Τρίτη 28 Ιουνίου 2016

Το βιβλίο των ηρώων του τρόμου (όχι, όχι, το τραγούδι το λέει).

Ποιος να ξέρει πόσοι έχετε απομείνει εδώ, εγώ πάντως εξαφανίστηκα, η σεζό στη Σαντορίνη είναι βαριά καλογερική, κι ειδικά φέτος όλοι περνάμε δύσκολα, κόσμο δεν έχει, ζέστη έχει, γκρίνια έχει, δεν ξέρω που θα μας βγάλει αυτό το πράμα, πιθανότατα πουθενά. Ο Λευτέρης, ο οδηγός μου, περνάμε δίπλα από την καλντέρα και λέει, σκάσε, ευλογημένο, σκάσε, απευθυνόμενος στο ηφαίστειο, να καθαρίσει ο τόπος, όλοι οι μαστούρηδοι, συνεχίζει, εδώ έχουν μαζευτεί. Δεν έχει και τελείως άδικο, να τα λέμε κι αυτά. Πριν σας πω γιατί εμφανίστηκα σαν το δράκουλα, μέσα από τα ερέβη της λήθης και την αχλή του παρελθόντος (το ‘χω ακόμα όμως, ακόμα το ‘χω, έτσι), θα μεταφέρω εδώ μια παρατήρηση για το νησί των αιώνιων διακοπών: όντως, υπάρχει μια αύξηση, ανησυχητική ή όχι, δεν είμαι εγώ αυτή που θα το κρίνω αυτό, αναρχοαυτόνομων στο νησί, ράστα, μπίρκενστοκ, μπακ πακ, σαλβάρια και όχι-σουτιέν έρχονται να αντιπαρατεθούν ως αντίπαλο δέος στα μούσια, τα τατουάζ, τα μούσκουλα και τα γυαλιστερά στήθη. Ο λαός ανυπεράσπιστος παρακολουθεί την προαιώνια μάχη ανάμεσα στους γυαλιστερούς και τους αναρχοαυτόνομους, ενώ ο χειμώνας έρχεται, ακόμα και στη Σαντορίνη, και οι Nightwalkers αναδύονται από το Two Brothers και το Highlander.
Μετά από το γνωστό παραλήρημα, λοιπόν, εδώ, κοιτάξτε να δείτε τώρα τι γίνεται. Γενικώς, από τη ζωή είμαι όχι ακριβώς απογοητευμένη, αλλά κάτι μου φταίει, κάτι μου λείπει, κάτι μου τη σπάει, κάτι. Αποφάσισα, για να βρω κάποιο νόημα στη ζωή, που φυσικά δεν έχει, κανένα απολύτως, αλλά όλοι υποκρινόμαστε ότι έχει, να γράψω ένα βιβλίο. Ο μοναδικός τρόπος να κρατήσω την απόφασή μου και να γράψω το βιβλίο, κάτι που πάντα ήθελα και που ήθελε κι ο υπόλοιπος κόσμος, απλά δεν το ξέρει ακόμα, είναι να εκτεθώ. Σε γενικές γραμμές, όταν εκτίθεσαι, μετά πρέπει να κάνεις αυτό που είπες ότι θα κάνεις, να, δείτε για παράδειγμα, την Αγγλία, μου πες θα φύγω χτες το βράδυ ξαφνικά, απλώς κουράστηκα, δε φταίω για όλα αυτά, και τώρα να τα κλάματα μες στο ευρωκοινοβούλιο, όχι, μανταμίτσα, μου πες θα φύγω και θα φύγεις, εξετέθης, τέλος. Έτσι κι εγώ, εδώ σας το λέω, θα γράψω το βιβλίο, βασικά, εδώ λέω να το γράφω σιγά σιγά, να σας λέω την ιστορία, κι αν κάτι δε σας αρέσει, να μου το λέτε, να το συζητάμε, κάνουμε κι ένα δημοψήφισμα, πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε. Κι άμα τεμπελιάζω, να μου φωνάζετε.
Έτσι λέω να ξεκινήσω το βιβλίο μου, κι αν θέλετε να το διαβάζετε όσο γεννιέται, εδώ, καλώς, αν βαριέστε, θα το δεχτώ, αλλά εγώ πάντως θα το γράψω, τι να σας πω, δε γνωρίζω αν θα εκδοθεί ποτέ, για να δούμε, είμαι κι εγώ περίεργη, αλλά η ιστορία είναι εδώ, κάμποση μες στο μυαλό μου και αρκετή σε ένα σημειωματάριο Moleskine, απ’ αυτά που έγραφε ο Χέμινγουεϊ, μου το χάρισε η Μαρίνα τα Χριστούγεννα και είπα να το χρησιμοποιήσω έτσι. Κι όταν η ιστορία είναι εδώ, θα έρθουν και τα υπόλοιπα σιγά σιγά.

Σας αγαπώ όλους και μου λείπετε, κι εσείς και τα μωρά σας.

2 σχόλια:

Unknown είπε...

Ένα βιβλίο γραμμένο από το δικό σου χέρι,μόνο βαρετό δε θα'ναι! Γράψε! Γράψε! :-)

Unknown είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.