Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Μάι κρίσταλ σι.


Σήμερα θα σας μιλήσω για ένα αγόρι.
Τον γνώρισα όταν ήταν 22 χρονών, σ’ ένα πάρτι, εκεί δηλαδή όπου συνήθως γνωρίζεις αγόρια. Επειδή ήταν ο πιο ψηλός από όλους, ξεχώριζε από μακριά. Ήταν και λίγο αμπλαούμπλας, εδώ που τα λέμε, αλλά είχε επάνω του μια ευγένεια εντελώς άσχετη με τα άξεστα αγόρια που ήξερα ως τότε. Δε θυμάται τίποτα από εκείνο το πάρτι, για τον απλούστατο λόγο ότι ήταν λιάρδα, κάτι το οποίο συνηθίζει έκτοτε στα πάρτι-ίσως ενδόμυχα να θέλει να ξεχάσει εκείνο. Εγώ, πάλι, τα θυμάμαι όλα.
Την επόμενη φορά που τον συνάντησα, στεκόταν δίπλα στο άγαλμα του Βενιζέλου, στην Εγνατία με Αριστοτέλους. Με κέρασε έναν καφέ και δε σας κρύβω ότι ψιλοβαρέθηκα. Νομίζω κι αυτός το ίδιο. Ωστόσο, ξανασυναντηθήκαμε, καθότι ήταν πολύ ψηλός, κάτι που λίγο αντιστάθμιζε το ότι ψιλοβαρέθηκα.
Στην πορεία, διαπίστωσα πως το αγόρι αυτό ήταν πολύ ευγενικό και ήρεμο. Και είναι ακόμα. Δε νευριάζει ποτέ, δε φωνάζει ποτέ κι όταν του φωνάζεις εσύ, πληγώνεται στ’ αλήθεια. Βέβαια, είναι πολύ δύσκολο να του φωνάξει κανείς, γιατί έχει πάντα τόσο καλή διάθεση και μια λύση για όλα τα προβλήματα και το ταλέντο να βρίσκει κάτι αστείο ακόμα και στην πιο απαίσια φάση και να σε χαλαρώνει ακόμα κι όταν όλα πάνε στραβά, τόσο στραβά που το μόνο που θες είναι να πας να πέσεις από την Κόντραφοσα στη θάλασσα.
Τον συμπαθούνε όλοι με την πρώτη ματιά, η αύρα του είναι λευκή και λαμπερή και πανέμορφη και είναι αδύνατον να μην του παραδοθείς: όλες οι κοπέλες τον κοιτάνε και μετά, όταν μιλάει κιόλας, κρέμονται από τα χείλη του. Τα χέρια του είναι μεγάλα και μπορούν να φτιάξουν τα πάντα και με ότι καταπιάνεται τα καταφέρνει τέλεια.
Είχε κολλήσει σε μια φάση με το ντιαμπολό, το ξέρετε; Ένα ζογκλερικό, που μοιάζει με δυο χωνιά κολλημένα στις μύτες τους, το οποίο ισορροπείς σε μια κλωστή δεμένη στις δυο άκρες σε δυο ραβδιά. Δε μπορείτε να φανταστείτε τι έκανε μ’ αυτό το πραματάκι: τα καλοκαίρια στις παραλίες (είναι και λίγο επιδειξίας…) μαζεύεται γύρω μας όλη η μαρίδα της παραλίας και διάφορες γκόμενες με μπικίνι και χαϊμαλιά στους αστραγάλους κι εγώ κάθομαι με τα ροζ καπέλα μου και κοιτάω. Μια φορά, έπαιζε με αυτό το πράμα μέσα στην κουζίνα και έσπασε ένα ταψί κανελόνια που τα είχα απλώσει, έτοιμα για γέμισμα. Γύρισε όλη τη Θεσσαλονίκη, Κυριακή μεσημέρι, να βρει κανελόνια. Τελικά, φάγαμε τον κιμά με μακαρόνια.
Του αρέσουν τα χρώματα, αλλά αντιπαθεί τα λουλούδια στα ρούχα και γκρινιάζει που δε φοράω τακούνια και κοντές φούστες. Εγώ του λέω ότι αν φορέσω τακούνια και κοντές φούστες (ειδικά ταυτόχρονα) θα διασκεδάσουμε πολύ κόσμο, μπορεί να μας πάρουν και στο τσίρκο: ο ζογκλέρ και ο κλόουν. Μαντέψτε ποιος θα είναι ο κλόουν.
Δίνει πάντα λεφτά σε όσους του ζητάνε στο δρόμο, σε όλους όμως, δε μπορείτε να φανταστείτε, και λέει πως αυτά είναι καρμικά, διότι τα λεφτά που δίνεις, γυρνάνε πάντα σε σένα. Μπορεί να έχει και δίκιο, καθώς βρίσκει συνέχεια λεφτά στο δρόμο, μια φορά είχε βρει κι ένα κατοστάευρο και πήγε και το ‘κανε όλο ψιλά και τα έδινε στους ζητιάνους και στα τζάνκια της Ναβαρίνου. Επίσης, παίρνει πάντα όλα τα διαφημιστικά που μοιράζουνε στο δρόμο, τα οποία βέβαια καταλήγουν μονίμως στη δική μου τσάντα.
Δε θα βγάλει κακή κουβέντα από το στόμα του για άνθρωπο και δικαιολογεί πάντα όλους, δε βλέπει ποτέ κακή πρόθεση στον άλλον κι είναι έτοιμος να σου ανοίξει την καρδιά του και το σπίτι του. Είναι περιποιητικός, τρυφερός και καταλαβαίνει τα αστεία μου. Τη μέρα που ορκίστηκε φαντάρος, μόλις τελείωσε η ορκωμοσία, πήρε το τρένο από τας Σέρρας κι ήρθε στη Θεσσαλονίκη να με βοηθήσει να μετακομίσω. Ότι κοτσάνα μου ’ρχεται εμένα να κάνω, από το να δώσω κατατακτήριες στο Παιδαγωγικό μέχρι να φτιάξω πλάκες για ιαπωνικά τυπώματα, με στηρίζει και μου λέει «ε, βέβαια, μπορούμε να το κάνουμε» και κατεβάζει ένα σωρό ιδέες. Όταν αποφάσισα να φύγω για την Κέρκυρα, αδιαμαρτύρητα το δέχτηκε και μάλιστα χάρη σ’ αυτόν έμεινα τον πρώτο χειμώνα εδώ και δε τα μάζεψα να φύγω κακήν κακώς.
Δεν είναι καθόλου εγωιστής, του αρέσει το σινεμά κι ο χορός, ζωγραφίζει και σχεδιάζει καταπληκτικά, οι αδελφές μου τον συμπαθούν πιο πολύ από μένα, όταν δούλευα στη Ρεζέρβα και μ’ έτρωγε η ορθοστασία, μου έτριβε τα πόδια και καμιά φορά μαγείρευε. Μια φορά, έφτιαξε μακαρονάδα και έβαλε όλα τα υλικά για τη σάλτσα στο μπλέντερ. Ωμά. Και περιέχυσε τα μακαρόνια.
Είναι ο γλυκύτερος άνθρωπος στον κόσμο, είναι σα λιακάδα το χειμώνα και σήμερα έχει γενέθλια. Χρόνια πολλάάάάά!


6 σχόλια:

Vasia είπε...

Βέβαια κάποιοι στα πάρτυ γνωρίζουν εμπειρογνώμονες της σχολικής αρχιτεκτονικής της Θεσσαλονίκης...

Calliope είπε...

Να τον χαίρεσαι!!! Αν ήμουν εκείνος, θα έβαζα το άρθρο σου συνημμένο στο βιογραφικό μου.

Κατερίνα είπε...

Και κάποιοι άλλοι γεμμολόγους. Κι η σχολική αρχιτεκτονική, πάντως, κάπου μπορεί να φανεί χρήσιμη.

"Μμμ, μπράβο, πολύ ωραία, βλέπω έχετε προϋπηρεσία στο ντιαμπολό, πολύ χρήσιμο αυτό. Α, και μεθάτε και εύκολα, τέλεια, ότι ψάχναμε ακριβώς!".

Nina είπε...

Να τον χαίρεσαι Κατερινιώ!

Ανώνυμος είπε...

καλέ, ο τίτλος τι σημαίνει ????

Κατερίνα είπε...

Ήμαρτον. Είναι Αγγλικά, και οι 2 ηλίθιες αδελφές μου, και σημαίνει η κρυστάλλινη θάλασσά μου κι είναι από το τραγούδι της Μόνικας, έλεος, η άλλη νόμιζε ότι σημαίνει σ' αγαπώ στα γιαπωνέζικα, τζάμπα τα πτυχία, τζάμπα!