Ωραίο το αστείο μου.

Νομίζω ότι το να γράφεις έχει μεγάλη σχέση με το να διαβάζεις. Δεν μπορείς να γράφεις αν δε διαβάζεις, εμένα τουλάχιστον αυτό μου συμβαίνει: διαβάζω βιβλία θαυμαστά, που δεν μπορώ να τα αφήσω από τα χέρια μου, γελάω και κλαίω μαζί τους, και μετά θέλω κι εγώ να μάθω να γράφω έτσι, σαν τον Τζόναθαν Κόου, τη Σώτη Τριανταφύλλου, το Χαρούκι Μουρακάμι.

Άλλο που δε μπορώ και μου μένουν οι λέξεις στα χέρια και στα ντουλάπια της σκέψης και νιώθω πως ακόμα και τα πιο όμορφα γραφτά μου (βλακείες, δηλαδή, με τα μέτρα των κανονικών ανθρώπων) είναι όλα κλεμμένα και αντιγραφές αλλωνών. Βέβαια, καθώς προείπα, το να γράφεις έχει μεγάλη σχέση με το να διαβάζεις, κι ως εκ τούτου θα μπορούσε κανείς να πει πως όλα τα γραφτά όλων των γραφιάδων είναι κλεψιές από άλλα. Εντάξει, αυτό είναι πολύ μεγάλη συζήτηση που άπτεται όλων των μορφών τέχνης και δημιουργίας (αν μπορούμε να ονομάσουμε τέχνη ή δημιουργία τα παραληρήματα), κατά πόσο υπάρχει πραγματική πρωτοτυπία, παρθενογένεση, προσωπική έμπνευση και όλα αυτά τα ιδεαλιστικά, από τη στιγμή που πάντα κάποιος έχει γράψει, ζωγραφίσει, φωτογραφίσει, ράψει ή σκαλίσει αυτό που θέλεις εσύ πριν από σένα.

Από την άλλη πλευρά (διότι πάντα υπάρχει η άλλη πλευρά, κι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημά μου: βλέπω πάντα και την άλλη πλευρά, ποτέ δεν μπορώ να δω μόνο τη μία πλευρά, με αποτέλεσμα να δικαιολογώ, ενίοτε και να υποστηρίζω, και τις δύο πλευρές, πράγμα που με τη σειρά του συνεπάγεται συνήθως να με βρίζουν και οι δύο πλευρές), υπάρχει και το ζήτημα της ερμηνείας. Το θέμα που διάλεξες έχει ξαναμελετηθεί, λένε μάλιστα πως σε ολόκληρο τον κόσμο υπάρχουν μόνο 7 ή 10 διαφορετικές ιστορίες και σενάρια και όλα τα βιβλία κι οι ταινίες είναι παραλλαγές αυτών (πραγματικότητα ή ακόμα ένας αστικός μύθος, σαν τα κόκαλα από ποντίκια στα χάμπουργκερ;), ο τρόπος όμως που το βλέπεις και το διαγράφεις εσύ, είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος, όχι με τη διαστρεβλωμένη έννοια της λέξης, του εξαιρετικού, αλλά με την κυριολεκτική: δε θα επαναληφθεί αυτή η ερμηνεία και η οπτική, καθώς ποτέ κανείς άλλος ίδιος με εσένα δε θα βρεθεί στις ίδιες ακριβώς συνθήκες, ώστε να διυλίσει το γεγονός και την ιστορία και το έναυσμα με την ίδια μέθοδο.

Τώρα είχα κι άλλα σκεφτεί να πω, καθώς έπλενα τα πιάτα μου ήρθε φοβερή έμπνευση, αλλά της Ρενάτας της αρέσει πολύ το κρεβάτι μου κι είναι εδώ κάνα τέταρτο και συνδικαλίζεται με την Άννα στο τηλέφωνο για τα ενδοπανεπιστημιακά τους, οπότε αντ’ αυτού μπορώ να σας κάνω μία ωραιότατη ανάλυση για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το Τμήμα Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Εν πάση περιπτώσει, θα καταλήξω (τουλάχιστον το συμπέρασμα το θυμάμαι, τα άλλα τα ξέχασα) πως καλύτερα να πάω να ράψω, διότι στο γράψιμο χωλαίνω. Καλά, και σε πολλά άλλα, όχι μόνο στο γράψιμο. Τουλάχιστον, είμαι καλή στο ράψιμο! Να έραβα και το στόμα μου καμιά φορά.