Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Δεν έτυχε. Πέτυχε.

Κυριακή πρωί προς μεσημέρι στην Κέρκυρα: οι καμπάνες χτυπάνε μονίμως τις Κυριακές τα πρωινά, οδυνηρά δυνατά και ανεξήγητα χαρμόσυνα, μα καλά, γιατί; Μπορεί κάποιος να μου το εξηγήσει αυτό; Γιατί πρέπει κάθε Κυριακή να χτυπάνε οι καμπάνες κι όλες οι φιλαρμονικές της πόλης να παίζουν κάτω από το παράθυρό μου; Κι εγώ, που ήθελα μια φορά να κοιμηθώ λίγο παραπάνω, διότι χτες ήπια 2 κρασιά, που, εντάξει, δεν είναι και καμιά φοβερή ποσότητα αλκοόλ, αλλά εγώ δεν είμαι γερό ποτήρι, ξύπνησα η ώρα 10 το πρωί, ενώ όλοι οι υπόλοιποι κοιμόντουσαν μακαρίως κι έτσι εγώ δεν είχα με ποιόν να μιλήσω, οπότε στράφηκα στους πιστούς μου αναγνώστες.
Πάντως, ρε παιδιά, έχει πολλή πλάκα να βγαίνεις το Σάββατο το βράδυ στην Κέρκυρα (τις άλλες μέρες είναι κρανίου τόπος, μόνο οι αρουραίοι κυκλοφορούν), βλέπεις διάφορα αστεία πράγματα. Εμείς, για παράδειγμα, χτες, είδαμε καταρχήν δυο αγόρια που είχανε βγει στο μπαλκόνι τους εντελώς γυμνά, εντελώς όμως, και χόρευαν μέσα στη νύχτα. Βέβαια, μόλις μας είδανε που τα είχαμε δει, μπήκαν πάραυτα μέσα, αλλά αυτό εξηγείται: ως γνωστόν, τα αγόρια είναι δειλά, ειδικά όταν είναι γυμνά.
Στη συνέχεια, πήγαμε σε ένα μπαράκι, όπου είδαμε έναν τύπο, οπωσδήποτε γυαλιστερό, ο οποίος φορούσε μια κολλητή (φυσικά) μπλούζα, με ντεκολτέ τόσο βαθύ, όσο εγώ δεν έχω βάλει ποτέ μου. Δικαίως: το στήθος του είχε τόσους μυς, που ήταν πιο μεγάλο από το δικό μου. Στην αρχή παραξενεύτηκα και μετά, όπως φαντάζεστε, ξεράθηκα στα γέλια (εγώ, πάντως, θα ένιωθα λίγο μειονεκτικά, αν ήμουν με ένα αγόρι με στήθος πιο μεγάλο από το δικό μου, άσε που θα ανησυχούσα και για τα σουτιέν μου, αλλά περί ορέξεως…).
Αυτά τα λίγα για χθες το βράδυ, συν ένα τέλειο σοκολατένιο κέικ, το οποίο ίσιωσα σήμερα (ξέρετε, που έχει κοπεί στραβά και πρέπει να φας «λίγο από τη γωνία» για να είναι συμμετρικό) και κάποιες σχοινοτενείς συζητήσεις με τη φίλη μου (που είναι, η γλυκιά μου, πολύ ερωτευμένη) περί εμπιστοσύνης, φιλίας, έρωτος και άλλων δαιμονίων.
Διότι, αγαπημένοι μου φίλοι, δαιμόνια είναι και η εμπιστοσύνη και ο έρωτας και η φιλία, όχι καινά, παρά από τα πιο παλιά του κόσμου. Κι όταν δαιμονίζονται αυτά τα δαιμόνια, δύο τινά: ή που θα σου κάνουν τη ζωή λίγο πιο υποφερτή ή που θα σου καταστρέψουν την ψυχολογία, ειδικά αν μπλεχτούν όλα μαζί, κάτι που πολύ αγαπούν τα δαιμόνια να κάνουν.
Όταν, λοιπόν, εμπλέκονται αυτά τα 3 πράγματα σε μία συζήτηση και σε μία ζωή, πρέπει να έχεις την ψυχραιμία, την υπομονή και τη συνδυαστική ικανότητα μάγειρα και ζαχαροπλάστη ταυτόχρονα για να τα φέρεις βόλτα. Ας πούμε ότι ο έρωτας είναι η σοκολάτα: αν δε βάλεις, πάλι θα φτιάξεις κέικ, οπωσδήποτε νόστιμο, αλλά λίγο βαρετό μάλλον. Από την άλλη, όταν η σοκολάτα είναι πάρα πολλή και δυνατή και δεν την ανακατώσεις με λίγη κρέμα γάλακτος, το κέικ σου θα βγει πικρό.
Η φιλία και οι φίλοι είναι τα αυγά: αλίμονό σου αν δεν τα αναμίξεις καλά, προσεκτικά και υπομονετικά με τη σοκολάτα. Θα πήξουν, μπορεί και να βράσουν αν είναι ζεστό το μείγμα και τελικά το κέικ θα μυρίζει κι εσύ θα σιχαθείς τα αυγά και θα το πετάξεις στα σκουπίδια. Επίσης, πρέπει να ξέρεις να διαλέγεις αυγά για να μη σου βγούνε άχρηστα και σου καταστρέψουν το γλυκό, τα πιο μεγάλα δεν είναι απαραίτητα και τα πιο νόστιμα.
Τέλος, ως γνωστόν, κέικ δίχως αλεύρι δε γίνεται. Και το αλεύρι, όπως κι η εμπιστοσύνη, είναι το πιο σημαντικό πράγμα: πρέπει να μπαίνει σιγά σιγά, σε μικρές ποσότητες, για να μπορεί να απορροφηθεί και από τη σοκολάτα και από τα αυγά, αλλιώς το μείγμα θα μπουχτίσει και θα σβολιάσει, θα γίνει βαρύ και δε θα ψηθεί καλά κι όταν το βγάλεις από το φούρνο, θα είναι περισσότερο για στοκάρισμα στον τοίχο παρά για φάγωμα. Ενώ, αν κάθε κουταλιά αλεύρι την έχεις ανακατώσει καλά, τότε το κέικ σου θα έχει χτιστεί γερά και δύσκολα δεν θα πετύχει.
Η αλήθεια είναι πως χρειάζεται να φτιάξεις πολλά κέικ στη ζωή σου για να σου βγει τελικά ένα καλό. Αν τα παρατήσεις, όμως, δεν θα τα καταφέρεις ποτέ. Αλλά, όταν τελικά τα καταφέρεις και ένα απόγευμα βγάλεις από το φούρνο ένα μυρωδάτο, αφράτο, λαχταριστό κέικ, τι καλύτερο από το να το μοιραστείς αβασάνιστα και ήσυχα με τους φίλους σου και με τον έρωτά σου;

8 σχόλια:

kat. είπε...

ζεις στην κέρκυρα; και απ' οτι κατάλαβα στην πόλη της κέρκυρας;

το λατρεύω αυτό το νησί. τα τελευταία 7 -ίσως και παραπάνω- καλοκαίρια της ζωής μου βρίσκομαι εκεί. ένας από τους κολλητούς μου έχει σπίτι στην παλαιοκαστρίτσα και κάθε χρόνο όπως καταλαβαίνεις φιλοξενεί ολόκληρη την παρέα. φέτος για πρώτη φορά θα έρθω και το πάσχα. η ανυπομονησία μου δεν λέγεται!!! η χαρά μου δεν κρύβεται. αρκεί να σου πω πως από τώρα κανονίζω τι θα πάρω μαζί μου. από τώρα για τα τέλη του επόμενου μήνα δηλαδή.. περισσότερο χαίρομαι εγώ απο τον κερκυραίο τον κολλητό μου..

δεν ξέρω στην πραγματικότητα πως είναι η ζωή στην κέρκυρα. η πραγματική ζωή και όχι οι πέντε μέρες διακοπών που περνάω εγώ όταν έρχομαι, αλλά τουλάχιστον πρέπει οι καταστάσεις να είναι "ανθρώπινες"..

Κατερίνα είπε...

Σωστά κατάλαβες: ζω στην Κέρκυρα και μάλιστα στην πόλη της Κέρκυρας.
Είναι όμορφο μέρος, αλλά όταν ζεις εδώ για πάντα, βλέπεις και τα προβλήματα.
Σίγουρα πάντως οι συνθήκες είναι πιο ανθρώπινες.

Calliope είπε...

Κατινάκι μου, ωραία έμπνευση το κείμενο, αλλά θυμίζει λίγο αυτά τα κινέζικα chain-mails, ξέρεις με τον εκπαιδευτικό και τη σοκολάτα, τη γριά και τους κουβάδες που ο ένας ήταν τρύπιος...
Παρόλα αυτά, αφού είναι δικό σου, μπράβο σου!
PS Εγώ είμαι αυγό;

Theodosia είπε...

Αχ Κέρκυρα...
Την λατρεύω!!

Κατερίνα είπε...

Calliope, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Ναι, κι εγώ, όταν το διάβασα κάτι τέτοιο μου'ρθε στο μυαλό, αλλά είπα δε γαμιέται, μωρέ, έτσι μου βγήκε, έτσι θα το ανεβάσω.
Επίσης, είχαμε μια σχετική συζήτηση με τη φιλενάδα μου εδώ στην Κέρκυρα, κι ενώ το σχέδιο ήταν άλλο, τελικά μου προέκυψε κέικ σοκολάτα.
PS: Αυγό είσαι βέβαια και δεν έχεις κλουβιάσει κιόλας τόσα χρόνια και εκτός ψυγείου!

Κατερίνα είπε...

Theodosia,
Τότε, αφού λατρεύεις την Κέρκυρα, θα είσαι επιεικής μαζί μου, ε;
Καλώς ήρθες στο κλαμπ.

Ευγένιος Σαχλοσοφίξ είπε...

Γλυκιά μου τα δαιμόνια είναι φυσικό
να δαιμονίζονται,
γιατί αλλιώς μηδενίζονται...
και όταν τα δαιμόνια μηδενίζονται,
οι μηδενιστές δαιμονίζονται,
κι'αυτό είναι κακό και για τον έρωτα
και για τη φιλία.

Κατερίνα είπε...

Ήμαρτον, Αγαθοδαίμωνα! Εξορκισμό θα χρειαστούμε στο τέλος!