Τρελό γουικέντ στου Γιάννη.

Είναι βράδυ, πρώτη διαφορά με τις συνήθεις αναρτήσεις μου, κι επίσης, είμαι στην αγαπημένη πόλη κι όχι στο νησί. Επίσης, γράφω στον υπολογιστή της αδελφής μου, όπου δεν πιάνει πολύ καλά το πλήκτρο για τον τόνο κι έχουν σπάσει τα νεύρα μου, καθώς οι 3 στις 5 λέξεις δεν έχουν τόνους. Ακόμα πιο σπαστικό είναι το γεγονός ότι μόλις βγει από το μπάνιο και της το πω, θα κατηγορήσει εμένα ότι το χάλασα, διότι πατάω πολύ δυνατά τα πλήκτρα, λέει. Λάσπη στο πρόσωπό μου.
Ένεκα της εθνικής εορτής, η οποία εξαιρετικά βολικά έπεσε Παρασκευή, και σε συνδυασμό με μία πολύτιμη μέρα άδειας, πήρα τον αντίθετο δρόμο από όλους κι έφυγα από την Κέρκυρα για να πάω στη Θεσσαλονίκη: είμαι ανώμαλη, το ξέρω. Ωστόσο, μη βιαστείτε να με κρίνετε, διότι ο τελικός προορισμός μου ήταν ένα πολύ ωραίο μέρος στους πρόποδες του Ολύμπου, στη μαγευτική Πιερία, σε ένα γραφικό χωριό που ονομάζεται Παλιό Κεραμίδι και αποτελείται από ένα φαρμακείο, ένα ταχυδρομείο, μία εκκλησία, 4 τρακτέρ και το απαραίτητο καφενείο με τους απαραίτητους γέρους. Βέβαια, μη σας πω τι τράβηξα μέχρι να φτάσω ως εκεί, καθώς το ΚΤΕΛ της Κέρκυρας αγνοώντας το νεοπαραδοθέν και κυκλώπειο έργο της Εγνατίας οδού, η οποία σύμφωνα με όλους τους λογικούς ανθρώπους, ενώνει την Ηγουμενίτσα με τη Θεσσαλονίκη σε 4 ώρες (αλλά εδώ δε μιλάμε για λογικούς ανθρώπους, παρά για κορφιάτες), έκανε τον κύκλο και πέρασε από τα Γιάννενα, στο θεό σας, μιλάμε για παράκαμψη 1 ώρας, την Κοζάνη, τη Βέροια και τα Γρεβενά. Και κάτι μαντριά που συναντήσαμε στο δρόμο, τα γλυκοκοίταζε κι αυτά ο οδηγός για στάση, αλλά ευτυχώς το αποφύγαμε.
Επιπλέον, καταθέτω εδώ την απορία που ευλόγως μου έχουν δημιουργήσει όλες αυτές οι διαδρομές με τα διάφορα ΚΤΕΛ της χώρας: γιατί όλοι οι οδηγοί ακούνε σκυλάδικα; Παιδιά μου, τα άπαντα της Άντζελας Δημητρίου ακούσαμε και μάλιστα 3 φορές το ίδιο CD, καθώς με τούτα και με κείνα η διαδρομή έφτασε τις 6 ώρες, ήμαρτον! Είναι κυβερνητική οδηγία, απαραίτητη προϋπόθεση για να πάρεις το δίπλωμα οδήγησης λεωφορείου ή σατανικό σχέδιο εξόντωσης των κατώτερων πληθυσμιακών ομάδων που δεν έχουν λεφτά για αεροπλάνα;
Μετά από όλα αυτά, έφτασα στο κτήμα που με φιλοξενεί εκεί στην Πιερία, όπου πέρασα θαύμα, διότι πάνω και πριν από όλα, πρέπει να ξέρετε, είμαι παιδί της φύσης κι εκεί είχε πολλή φύση, χορτάρι, δέντρα ολάνθιστα, μπαξέδες, ζουζούνια και διάφορα άλλα ανοιξιάτικα και πράσινα. Επίσης, κούρεψα μία τεράστια έκταση γκαζόν με μεγάλη επιτυχία και ανταμείφθηκα με πολύ ωραίο αγριογούρουνο στο φούρνο, α, μα σας λέω, σαν το χωριό του Αστερίξ, μέχρι που άρχισα να τραγουδάω από τη χαρά μου και με δέσανε φιμωμένη σε ένα δέντρο.
Πάντως, μην κοροϊδεύετε, γιατί πραγματικά νιώθεις πολύ ωραία όταν ασχολείσαι λίγο με τη γη και πιάνεις χώμα, γυρνάς λίγο σ’ αυτό που ήσουν πριν γίνεις ένας μίζερος και γκρίζος αστός (εντάξει, έχω και τη λυρική πλευρά μου, το έχουμε πει) κι έρχεσαι σε επαφή με αυτό που σε γέννησε. Ψυχοθεραπευτική αξία, σας το λέω, δεν έχει καλύτερο από το να μυρίζεις το χορτάρι και να μαζεύεις καταπράσινα κρεμμυδάκια, να βλέπεις τον ουρανό και να πιάνεις το φρέσκο μαλακό χώμα κι αλήθεια, μην κοροϊδεύετε, βρωμοτεχνοκράτες, γιατί μερικές φορές μόνο έτσι καταφέρνεις να νιώθεις ζωντανός. (Κι είναι απαραίτητο να νιώθεις και να κρατηθείς ζωντανός, γιατί τα δύσκολα είναι μπροστά μας.)
Τώρα, κι αφού φλυάρησα ακατάσχετα κι έβγαλα όλα τα απωθημένα μου, διότι όλο το σαββατοκύριακο κακοβούλως δε μου επετράπη να ασχοληθώ με το ιστολόγιό μου, μέσα στη ζεστή και ανοιξιάτικη θεσσαλονικιά νύχτα, θα σας αφήσω για να δω Dancing with the stars με την αγαπημένη μου αδελφούλα, η οποία πλέκει ατάραχη στον καναπέ (είναι κι αυτή της χειροτεχνίας, οικογενειακό μας) καθισμένη σταυροπόδι.