Το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί.

Παιδιά, ο τροχός είναι αμείλικτος. Δε σταματάει να γυρίζει ποτέ κι όσες στροφές και καταστροφές κι αν ζήσει κανείς, πάντα η επόμενη μέρα ξημερώνει και μετά η επόμενη κι η επόμενη και πάει λέγοντας.

Εγώ πάντως αυτό έχω καταλάβει στα χιλιάδες χρόνια που έχω ζήσει πάνω σ’ αυτή τη γη (σας το έχω ξαναπεί πως είμαι αθάνατη και γι’ αυτό φεύγω συνέχεια από τα διάφορα μέρη που ζω, για να μη με καταλαβαίνουν οι άνθρωποι πως δε γερνάω) κι όσο νωρίτερα το καταλάβουμε όλοι, τόσο πιο εύκολη θα γίνει η ζωή μας. Το μυστικό είναι να θυμάσαι, να μην ξεχνάς ποτέ αυτά που σου συμβαίνουν κι αυτούς που συναντάς. Μπορείς να τα αφήσεις να ξεθωριάζουν, να γίνονται λιγότερα μυτερά (ποντερά, που λένε και στην Κέρκυρα), να ξεχνάς την επίδραση που είχανε πάνω σου, αλλά δεν πρέπει να ξεχάσεις αυτά τα ίδια.

Σ’ ένα από τα βιβλία του Στίβεν Κινγκ, ένας εξωγήινος καταλαμβάνει το μυαλό ενός ταλαίπωρου ανθρώπου και τον βάζει να κάνει διάφορα ακατανόμαστα. Το μυαλό, λοιπόν, το βλέπει ο εξωγήινος σα μια αποθήκη με πολλές ντουλάπες και διάφορα συρτάρια, τα οποία φιλοξενούν τις αναμνήσεις, τις εμπειρίες και τους ανθρώπους του συγκεκριμένου ανθρώπου κι όσο περισσότερα από αυτά ανοίγει, τόσο μεγαλύτερο κομμάτι από τον άνθρωπο έχει κατακτήσει. Πολύ με άρεσε αυτή η απεικόνιση του μυαλού, καθώς όλες οι ντουλάπες και τα συρτάρια είχαν επάνω ονόματα και περιγραφές, μερικά ήταν πεντακάθαρα και συγυρισμένα κι άλλα ήταν σκονισμένα και καταχωνιασμένα. Αλλά όλα ήταν εκεί.

Έτσι πρέπει να είναι: όλα εκεί. Άσε μερικά να σκονιστούν και να καταχωνιαστούν και κράτα κάποια καθαρά, αλλά μην πετάξεις τίποτα από την αποθήκη του μυαλού σου, θα το μετανιώσεις. Σε δεδομένη στιγμή θα σου χρειαστεί κι επίσης, είμαστε αυτά που μας συμβαίνουν κι οι άνθρωποι που μας θυμούνται.

Με έπιασε αυτή η φιλοσοφική διάθεση λόγω της αναχώρησής μου από το νησί, όπως καταλαβαίνετε, κι επειδή αγχώθηκα γιατί εγώ νόμιζα πως θα μείνουν όλα όπως τα άφησα για να τα ξαναβρώ όταν ξαναπάω, αλλά τελικά δεν είναι έτσι και όλοι συνεχίζουν να ζουν. (Κι εδώ φαίνεται ξεκάθαρα πόσο εγωκεντρικό γουρούνι είμαι, αλλά επειδή έχω άλλα προτερήματα, αυτό θα το παραβλέψουμε.)

Θα συνεχίσω κι εγώ, λοιπόν, να ζω (όχι ότι μπορώ και να μη συνεχίσω) και, σε περίπτωση που δεν τα καταφέρω ως ξεναγός, πράγμα εξαιρετικά απίθανο, διότι είμαι γεννημένη γι’ αυτό το επάγγελμα (το συνειδητοποίησα χτες που έβλεπα το δρόμο να ανοίγεται μπροστά μου κι ένιωθα αγνή χαρά και άμετρη αγάπη για το ταξίδι κάθε είδους και για κάθε τοπίο που κυλάει δίπλα μου), αν, λοιπόν, δεν τα καταφέρω, θα βγάζω το ψωμί μου ανακαινίζοντας χώρους, μη σας πω θα βγω και στην τηλεόραση και θα γίνω ένας νέος Σπύρος και μία νέα Σίσυ ταυτόχρονα.

Τις τελευταίες μέρες (και πιθανότατα για τις επόμενες εβδομάδες) ξύνω σοβάδες, μετράω τα πλακάκια του μπάνιου για να δω αν χωράει η ντουζιέρα ή αν θα πλενόμαστε με το λάστιχο (το μπάνιο είναι εξαιρετικά λειτουργικό: μπορείς να κατουράς και να λούζεσαι ταυτόχρονα) και διαλέγω χρώματα-η αδελφή μου, χτες που της είπα ότι θα βάψουμε το σπίτι πράσινο και μοβ, δε μπορούσε να σταματήσει να γελάει, δεν καταλαβαίνω γιατί. Ωραίο δε θα είναι;