Τα ένδοξα Παρίσια.

Λοιπόν, έχω να σας πω καταρχάς δύο πράγματα: πρώτον, καλά Χριστούγεννα σε όλους και να μην ξεχάσετε να ζητήσετε από τον Άγιο Βασίλη αυτό που πραγματικά θέλετε να σας φέρει, διότι αλλιώς θα σας φέρει ότι του κατέβει στο κεφάλι, και δεύτερον, μην πάτε ποτέ στο Παρίσι το χειμώνα, θα πεθάνετε από το κρύο (τώρα οι χαζοαδελφές μου παίζουν μέσα με τα μωρά και θέλω να πάω κι εγώ αλλά έχουμε και υποχρεώσεις απέναντι στο αναγνωστικό κοινό, τις οποίες δεν θα ήταν σωστό να αγνοήσουμε κι επίσης, αν πάω, θα με βάλουν να φτιάξω κρέμα, οπότε θα κάτσω εδώ να γράψω).

Γενικά, βέβαια, καλό θα ήταν να πάτε κάποτε στο Παρίσι, γενικά, καλό είναι να πηγαίνετε πολλά ταξίδια, ανοίγουν το μυαλό του ανθρώπου και τα μάτια του (του κλείνουν την τσέπη, βέβαια, αλλά κομμάτια να γίνει). Διότι το Παρίσι είναι εκπληκτικό, μανιφίκ γαλλιστί, κι ας έκανε το κρύο της αρκούδας κι ας έβρεχε του σκοτωμού τις 3 μέρες που ήμουν εκεί, το Παρίσι είναι πανέμορφο, αγαπητοί μου, ολόλαμπρο και παλιό, ιστορικό, φορτωμένο ιστορία, με πανέμορφους ανθρώπους και καμπυλωτά κτίρια, πλουμιστά σαν τούρτες, με πλατιούς δρόμους όλο κίνηση, μικρούλικα καφέ με πανάκριβους καφέδες και μουσεία που σου κόβουν την ανάσα.

Καθώς πήγα για δουλειά (ναι, αυτή τη δουλειά που αποφάσισα να αφήσω, μην το ανακινούμε τώρα αυτό το θέμα, το κλείσαμε, ειλημμένες αποφάσεις και λοιπά), είχα μόνο μια μέρα ολόκληρη ελεύθερη, οι υπόλοιπες ήταν μισές κι ανέσωστες κι ώσπου να βγω στους δρόμους είχε σκοτεινιάσει και είχαν κλείσει τα πάντα, καθώς εκεί κλείνουν όλα στις 6, το πολύ στις 7.

Ωστόσο, είδα πολλά από το Παρίσι: είδα τον Πύργο του Άιφελ, ω, ναι, ήταν αυτός, σιδερένιος, ελαφρώς απειλητικός, ολωσδιόλου εμβληματικός, με ένα ροζ-σάπιο μήλο χρώμα τη μέρα και άπειρα φωτάκια τη νύχτα, που αναβόσβηναν κιόλας, ωσάν φωτορυθμικά σε ντισκοτέκ και εννοείται εκατομμύρια τουρίστες να στραβολαιμιάζουν τριγύρω του. Είδα και τον Σηκουάνα, βρώμικο και καφετί, με τις όχθες του βρεγμένες και αρκούντως μελαγχολικές, με όλες τις γέφυρες όμορφες και στολισμένες με άπειρα αγάλματα και εξίσου άπειρα λουκέτα, που τα βάζουνε, λέει, τα ζευγάρια και γράφουν τα ονόματά τους πάνω στα λουκέτα για να κλειδώσουν αιωνίως την αγάπη τους (εγώ αυτά τα παγανιστικά δεν τα κάνω). Είδα, εννοείται, την περίφημη πυραμίδα έξω από το Λούβρο, μέσα το Λούβρο δεν το είδα, διότι μυρμήγκιαζαν απέξω μιλιούνια οι αναμένοντες κι έπεφτε και μια ψιλή, παγωμένη βροχή, δε βαστούσα να περιμένω. Εγώ, δηλαδή, βαστούσα, να σας πω την αλήθεια, αλλά ο συνάδελφος που είχαμε πάει μαζί το θεώρησε αδιανόητο, όπως και το να ανεβούμε στην κορυφή του Πύργου. Κόντεψα, εν ολίγοις, να φύγω από το Παρίσι χωρίς να δω ένα μουσείο, αλλά κάποια στιγμή το έσκασα και πήγα στο Musee d’ Orsay, ένα εκπληκτικό μουσείο ακριβώς απέναντι από το Λούβρο, που παλιά ήταν σιδηροδρομικός σταθμός και σήμερα φιλοξενεί τη μεγαλύτερη, νομίζω, συλλογή ιμπρεσιονιστών στον κόσμο. Το ίδιο το κτίριο είναι εντυπωσιακό, καθώς έχουν διατηρήσει το μέγεθος του παλιού σταθμού και το θεόρατο ρολόι που δεσπόζει σε όλο το χώρο και την ημικυλινδρική και διαφανή στέγη, αχ, τι να σας πω, το ηράσθην σφόδρα αυτό το μουσείο. Και μετά, ανέβηκα στο πάνω επίπεδο, όπου είδα τόση ομορφιά μαζεμένη, είδα το Πρόγευμα στη Χλόη (που το σπουδάζω από τα μικράτα μου και το ακούω επί σειρά ετών), είδα Γκωγκέν και Βαν Γκογκ, είδα πάρα πολλούς πίνακες του Σεζάν και του Ρενουάρ, είδα τις μπαλαρίνες του Ντεγκά, και τι δεν είδα! Ήμουν εκεί μέσα για 4 ώρες και πάλι δεν ήθελα να φύγω. Καλά, μη με περάσετε για τελείως βλαμμένη, απλά τα αγαπώ όλα τα μουσεία κι όλοι αυτοί οι πίνακες είναι ορόσημα της τέχνης κι είναι τουλάχιστον συγκινητικό να βλέπεις τους πραγματικούς, που όταν τους είχαν ζωγραφίσει τα τέρατα εκείνα της τέχνης, είχαν δημιουργήσει μεγάλη φασαρία! (Εντάξει, τώρα βεβαιωθήκατε ότι είμαι βλαμμένη.)

Θα ήθελα να σας δείξω καμιά ωραία φωτογραφία από το Παρίσι, αλλά δεν έχω τον υπολογιστή μου κι αυτός της αδελφής μου είναι χαζός, δεν τα πάμε καλά και δεν έχω και τα καλώδια της μηχανής, οπότε θα σας δείξω κάποια άλλη στιγμή.

Τι άλλο να σας πω για το Παρίσι; Έβλεπες παντού μαύρους και ήταν όλοι πανέμορφοι, τα ρούχα και τα παπούτσια τα λάτρεψα όλα και το φαγητό ήταν πολύ νόστιμο κι ας ήταν πανάκριβο, άξιζε! Ένα μεσημέρι, δε, πήγαμε να φάμε με τους συναδέλφους από το γαλλικό μουσείο, οι οποίοι, σημειωτέον, ήταν Ιάπωνες. Οπότε, βρεθήκαμε Ιάπωνες και Έλληνες να τρώμε σε ένα κορεάτικο εστιατόριο στο Παρίσι (η παγκοσμιοποίηση είναι εδώ, μην παιδεύεστε άλλο με τις διαδηλώσεις), όπου φυσικά εγώ έγινα ρεζίλι, διότι οι Κορεάτες τρώνε με ξυλάκια, σαν τους Κινέζους και τους Ιάπωνες, μόνο που τα κορεάτικα ξυλάκια είναι μεταλλικά και γλιστράνε σαν το διάολο κι είναι αδύνατον να τα κρατήσεις. Εγώ, περήφανη μαθές, δεν ήθελα πιρούνι και μου έπεφταν τα κορεάτικα ραβιόλια μέσα στη σάλτσα κι είχα πιτσιλίσει το σύμπαν άπαν και μετά έριξα κι όλη τη μπύρα πάνω στο τραπέζι, άστε τα, σας λέω, ξεφτιλίστηκα.

Εν πάση περιπτώσει, με τα πολλά φάγαμε, τελειώσαμε και τη δουλειά μας, αγοράσαμε και τα απαραίτητα μαγνητάκια με τον Πύργο και γυρίσαμε… Όπου στο γυρισμό, έπαθα πολιτισμικό σοκ, διότι το πρωί ξύπνησα στο Παρίσι και το βράδυ κοιμήθηκα στη Λαμία. Αντιλαμβάνεστε.

Τώρα, με καλεί το καθήκον του αλλάγματος της μπέμπας (γλίτωσα την κρέμα, αλλά αυτό όχι), οπότε θα σας αφήσω με μεγάλη μου λύπη και ελπίζω πως άυριο θα σας περιγράψω την κατάσταση που ζω στη μαγευτική Λαμία.

Καλά Χριστούγεννα, βρε!