Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Γι' αυτό θα πάω να ζήσω στις ερημιές.


Χτες, βγήκα το πρωί για κάτι εξωτερικές δουλειές κι επιστρέφοντας, αγανάκτησα και θα σας περιγράψω πάραυτα το γιατί. Ήμουν φορτωμένη με 3 κουτιά χάρτινα με το καπάκι τους, μια σακούλα με CD κι επιπλέον 2 τεράστια σκληρά χαρτόνια, χώρια η τσάντα που μπερδευόταν με το κασκόλ και δεν είχα χέρια να τα ξεμπλέξω. Είχα πάρει παραμάσχαλα τα χαρτόνια, αλλά αυτά δεν κάθονταν, τα πηγαινόφερνε κι ο αέρας και μαζί τους και μένα, και προσπαθούσα να περπατήσω στους δρόμους της Κέρκυρας: αδύνατον. Παράλληλα, μου είχε πέσει η τιράντα από το σουτιέν και σερνόταν στον αγκώνα και με γαργαλούσε, πράγμα εξαιρετικά ενοχλητικό, κι όποια πει ότι δεν της έχει συμβεί ποτέ, είναι ψεύτρα.
Πάλευα, λοιπόν, η κακομοίρα να επιστρέψω στη δουλειά, αλλά σε κάθε βήμα μου έκοβαν το δρόμο κυρίες με Loui Vuitton, που νόμιζαν προφανώς ότι ο δρόμος τους ανήκει ή ότι είμαι η παραδουλεύτρα, άρα ανάξια λόγου και προσοχής, φορτηγά που ήθελαν ντε και καλά να χωθούν ως τον πεζόδρομο του Οκαζιόν, μέσα στο χαμό, για να ξεφορτώσουν και μηχανάκια που με ακολουθούσαν απειλητικά κατά πόδας μέσα στα καντούνια, μα, δεν ξέρετε τι σπαστικό είναι να προσπαθείς να μην σπάσεις τον αστράγαλό σου στα καλντερίμια και να ακούς από πίσω το βρουμ-βρουμ του ανυπόμονου μηχανακίου, που θέλει οπωσδήποτε να σε προσπεράσει κι ας μη χωράτε στο πλάτος του δρόμου κι ας είναι και γαμώ τις παρανομίες, εντάξει, όλοι τα κάνουμε αυτά, απλά μερικοί είμαστε πιο διακριτικοί και λιγότερο ενοχλητικοί, αυτό που σε κυνηγάνε μαρσάροντας με τρελαίνει, μου ‘ρχεται να γυρίσω και να του πω, αμάν, ρε φίλε, πήγαινε από το δίπλα καντούνι, εγώ επίτηδες ήρθα από εδώ που είναι στενό και δε χωράνε το κωλομηχανάκια, αλλά όχι, εκεί εσύ, από πίσω μου, έλεος! Κι όταν γλίτωνα από τα μηχανοκίνητα τάγματα, έπρεπε να αντιμετωπίσω τα καροτσάκια με τα μωρά, Θεέ μου, τι μάστιγα. Δε στρίβουν, δεν κάνουν στην άκρη, σταματάνε όποτε τους βαρέσει για να χαιρετήσουν και να δείξουν το καινούργιο μωρό, ω, τι γλυκούλι, και φοράει και σκουφάκι, α, να σας ζήσει, ναι, μαντάμ, αυτό θα ζήσει, να είστε σίγουρη, εμείς θα αυτοκτονήσουμε. Άσε όταν συναντιούνται δύο καροτσάκια κατά μέτωπον, κυκλοφοριακή συμφόρηση, κι άμα είναι και φορτωμένα με σακούλες από το μανάβη και το φούρνο, μιλάμε έχουν εκτόπισμα τριαξονικού κι άντε εσύ να τα βγάλεις πέρα με το τριαξονικό. Εντάξει, τα καταλαβαίνω, πρέπει να βγουν βόλτα, γιατί όμως δε βγαίνουν στην πλατεία που έχει άπλα και πρέπει να κάνουν Σαρόκο-Οκαζιόν 3 φορές; Επίσης, θα έπρεπε τα καροτσάκια να κυκλοφορούν συγκεκριμένες ώρες και μέρες, όπως στο δακτύλιο, δεν ξέρω, βρείτε μια ρύθμιση, ας πούμε να μην κυκλοφορούν Παρασκευή πρωί που γίνεται της τρελής πάντα (για κάποιο λόγο που κανείς δεν ξέρει) ή κάτι ανάλογο. ‘Η ας φτιάχνουμε πιο ευέλικτα καροτσάκια, αυτά, ας πούμε, τα ψηλά με τις τρεις ρόδες είναι τέλεια, εύκολα στο στρίψιμο και πιάνουν λιγότερο χώρο. Ή, πιο λογικό, μπορούμε όλοι σιγά σιγά να μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ευγενικά στο δρόμο, όταν έχει κόσμο και να μη νομίζουμε πως περπατάμε στον κήπο μας και να κοιτάμε πότε πότε δεξιά κι αριστερά ή και πίσω, γιατί όχι, αυτοί που περπατάνε με το πάσο τους στη μέση εντελώς του πεζοδρομίου (ούτε αλφαδιασμένο να το είχανε) πρέπει να τιμωρούνται παραδειγματικά. Εγώ μαλάκας είμαι κι όταν κάνω βόλτα πάω στην ακρούλα, μέσα μέσα, να αφήνω χώρο για τους βιαστικούς; Εντάξει, μην απαντήσετε, το ξέρω.
Φανταστείτε με, να προσπαθώ να κουμαντάρω τα χαρτόνια και τα κουτιά, να κατουριέμαι, να με γαργαλάει η τιράντα, να έχει μπλέξει η τσάντα με το κασκόλ και να χτυπάει και το κινητό, χαχα, ωραίο αστείο. Και πάνω που έβρισκα λίγο χώρο να επιταχύνω μπας και φτάσω κάποτε και ξεφορτώσω που είχαν πάθει τα δάχτυλά μου αγκύλωση, τσουπ, πεταγόταν μια γριά από ένα μαγαζί. Ω, Θεέ μου, ξέρω πως ακούγομαι, ρε παιδιά, αλαζόνας και υπερβολική, αλλά, αλήθεια σας λέω, οι γριές είναι απάλευτες, δεν ακούνε που τους ζητάς συγγνώμη για να περάσεις, δε μετακινούνται από τη γραμμή πορείας ούτε εκατοστό και περπατάνε κι αυτές ΣΤΗ ΜΕΣΗ και σταματάνε απροειδοποίητα για να χαιρετήσουν άλλες γριές και πιάνουν την κουβέντα στη μέση του δρόμου. Μην κοροϊδεύεις, θα μου πείτε, Κατερίνα, γιατί κι εσύ τα ίδια θα κάνεις όταν γίνεις γριά, και θα έχετε δίκιο, αλλά χτες δεν την πάλευα.
Κι όχι μόνο χτες, γενικά αγανακτώ όταν οι άνθρωποι δεν έχουν καμία πεζοδρομική εκπαίδευση, είναι εξίσου σημαντική με την οδική, δεν αντέχω να πέφτουν πάνω μου, να μου κόβουν το δρόμο, να μη με υπολογίζουν, να μη με αφήνουν να προσπεράσω ενώ βιάζομαι και να κάνουν το reunion του σχολείου μπροστά στο φανάρι.
Αυτά. Κι αφού ξέρασα τη χολή μου, θα πάω τώρα να κάνω τις υπόλοιπες δουλειές που δεν άντεξα να κάνω χτες κι αύριο θα σας πω για το χριστουγεννιάτικο σπιτάκι που φτιάξαμε με τη Ρενάτα και που το έβαλα φωτογραφία για να διασκεδάσω τις εντυπώσεις από τη γκρίνια.

8 σχόλια:

astakoulis είπε...

Καταρχάς πολύ ωραίο το σπιτάκι, είσαι καλλιτέχνης παιδί μου. Τέλος. Επίσης να κλαψουρίσω πάλι επειδή μου λείπει η Κέρκυρα. Λες να τη ζητήσω από τον Άγιο Βασίλη; Αλλά δεν έχω χώρο να τη βάλω. Πάντως έχεις τα δίκια σου με τη συμφόρηση και να σου θυμήσω ότι το πρόβλημα μεγαλώνει μετά το πάσχα που προστίθενται και οι Ιταλοί που πάνε σαν ζώα. Σκέψου τα χειρότερα λοιπόν :) Φιλιά

Κατερίνα είπε...

Αστακούλη, μερσί δια το κοπλιμάν.
Ρε παιδί μου, πάρε εκεί ενα αεροπλάνο κι έλα, εν πάση περιπτώσει, τι κάθεσαι και σκας;
Καλά, γενικά, οι τουρίστες είναι άλλη κατηγορία, η πιο ενοχλητική και αναίσθητη μπορώ να σου πω!

vaso είπε...

πάρε με κι εμένα στις ερημιές!!!! μόνο να είναι στις ερημιές τσι κέρκυρας εντάξει???

elina είπε...

Μακάρι να ζούσα κι εγώ σε έν τέτοιο ζαχαρόσπιτο! Είναι τέλειο!

Unknown είπε...

Πέρα από την κλασική αιτία που είναι η έλλειψη παιδείας οδηγικής και μη (αφορά μηχανάκια και γριές κυρίως αλλά όχι μόνο), η συμπεριφορά αυτή των γονέων με τα καροτσάκια είναι καθαρά γονιδιακός ιμπεριαλισμός. Η επέλαση των γονιδίων τους εις βάρος των δικών σου!

Κατερίνα είπε...

Βάσω, τις ερημιές τση Κέρκυρας να τις ξεχάσεις! Το πολύ πολύ ως την Υπάτη σε βλέπω!

Ελίνα, παιδί μου, θα σε τρώγανε οι κατσαρίδες άμα ζούσες στο ζαχαρόσπιτο! Καλό κουράγιο σου εύχομαι.

Πανκ, έτσι ακριβώς. Και οι γονείς δεν είναι τίποτα, οι χειρότερες είναι οι γιαγιάδες, που συνδυάζουν καροτσάκι και γριά σε ένα: αντιλαμβάνεσαι!

Calliope είπε...

Αχ, υπέροχο το σπιτάκι, διαμαντοχέρες! Άφεριν! Αυτό πάντως με τους γονείς οδηγούς καροτσακιών κι εμένα μου τη δίνει στα νεύρα! Είναι απίστευτο που θεωρούν ότι πάντα έχουν προτεραιότητα και το ακαταλόγιστο. Ακόμα πιο απίστευτο είναι όμως ότι έτσι θέτουν σε κίνδυνο το περιεχόμενο του καροτσακιού. Ας φτάξει έναν ΚΟΚΚ (Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας Καροτσακιών) ο Παπαδήμος, να κάνει και κάτι χρήσιμο!

Κατερίνα είπε...

Μωρή Πιπίτσα, όλα με τη μία τα διάβασες; Ε, ναι, λοιπόν, ας κάνουμε ένα σύλλογο ενάντια στα παράνομα καροτσάκια που κυκλοφορούν στο κέντρο σε ώρες αιχμής χωρίς ειδική άδεια. Καλό;