Αγάπης αγώνας άγονος.

Εγώ θα την πω την αμαρτία μου και πείτε με, άμα θέλετε, και νεοφιλελεύθερη, μέχρι και αφελή να με πείτε, εγώ θα το αντέξω. Τις βαρέθηκα, φίλοι μου, τις εργατικές Πρωτομαγιές: έλεος κάθε χρόνο, γιατί πρέπει την πιο μαυλιστική εποχή εσύ να θυμάσαι τις αγωνιστικές σου υποχρεώσεις και να διαδηλώνεις ενάντια στις απολύσεις, την ανεργία, τους φόρους και τις έκτακτες εισφορές; Εντάξει, ξέρω γιατί, μη βρεθεί κάνας αγκιτάτορας (έλα, τζάμπα τόσο καιρό τα ρώσικα δεν έχουν πάει, μια ορολογία την κατέκτησα) να με πρήξει για τις κατακτήσεις του προλεταριάτου, δεν είμεθα ανιστόρητοι, ερωτευμένοι είμεθα.

Θα γιορτάσω, το λοιπό, την ερωτική Πρωτομαγιά. Σε πείσμα των καιρών και των λογάδων και των πολιτικών, εγώ θα γιορτάσω τη μεγάλη μου αγάπη και ποσώς ενδιαφέρομαι για τους κοινωνικούς αγώνες. Ο πιο σημαντικός αγώνας είναι ο αγών του έρωτος, ο αγών να ζήσεις μαζί. Κι επειδή τον παλεύουμε ακόμα αυτόν τον αγώνα, εδώ κι 9 χρόνια, και τίποτε ακόμα δεν έχομε μάθει, απλά θα περπατήσουμε στον ήλιο και θα ευχηθούμε να μην ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι, διότι καταντά βλασφημία. Θα αγκαλιαστούμε στη μέση του δρόμου και δε θα πούμε τίποτε, διότι πόσα να πεις πια; Ακόμα κι εγώ ξεμένω από λόγια.

Θα τη γιορτάσω την ερωτική μου Πρωτομαγιά και φορώντας μια μπουρζουάδικη λαχανί φούστα, κοντή, για να χαϊδέψει ο ήλιος τα πόδια μου που όλο το χειμώνα ασφυκτιούσαν κλεισμένα σε καλσόν και παντελόνια. Γιατί χαίρομαι την Πρωτομαγιά κι εγώ όταν είμαι χαρούμενη θέλω να φοράω φούστες, να ανεμίζουν στους αέρηδες και να γελάνε. Δεν είναι πως ξεχνώ τον έρωτά μου τις υπόλοιπες μέρες, απλά η Πρωτομαγιά είναι το σύμβολο κι ακόμα κι όταν δε θέλει κανείς να διαδηλώσει, τα σύμβολα είναι απαραίτητα, σε βάζουν ξανά στο δρόμο που έχεις χάσει. Κι ο έρωτας είναι απαραίτητος κι ας είναι απαιτητικός, που λέει κι ο Παύλος. Κι αυτός σε βάζει σε διάφορους δρόμους, όχι μόνο σε αυτόν που έχεις χάσει αλλά και σ’ αυτούς που περιμένουν υπομονετικοί να τους βρεις.

Θα συνεχίσουμε, λοιπόν, τον αγώνα μας, με μια ελπίδα: να λέμε, στο τέλος των ζωών μας, πως δεν τα παρατήσαμε. Πως δεν αφήσαμε να φύγει ο άλλος και πως νιώσαμε για δυο στιγμές αυτό που ένιωθε εκείνος ο άλλος. Και κάθε Πρωτομαγιά θα ευχόμαστε το ίδιο. Και κάθε Πρωτομαγιά θα φοράω μια λαχανί φούστα. (Ελπίζω να μην πρέπει κάθε Πρωτομαγιά να προλάβουμε τρένα και καράβια κι αυτά να απεργούν, διότι ΑΥΤΟ δεν θα το αντέξω.)