Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Καλέ, δεν έβρισκα το κουμπί για τη νέα ανάρτηση. Αίσχος.



Ε, να, εδώ είμαι κι εγώ κι ας άργησα. Ότι και να πω θα είναι λίγο, ελπίζω μόνο να μου έμειναν κάνας δυο πιστοί. Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό υπάρχει μια ύφεση (μια σαλάτα κι ένα τζατζίκι στο 4, που έλεγε κι ο Λένος-να, μέχρι κι ο Λένος σταμάτησε να γράφει βιβλία) στη συγγραφική μου δραστηριότητα. Και όχι μόνο στη δική μου: έχω παρατηρήσει πως μόνο οι τρελαμένες αμερικάνες crafters-stay-at-home-mamies-businesswomen γράφουν, οι υπόλοιποι έχουν αραιώσει τις εμφανίσεις. Να το αποδώσω κάπου; Στην αφραγκιά; Στην τηλεόραση; Στο χειμώνα; Στο κάρμα; Που;
Εγώ, πάντως, ζω. Μετά από σένα ζω. Και κυρίως, διαβάζω ρώσικα. Ξέρω, τα έχετε βαρεθεί πια αυτά τα ρώσικα, δε τα μαθαίνει, λέτε, επιτέλους, να ησυχάσουμε, 4 χρόνια τώρα για τα ρώσικα ακούμε. Μπα, δε μαθαίνονται, εγώ εκεί έχω καταλήξει κι αυτά που μου λένε, ότι κι οι Γιαπωνέζοι μπορούν να μάθουν ρώσικα, εγώ τ’ ακούω βερεσέ, σιγά να μη μπορεί ο μέσος Γιαπωνέζος να προφέρει «ντασταπρημετσάτελναστι» και με τον τόνο εκεί που τον έχω. Εν πάση περιπτώσει, η βασική μου δραστηριότητα είναι η μελέτη της ρωσικής γλώσσας και κουλτούρας, διότι, πρέπει να ξέρετε, στις εξετάσεις που σύντομα θα δώσω, θα εξεταστώ και στην πατριδογνωσία, δηλαδή, μεγάλες προσωπικότητες της Ρωσίας, ιστορία, μεγάλες πόλεις, λίμνες, κλπ. Κάτι λέξεις που για να τις πεις, πρέπει να το σκεφτείς κάνα δεκάλεπτο. Μετά, ακούω και τα «αουντιραβάνιε» (έλα, αυτό φαντάζεστε τι είναι) και θέλω να κλαίω, θυμάμαι και τη μετενσάρκωση του Στάλιν που με είχε εξετάσει πέρσι κι ας τα να πάνε.
Όταν δε διαβάζω, ράβω. Έχει γίνει χαμός. Έμαθα τη ραπτομηχανή κι όλη τη μέρα ονειρεύομαι πότε θα κάτσω μπροστά της να ράψω. Τι ανωμαλία υπάρχει στον κόσμο, θα μου πείτε. Εδώ έχουν γίνει αγώνες αιώνων, μάχες των δύο φύλων, διαδηλώσεις και επαναστάσεις για να μπορέσουν οι γυναίκες να σηκωθούν από τις ραπτομηχανές και να ψηφίζουν κι εσύ πάλι μια ραπτομηχανή ονειρεύεσαι; Ε, ναι, έχω κι εγώ ένα όνειρο, όπως έλεγε κι εκείνος ο άλλος, φίλε μου. Θέλω να ράβω. Άλλωστε, το ράψιμο έχει κι ένα χειροπιαστό αποτέλεσμα, σου δίνει μια ικανοποίηση, το να ψηφίζεις τι σου δίνει; Να μην πω καλύτερα. Προχτές έραψα το πρώτο μου φερμουάρ κι από τη χαρά μου μέχρι και το μπαμπά του Γιάννη φίλησα. Και άλλαξα και ποδαράκι στη μηχανή, παρακαλώ. Διότι η ραπτομηχανή έχει διάφορα εξαρτηματάκια τα οποία κάνουν διάφορες δουλειές, αλλά πρέπει να μάθεις να τα βάζεις στη σωστή θέση (αυτό βέβαια ισχύει και για διάφορα άλλα πράγματα), το οποίο είναι πιο δύσκολο απ’ ότι ακούγεται. Πιο δύσκολο κι απ’ το «ντασταπρημετσάτελναστι». Δε μας τρόμαξαν, όμως, τα δύσκολα ποτέ.
Τώρα μόνο λίγο μας τρομάζουν. Πέρασε, όμως, η ώρα κι εγώ δεν έραψα καθόλου σήμερα. Ωστόσο, έγραψα κι αυτό, νομίζω, είναι κάτι. Πάω να φάω ένα από τα σοκολατάκια του Γιάννη (τελείωσε, ο τέλειος γκόμενος, φτιάχνει και σοκολατάκια) και να ονειρευτώ τον Πούσκιν. Σπακόινι νότσι (μόνο Ρώσικα θα μιλάω).

5 σχόλια:

Master είπε...

Δε μας κάνεις και μια μετάφραση;

Κατερίνα είπε...

Σπακόινι νότσι σημαίνει καληνύχτα, να το λες στας Ρωσίδας να τες γοητεύεις. Το άλλο, άστο, είναι άχρηστο.

Vasia είπε...

Σπασίμπα.
Παζάλστα.
Ναζνταρόβια.

Κατερίνα είπε...

Μπράβο, Βάσια! Χαρασσό!

Fri είπε...

Ντα γκαζπαζά και πράσινα άλογα δηλαδή. Ή μήπως κόκκινα; :-Ρ
Βρε καλό μας κορίτσι εγώ σε έχω καταλάβει που θες να καταλήξεις, γιατί δε μα το λες έξω από τα δόντια; Θέλεις να κάνεις καριέρα σε ρωσική βιοτεχνία ρούχων, πέτο επιτέλους να τελειώνουμε! Και μετά πάνε και τα σοκολατάκια του Γιάννη, πάνε και τα φιλιά ενθουσιασμού στον μπαμπά του, θα βρεις έναν κοκκινομάγουλο Ρώσο και θα ρουφάς τις βότκες δυο-δυο ;-)