Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Μικροί ήρωες και μεγάλοι.


Σήμερα πείστηκα πως αν ποτέ αποκτήσω παιδί και φτάσει σε ηλικία να πάει σχολείο, θα είναι δακτυλοδεικτούμενο, διότι σε περίπτωση που ακόμα και σε κείνο το μακρινό μέλλον γίνονται σε αυτή την ταλαίπωρη χώρα παρελάσεις στη μνήμη εθνικών επετείων και λοιπών αρνήσεων, απαρνήσεων και υπερήφανων πολέμων, εγώ θα του απαγορεύω διά ροπάλου του παιδιού μου να πάρει μέρος και θα του λέω να λέει στους δασκάλους πως οι παρελάσεις είναι εθνικιστικά παραληρήματα, στα οποία δε θέλει να συμμετάσχει (κατά πάσα πιθανότητα, θα του καταστρέψω την ζωή και τους βαθμούς, αλλά τουλάχιστον δε θα κουνάει αυτά τα πλαστικά σημαιάκια, με τα οποία έχουν γαλουχηθεί αι γενεαί πάσαι περήφανων ελληνικών και εμμονικών νιάτων). Το ξέρετε, φαντάζομαι, αλλιώς δεν θα ήσασταν εδώ, πως η Ελλάδα είναι μία από τις 6 ή 7 χώρες παγκοσμίως που ακόμα διοργανώνουν παρελάσεις και πως από αυτές οι μισές έχουν βασιλιά ή βασίλισσα. Να λέει αυτό κάτι για την ικανότητα του μέσου Έλληνα να μάθει από τα λάθη του; Μπα, ιδέα μου θα είναι.
Νομίζω ότι ακόμα κι ο Γιώργος Θαλάσσης να ζούσε, παρέλαση δεν θα έκανε. Τον θυμάστε το Γιώργο Θαλάσση; Το Παιδί-Φάντασμα; Που ήταν καμιά 16-17 χρονών (ή πιο μικρός;) και παρέα με την Κατερίνα (πάντα ήμουν περήφανη που αυτή είχε το όνομά μου, διότι κρυφά ήμουν κι εγώ ερωτευμένη με το Γιώργο) και τον Σπίθα (ενίοτε ταυτιζόμουν και με το Σπίθα, λόγω του ότι κι αυτός δε στερούνταν το φαγητό του για κανέναν και για τίποτα) εξουδετέρωναν Γερμανούς, Ιταλούς και δωσιλόγους;
Καλά, μιλάμε, τι θυμήθηκα τώρα. Και φταίει ένας σύνδεσμος που πήρε το μάτι μου και το αυτί μου στο protagon σήμερα, το τραγούδι αυτό του Κηλαηδόνη.
Με τις ώρες διάβαζα Μικρό Ήρωα και αγχωνόμουν για το αν θα τον ανακαλύψουν οι Γερμανοί, αν θα πιάσουν αιχμάλωτη την Κατερίνα κι αν θα βασανίσουν το Σπίθα. Ο Γιώργος Θαλάσσης είχε τουλάχιστον κίτρινη ζώνη στο καράτε και ήταν καλύτερος στο αϊκίντο κι από τον Τομ Κρουζ στον Τελευταίο Σαμουράι. Το καλύτερο ήταν που εξουδετέρωνε τους Γερμανούς φρουρούς με ένα χτύπημα στο σβέρκο, μα που στον κόρακα τους χτυπούσε, ποτέ δε μας το αποκάλυψαν, ήθελα κι εγώ να μάθω να εξουδετερώνω έτσι τις αδελφές μου και κάτι ενοχλητικούς στο σχολείο, διότι το καλύτερο ήταν πως ποτέ δεν πέθαιναν, απλά τους εξουδετέρωνε κι αυτοί (οι λοβοτομημένοι προφανώς Γερμανοί φρουροί, που ποτέ δεν έπαιρναν χαμπάρι πως τους πλησίαζαν) έπεφταν αθόρυβα πάντα, κάνοντας μια περιστροφή γύρω από τον εαυτό τους. Η περιστροφή ήταν απαραίτητη, ίσως σχετιζόταν με το μυστικό σημείο του χτυπήματος, που έκανε το Γερμανό φρουρό να περιστρέφεται.
Και μετά, ο Γιώργος Θαλάσσης, κάνοντας την κουκουβάγια (προφανώς τότε υπήρχαν στο κέντρο της Αθήνας ακόμα κουκουβάγιες) ή τη γάτα ή τον αρουραίο, καλούσε το Σπίθα και την Κατερίνα κι έκλεβαν κουραμάνες (κουραμάνες ήταν τα καλαμποκόψωμα που τρώγανε στην Κατοχή) από τα γερμανικά καμιόνια για να τις δώσουν στα υποσιτισμένα γειτονάκια ή απελευθέρωναν συντρόφους, πολύ σημαντικά στελέχη της Αντίστασης.
Επίσης, πάντα περίμενα πότε θα φιληθούν ο Γιώργος Θαλάσσης κι η Κατερίνα ή έστω πότε θα εξομολογηθούν τον έκδηλο έρωτά τους, αλλά αυτός ήταν πολύ σκληρός κι απασχολημένος με την εξουδετέρωση Γερμανών φρουρών κι αυτή πάντα τον έσωζε την τελευταία στιγμή, βάζοντας τον εαυτό της σε κίνδυνο για να γλιτώσει ο αγαπημένος της. Ωστόσο, ακόμα κι έτσι, μια-δυο φορές αγκαλιάστηκαν και της χάιδεψε και τα μαλλιά. Θεέ μου, αυτοί είναι έρωτες, που ανθίζουν μέσα στην καταστροφή και τον πόλεμο, σφυρίζοντας οι σφαίρες και πεινώντας, σαν την Τατιάνα και τον Αλεξάντερ, το Γιώργο και την Κατερίνα, κι εμείς σήμερα γκρινιάζουμε γιατί το Skype δεν έχει καλή σύνδεση.
Ήρωας, ήρωας πραγματικός ο Γιώργος Θαλάσσης: έγραφε συνθήματα στους τοίχους, έκλεβε από τους κατακτητές, οι δολιοφθορές πήγαιναν σύννεφο, απελευθέρωνε αιχμαλώτους, πάντα ξέφευγε κι όλα αυτά δίχως να χάνει το παιδικό του χιούμορ και τη συντροφικότητα, δίχως να ξεχνάει να πειράζει το Σπίθα που έτρωγε συνέχεια (αφανής ήρωας κι ο Σπίθας) και πάντα στην τρίχα, με το κοντό του παντελονάκι και τα παπούτσια χωρίς κάλτσες, Κατοχή γαρ. Παράλληλα, μαζί με τους τρεις βασικούς, εμφανίζονταν κατά καιρούς και διάφοροι άλλοι ανήλικοι αντιστασιακοί, εξίσου γενναίοι και ατρόμητοι, εγώ θυμάμαι μόνο το Διαβολάκο, που είχε μια σφεντόνα, καμωμένη μόνο για να πετυχαίνει Γερμανούς.
Ψάχνοντας λίγο στο διαδίκτυο, βρήκα πως το Μικρό Ήρωα τον δημιούργησε ο Στέλιος Ανεμοδουράς το 1952, ως κόμικ, κι εκδιδόταν ως το 1967, οπότε τον απαγόρευσε η δικτατορία (χα, σημαδιακό, ψιλοκομμουνιστής θα ήταν ο Μικρός Ήρως). Αγαπημένο ανάγνωσμα της νεολαίας, λέει, τις δεκαετίες του 50 και του 60. Τώρα, πως εγώ, που μεγάλωσα τη δεκαετία του 80, διάβαζα Μικρό Ήρωα, είναι μεγάλο μυστήριο. Επειδή θυμάμαι πως τα περισσότερα τα διάβασα στο εξοχικό, όπου γενικώς κυκλοφορούσαν διάφορα παλιά κόμικ και βιβλία κυρίως αγορίστικα, λόγω του ότι στο σόι έχουμε κυρίως αγόρια, υποψιάζομαι πως τα είχε ο θείος Κωστάκης, μικρός αδερφός της μαμάς μου και αλητάμπουρας πρώτης στα νιάτα του, κι εγώ, ως γνήσιος βιβλιοφάγος, τα μεσημέρια που έπρεπε ντε και καλά να κοιμηθώ, αλλά εννοείται πως δεν ήθελα, τα έκλεβα και τα διάβαζα (μαζί έκλεβα και Μπλέικ, τον Καναδό κυνηγό με την ουρά λύκου στο καπέλο του ή κάποιου άλλου ζώου, δεν ενθυμούμαι).
Όπως κι αν έχει, εμένα μου άρεσε πολύ ο Μικρός Ήρωας και όταν το παιδί μου θα έρχεται κλαίγοντας επειδή τα άλλα παιδάκια το κοροϊδεύουνε που λέει έτσι για την παρέλαση, θα του δίνω να διαβάσει Μικρό Ήρωα, μπας και ξεστραβωθεί.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

η ουρά ήταν από αλεπού.

Κατερίνα είπε...

Ωραία. Ευχαριστώ. Διάβαζες κι εσύ Μπλέικ; Στο διπλανό δωμάτιο; Ή είσαι άσχετος και γίνομαι ρεζίλι;

Vasia είπε...

Ζίου Ζίτσου

Κατερίνα είπε...

Α γεια σου!