζεις, να, εγώ για παράδειγμα. Συνήθισα την Κέρκυρα, μετά ξανασυνήθισα την Κατερίνη, στη συνέχεια συνήθισα τη Σαντορίνη, εδώ έχω συνηθίσει τον κύριο Μάκη, που ήρθε σήμερα κι ήθελε να πάει στη λαϊκή με την τσάντα που αγόρασα το καλοκαίρι από την Τάνια και ανησυχούσα ότι είναι χειμωνιάτικη, αλλά τώρα ανησυχώ ότι είναι καλοκαιρινή, ευτυχώς που μου είπε το αδέρφι ότι είναι boho και ησύχασα. Πάντως, από την Κέρκυρα τα έχω ξεχάσει όλα, πήρα σήμερα να ζητήσω μια καινούργια κάρτα από την τράπεζα, διότι η παλιά έληξε και μου είπανε ότι τη στείλανε στην παλιά μου διεύθυνση. Α, μπα; λέω εγώ, δηλαδή που; Ο υπάλληλος παραλίγο να με πάρει για κλέφτη, διότι με ρώτησε ποια είναι η παλιά μου διεύθυνση και δε θυμόμουν με τίποτα, μετά με ρώτησε το παλιό μου τηλέφωνο και πάλι δε το θυμόμουν και η επόμενη ερώτηση ήταν το όνομά μου. Εντάξει. Παρήγγειλα την καινούργια μου κάρτα,.

Μετά (με την κάρτα του Γιάννη) έκλεισα τα εισιτήρια για την τουρνέ μου στην Ελλάδα, τώρα λέω να τυπώσω και μπλουζάκια, όπως τα συγκροτήματα, Greek Tour 2013, με τα ονόματα των πόλεων που θα επισκεφτώ. Με περιμένουν όλοι εναγωνίως, αλλά για κάποιο μυστήριο λόγο όλοι θέλουν να με βάλουν να κάνω δουλειές: η Άννα μου λέει «θα μείνεις στη μαμά το Σαββατοκύριακο, αλλά τις καθημερινές θα έρθεις σε μένα, για να βοηθάς να τα πηγαίνουμε σχολείο» (ο Τριαντάφυλλος, λέει, δεν πάει σχολείο άμα δεν έχει τη μπλούζα της πιτζάμας του στην τσάντα, αλλά, τι να κάνουμε, παιδί μας είναι, το αγαπάμε) κι η Στέλλα μου είπε ότι τα πρωινά που αυτή θα είναι στη δουλειά εγώ θα πρέπει να μαγειρεύω. Ευτυχώς, η Ελένη στην Κέρκυρα δεν έχει κατσαρόλες, οπότε εκεί θα γλιτώσω τουλάχιστον το μαγείρεμα. Α, θα μείνω κι ένα βράδυ στη Βίβιαν, ποιος ξέρει αυτή τι θα σκαρφιστεί.

Μέχρι να φύγω, χαίρομαι που θα ξαναδώ το βρωμονήσι μου, διαβάζω το Χαρούκι κι έχω εκστασιαστεί, ευτυχώς υπάρχουν αυτά τα βιβλία και δίνουν νόημα στην ύπαρξή μας και σιδερώνω ατελείωτα, έχω πειστεί πως κάποιος ξυπνάει το βράδυ και ξανατσαλακώνει αυτά που σιδέρωσα, δε γίνεται αυτή η στοίβα να μην κατεβαίνει ποτέ.

Τι άλλο να σας πω; Η ζωή περνάει όπως πάντα, δίπλα μας, ανεπαισθήτως και ανερυθρίαστα, σα να μη ντρέπεται καθόλου. Λείπει τώρα το πιο όμορφο αγόρι του κόσμου, γι’ αυτό ξεφουρνίζω ανοησίες. Καληνύχτα, πάω να βρω συνταγές για τη Στέλλα.