Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

Επιστρέφω σε λίγο.



Αχ, ναι, αγαπημένοι, εδώ είμαι, γύρισα επιτέλους σπίτι μου, στη μαύρη τρύπα, στους ριγέ τοίχους και τις γκρι μοκέτες, στο κρεβάτι μου, ρε φίλε, απόλαυση. Καλή η Σαντορίνη, αλλά κι όταν γυρνάς είναι μια ανακούφιση. Τελικά, γι’ αυτό πρέπει να φεύγει κανείς από τα διάφορα μέρη: για να μπορεί να επιστρέφει.
Πριν να φύγω από το νησί, πλακώσανε, κλασικά, κάτι Γάλλοι της τελευταίας στιγμής, ίσα ίσα να μας σπάσουνε τα νευράκια μας. Μετά ήρθε κι ο Γιάννης, επίσης κλασικά, 2 βρακιά και 4 πουκάμισα, ήμαρτον αυτό το παιδί, ποτέ δε θα μάθει να φτιάχνει βαλίτσες, τζάμπα η συνύπαρξη με την ξεναγό. Το αποτέλεσμα ξέρετε ποιο ήταν: να πλένω βρακιά κάθε δεύτερη μέρα. Κι ήταν πολλές αυτές οι ρημάδες οι μέρες, διότι εμείς δε φεύγαμε από τη Σαντορίνη αν δε βρίσκαμε σπίτι ΚΑΙ εργαστήριο για του χρόνου, για να στεγάσει το πιο όμορφο αγόρι του κόσμου την πιο ωραία τέχνη του κόσμου, τρέμε Σαντορίνη, ερχόμαστε.
Δεν ξέρω αν έχετε ψάξει ποτέ για σπίτι ή επαγγελματικό χώρο στη Σαντορίνη, μιλάμε για πολύ γέλιο. Καταρχάς, εκεί όλα γίνονται ανάποδα: εσύ παρακαλάς τον ιδιοκτήτη να σου επιτρέψει να νοικιάσεις το ακίνητό του, όχι ο ιδιοκτήτης εσένα. Βέβαια, για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να βρεις ποιος είναι ο ιδιοκτήτης του ακινήτου, πράγμα αδύνατον στη Σαντορίνη, μιλάμε όλο το κέντρο των Φηρών ανήκει σε 3 οικογένειες, ξαδέρφια, αδερφές, παππούδες, θείους και δε συμμαζεύεται κι άντε εσύ να βρεις το σωστό ξάδερφο, παππού, θείο, κλπ. Περισσότερα ξέρουμε για τις ιδιοκτησίες στην πλατεία των Φηρών από την Πολεοδομία. Μετά, πρέπει να τους πεις την ιστορία της ζωής σου, τι θα το κάνεις, γιατί, εσύ, κοπελιά, τι δουλειά κάνεις; Από πού είσαι, γιατί ήρθες εδώ, που θα πας μετά κι άλλα τέτοια.
Βέβαια, επειδή εμείς, για κάποιο λόγο, γινόμαστε πολύ συμπαθείς στους αγνώστους, δεν έχω καταλάβει γιατί, αν οι άγνωστοι ήξεραν πόσο βλαμμένοι είμαστε, δε νομίζω πως θα μας νοικιάζανε τα σπίτια τους, καταφέραμε και βρήκαμε αυτό που ψάχναμε.
Και μετά, δύσκολοι αποχαιρετισμοί: η Τάνια. Η Τάνια είναι η καλή μου φίλη σε εκείνο το νησί (ξέρετε ότι έχω τουλάχιστον μία καλή φίλη σε κάθε νησί) που κάθε απόγευμα λέγαμε τα νέα της ημέρας, σχολιάζαμε τον κόσμο και τα τεκταινόμενα και καμιά φορά πηγαίναμε για φαγητό στον Έξω Γιαλό-άμα βρεθείτε στη Σαντορίνη, να πάτε εκεί οπωσδήποτε. Με δάκρυα στα μάτια, αποχωριστήκαμε την Τάνια, φορτωθήκαμε 2 βαλίτσες, 1 υπολογιστή και 5 σακούλες με κεραμικά (διότι εκτός από εκείνα που αγόρασα εγώ, οι οδηγοί μου, τα γλυκά μου, μού χάρισαν ένα κανατάκι με τα ποτηράκια του, όλα μοβ, ασορτί με το σπίτι μας), μπήκαμε στο Πρέβελης, εξαιρετικό πλεούμενο, και φτάσαμε στην Αθήνα μετά από 9 ώρες, τις οποίες περάσαμε κοιμώμενοι κάτω από μία σκάλα και δίπλα από κάτι Ισπανούς.
Στη δε Αθήνα, καταρχάς είδαμε τον καινούργιο καναπέ της Βίβιαν, φυσικά δεν καθίσαμε, γιατί ο Στέφανος έχει απαγορεύσει να κάθονται άνθρωποι στον καινούργιο καναπέ για τουλάχιστον 10 ημέρες, και μετά είδαμε λίγο και την Αθήνα κι επιτέλους φτάσαμε στην εξωτική Κατερίνη ακριβώς ύστερα από 24 ώρες.
Ε, από τότε, καθαρίζω. Αδερφέ, ο τύπος αυτός δε σφουγγάρισε μία φορά σε 6 μήνες. Μία, όχι πολλές. Σήμερα τελείωσε η καθαριότητα, στρώσαμε και τις γκρι μοκέτες, βάλαμε και το Ντελβουά στη γωνία για να κάτσει (τελικά, αυτά τα χοντρά, βαριά βιβλία μόνο για να στρώνεις τις γωνίες από τις μοκέτες χρησιμεύουν) κι εγώ φούρνισα κάτι γεμιστά, τα οποία είναι ακόμα ακριβώς όπως τα έβαλα στο φούρνο, λέτε μέχρι αύριο το πρωί θα έχουν ψηθεί;
Γενικά, στη Σαντορίνη πέρασα πολύ ωραία, δούλεψα πάρα πολύ, που ήταν και ο σκοπός μας, μαύρισα μέχρι τον ώμο και μέχρι το γόνυ, γνώρισα διάφορους ανθρώπους και κατάλαβα πολλά για τον εαυτό μου. Τώρα θα αναδιπλωθώ, θα ξεκουραστώ, θα κάνω τις χειροτεχνίες μου, θα ανανεώσω την ηλεκτρονική μου παρουσία, αλλά πριν από όλα αυτά, θα πάω στην έρμη μάνα και στην Κέρκυρα. Θα σας κρατώ ενήμερους. Σας αγαπώ όλους.

2 σχόλια:

Vasia είπε...

Είναι πιο ωραία όταν είσαι λίγο πιο κοντά μας...

Κατερίνα είπε...

Κι ας μυρίζουν τα πόδια μου;