Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

Αυτά παθαίνει όποιος διαβάζει τέτοια βιβλία.

Δεν ξέρω για τον υπόλοιπο κόσμο, εδώ, πάντως, στην όμορφη Κέρκυρα, δεν ήρθε μόνο η άνοιξη, παρά και το καλοκαίρι: το νησί ερημοποίειται. Χτες το βράδυ ξεπάγιασα μέχρι να γυρίσω στο σπίτι και σήμερα, που είχα ανέβει στη γνωστή ταράτσα για να απλώσω τη γνωστή μπουγάδα, με χτύπησε ο ήλιος για δέκα λεπτά κι έσκασα. Και σκεφτόμουν τον ήρωα του βιβλίου που διαβάζω, ο οποίος κάθε Κυριακή επίσης έκανε μπουγάδα κι ανέβαινε στην ταράτσα να την απλώσει, μόνο που η δική του ταράτσα ήταν σε μια φοιτητική εστία στο Τόκυο.
Γενικά, το έχω αυτό το πρόβλημα: όταν διαβάζω ένα καλό βιβλίο, λίγο αποκόβομαι από τον πραγματικό κόσμο και νομίζω ότι ζω στον κόσμο που περιγράφει το βιβλίο. Έτσι έπαθα και τώρα και δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο, παρά να διαβάζω για το Τόκυο της δεκαετίας του ’70 και τη ζωή του Βατανάμπε και να περπατάω μαζί του στις συνοικίες του Τόκυο και να χαίρομαι όταν αναγνώριζα τα ονόματα των διάφορων περιοχών. Το βιβλίο λέγεται Νορβηγικό Δάσος και το έχει γράψει ο Χαρούκι Μουρακάμι και σας παρακαλώ να το διαβάσετε, μερικές φορές λέω πως αξίζει ο κόσμος αυτός επειδή υπάρχουν τέτοια βιβλία.
Πάντως, καλύτερα τώρα που μιλούσα συνέχεια για το Τόκυο της δεκαετίας του ’70, την προηγούμενη φορά είχα κολλήσει με την πολιορκία του Λένινγκραντ (διάβαζα τον Μπρούντζινο Καβαλάρη, που μιλάει για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στη Ρωσία) και συμβούλευα τη Ρενάτα να κρατήσει τα σακουλάκια της με τα κρουτόν, γιατί χάρη σ’ αυτά θα επιβιώσουμε όταν αρχίσει κι εδώ η πολιορκία.
Εκτός, όμως, του να διαβάζω παράξενα και σκοτεινά βιβλία που με καταπίνουν σα μαύρες τρύπες και μετά με φτύνουν σε άλλες χώρες και ώρες, αυτή τη βδομάδα κατάφερα να επιβιώσω από τα εξής: δολοφονικά αφγανικά ακάρεα που είμαι σίγουρη πως κατέκλυζαν κάτι χαλιά που ξετύλιγα, ανελέητα λυκειόπαιδα που ξεναγούσα κι αυτά ήταν έτοιμα να κοιμηθούν όρθια σαν τα άλογα, δύο εντελώς αδικαιολόγητα και κατάφωρα άδικα βρισίματα το ίδιο βράδυ, παρακαλώ, και έναν κατακλυσμό από ξανθές με μονόπετρα σε κάτι γενέθλια που ήμουν καλεσμένη χτες (μιλάμε, δεν άντεχα άλλο, ερχόντουσαν συνέχεια κι ήταν όλες ξανθές σαντρέ και τα μονόπετρα ήταν ατελείωτα και τρομακτικά, Παναγία μου, και βάλε τώρα όλες αυτές να συναγωνίζονται ποια είναι πιο ξανθιά και ποια έχει το μεγαλύτερο μονόπετρο, ω θεοι, αναφώνησα-ευτυχώς που τα μονόπετρα δεν τρώνε κι έτσι έφαγα εγώ όλα τα σουτζουκάκια και αποζημιώθηκα).
Όπως αντιλαμβάνεστε, όλα αυτά με έβαλαν σε σκέψεις και σκέφτηκα ότι το μόνο που θέλω τελικά είναι να ζήσω σαν τους κοινούς ανθρώπους, να μην έχω να αντιμετωπίσω άδικα βρισίματα και ξανθά μονόπετρα, να μην πρέπει να διαχειριστώ τη βλακεία, που, όπως έχουμε πει, είναι σαν το σύμπαν: δεν τελειώνει ποτέ, να μην πρέπει να κάνω χίλιους ελιγμούς και μανούβρες για να βγάλω τη μέρα, λες κι είμαι καπετάνιος στα νορβηγικά φιόρδ, να μη χρειάζεται να έχω κάνει στην αγγλική αντικατασκοπεία για να αποκρυπτογραφήσω τα διάφορα μηνύματα.
Διότι, τελικά και αναπόδραστα, είμαι ένας πολύ συνηθισμένος άνθρωπος, σαν τον ήρωα του Νορβηγικού Δάσους, απλά προσπαθώ, αλλά φοβάμαι πως ποτέ δεν προσπαθώ αρκετά, πάντα μένω στη χρυσή μετριότητα, με την οποία εγώ προσωπικά δεν έχω τίποτα, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι τη θεωρούν χειρότερη κι από το χειρότερο, που ίσως και να είναι, βέβαια, αλλά δίχως αυτή δεν θα έλαμπαν τα διάφορα άστρα, δεν είναι έτσι; Ως τέτοιος, λοιπόν, παλεύω με τον εαυτό μου πρώτα και με όλους τους άλλους στη συνέχεια, μερικές φορές τα καταφέρνω, αλλά τις περισσότερες απλά βγάζω τη μέρα.
Παρεμπιπτόντως, κι επειδή την καρδιά μου κυριακάτικα τη χάλασα, είδα και μια εξαιρετική ταινία αυτή τη βδομάδα, το Μαύρο Κύκνο, α, παιδιά μου, καταπληκτική, οπωσδήποτε να τη δείτε, αν δεν την έχετε ήδη δει, διότι εδώ άργησε τόσο να έρθει που είμαι σίγουρη πως έχει προβληθεί ακόμα και στις φαβέλες του Ρίο.
Έλα, δεν έχετε παράπονο: και βιβλίο σας πρότεινα και ταινία, σαν πολιτιστικό ένθετο σε εφημερίδα, σε λίγο θα αρχίσω να λέω και τα ζώδια. Πάω τώρα να ψήσω μπισκοτάκια, που τη ζύμη την έχουμε φτιαγμένη από χτες, λέτε να έχει πάθει τίποτα; Αν δεν έχει ανάρτηση την επόμενη εβδομάδα, θα ξέρετε γιατί.

6 σχόλια:

Athens Girl είπε...

Κοίτα να δεις σύμπτωση: χθες Σάββατο ξεφύλλιζα το Νορβηγικό Δάσος σ’ ένα βιβλιοπωλείο...’ να το πάρω... να μην το πάρω;...’ τελικά δεν πήρα τίποτα, το έχω όμως στη λίστα μου...

Κατερίνα είπε...

Όπως και δήποτε! Είναι τέλειο!

kat. είπε...

η βλακεία αγαπημένη συνονόματη είναι η μοναδική ανίατη ασθένεια που δεν αποβαίνει μοιραία για τον ασθενή αλλά για τους γύρω του..
δεν ξέρω που να πρωτοσταθώ λοιπόν..
στα ξανθά μονόπετρα;
τα σουτζουκάκια;
τη γνωστή μπουγάδα κάτω από τον ήλιο;
ή το τόκυο;
οχι. σε τίποτα απ' όλα αυτά. θα σταθώ στο γεγονός πως θες να ζήσεις σαν κανονικός άνθρωπος και όλοι αυτοί εκεί έξω δεν σε αφήνουν.
αυτή όμως είναι η πρόκληση στην όλη υπόθεση. να τα καταφέρεις για να τους κλείσεις το στόμα..

δεν ξέρω για ποιον παλεύουμε και τι θέλουμε σε αυτή τη ζωή αλλά σίγουρα "μας" αξίζει να "μας" έχουμε έχουμε ψηλά στη λίστα με τις καθημερινές υποχρεώσεις..
σκέψου το λίγο!!!
όλα τα άλλα θα έρθουν!!!

vaso είπε...

κέρκυρα και πάλι κέρκυρα! και μόνο που μπορείς να απλώνεις στην ταράστα ανέμελη και ωραία ποιός νιάζεται για μονόπετρα και ξανθιές!!!!χαχα!!!! καλημέρα φιλενάδα!!!!

Vasia είπε...

Έλα ρε Βάσω, που είσαι; Καλημέρα!

vaso είπε...

εδώ είμαι!!! σε διαβάζω πάντα απλά δεν σχολιάζω πάντα!!! φιλιάααααα