Και όμως.

Καταρχάς, ζω, κι ας έχω να φανώ ένα μήνα της πηγής η καρδερίνα. Αυτή η Σαντορίνη μπορεί να μου έδωσε δουλειά, αλλά μου πήρε όλα τ’ άλλα και κυρίως το διαδίκτυο. Αλλά, δεν πτοούμαι, για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω κι όσο κι αν χάνομαι, θα επιστρέφω. Χαραμίζομαι, κι όλα αυτά με το Γιάννη δίπλα μου να μου διαβάζει ηλίθιες ατάκες από ένα application στο κινητό του, το οποίο για να το φορτίσει πρέπει να στερεώσει το φορτιστή με 4 λαστιχάκια και να του δώσει κλίση 37,6 μοιρών, αλλά κατά τα άλλα έχει applications, τρομάρα του.

Τελοσπάντων, είμαστε στην Πάρο, άλλη κουκίδα στο Αιγαίο. Εγώ μάλλον ζω σε άλλον κόσμο, αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω μετά από δέκα λεπτά στο διαδίκτυο. Σε 5 μέρες είναι ο γάμος στον οποίο εγώ θα είμαι κουμπάρα, η Βίβιαν νύφη, ο Στέφανος γαμπρός, ο Κωνσταντίνος συγκούμπαρος κι οι υπόλοιποι κατουρημένοι από τα γέλια. Ομολογώ ότι νιώθω λίγο άσχημα, γιατί τίποτα δεν έχω κάνει που μια κουμπάρα κάνει κανονικά, λόγω της Σαντορίνης πάλι, με αποτέλεσμα ο Στέφανος να παραπονιέται ότι στο Jumbo τον ξέρουν με το μικρό του όνομα. Ούτε το προσκλητήριο δεν έχω δει ακόμα, υποπτεύομαι πως με έχουν κοροϊδέψει κι όταν το δω, θα μου πέσει από τα χέρια, γιατί θα έχουν βρει άλλη κουμπάρα.

Έφυγα από τη μία κουκίδα εν μέσω καθολικών διαμαρτυριών γιατί φεύγει η καλύτερη ξεναγός του νησιού και μπήκα σε ένα λεωφορείο γεμάτο Γάλλους, για άλλη μια φορά, αλλά δε δούλευα κι ήταν μια απίστευτη απόλαυση, γενικά, δεν αντέχω άλλους Γάλλους, τελειωμό δεν έχουν.

Ώσπου να φτάσω στην άλλη κουκίδα, έκανα μια λίστα με τις δουλειές που πρέπει να κάνουμε μέχρι το γάμο κι η Βίβιαν είπε πως το ίδιο έχει κάνει κι αυτή, οπότε από λίστες είμαστε πλήρεις. Το βασικό, βέβαια, είναι πως ο συγκούμπαρος έχει πάρει κοστούμι, διότι μέχρι την τελευταία στιγμή πιστεύαμε πως θα εμφανιστεί με βερμούδα-σαγιονάρα. Όχι ότι τώρα μας εγγυάται κανείς πως δεν θα το κάνει, αλλά η ελπίδα είναι γνωστό ότι πεθαίνει τελευταία. Επίσης, οι φιόγκοι για τα παπούτσια της κουμπάρας είναι έτοιμοι και όλοι τους περιμένουν με ανυπομονησία.

Ο Κωνσταντίνος, τις τελευταίες δύο εβδομάδες, με πήρε τηλέφωνο 4 φορές να με ρωτήσει αν χρειάζομαι λεφτά, στο τέλος του είπα πως έχω ένα δάνειο στην Εθνική, άμα θέλει να του στείλω τον αριθμό λογαριασμού να το τακτοποιήσει. Δε με ξαναπήρε από τότε.

Τώρα περιμένουμε το Στέφανο και τη Βίβιαν να έρθουν, υποπτεύομαι πως έχουν πνίξει ο ένας τον άλλον ή ίσως αλληλοσκοτώθηκαν με τα κασπώ από το Jumbo.

Έχω να σας πω πολλές ιστορίες με Γάλλους, αλλά τώρα πρέπει να φύγω γιατί ήρθανε κι οι λαμπάδες εκσφενδονίζονται. Κι επίσης, δεν ξέρω αν θα ξαναπώ ιστορίες γενικά στη ζωή μου, γιατί διάβασα πρώτον το 1Q84 του Χαρούκι και δεύτερον ένα διήγημα και τι δουλειά έχω εγώ με τα πληκτρολόγια μετά από αυτά; Σας φιλώ και μου λείπετε.