Σάββατο 2 Αυγούστου 2014

Εμπρός, στο δρόμο που χάραξε η Ναθαναήλ.

https://www.youtube.com/watch?v=LJPNUjcrWSE

Ε, λοιπόν, νευρίασα. Κι είπα, θα γράψω. Καλά, νευρίασα και με τον εαυτό μου, που κάθομαι εδώ και  κοιτάω τα φεγγάρια και τα βράχια και έχω παρατήσει το παιδί μου, το ιστολόγιό μου, και λέω, καλά, μωρή, ούτε ένα ιστολόγιο δε μπορείς να κρατήσεις ζωντανό για 3 χρόνια και θέλεις να κάνεις και παιδί; Από την πείνα θα πεθάνει.
Νευρίασα, όμως, και με κάτι βλακείες που διάβασα στο facebook, αν και γενικώς εκεί βλακείες διαβάζεις ως επί το πλείστον. Διάβασα, που λέτε, τη συνέντευξη μιας κυρίας καθηγήτριας του ΑΠΘ, σχετικά με τα σεμινάρια κατάρτισης των μελλοντικών ξεναγών. Τώρα, επειδή εσείς που με διαβάζετε δεν ξέρω αν είστε όλοι ξεναγοί, ελπίζω, βασικά, να μην είστε, κι επίσης, δεν ξέρω κι αν σας ενδιαφέρει, αλλά αυτό και να με συγχωρείτε διά την αναλγησία μου μπορεί και να μη με ενδιαφέρει και πολύ, θα σας εξηγήσω πάραυτα τι είναι αυτά τα σεμινάρια, τα οποία είναι κατάπτυστα και η ενσάρκωση του σατανά για πολλούς, εκλεκτούς κατά τα άλλα, συναδέλφους.
Το λοιπό, παλιά, για να γίνεις ξεναγός, έπρεπε να πας στη Σχολή Ξεναγών, μετά από εξετάσεις. Εκεί, περνούσες για 3 χρόνια περίπου μια ωραία ζωή, με μαθήματα σαν αυτά που εγώ προσωπικά είχα φάει στη μάπα 4 χρόνια στο Πανεπιστήμιο, άρα υποθέτω ότι μπορείς να τα χαρακτηρίσεις πανεπιστημιακά, και με ατέρμονες, πραγματικά, εκδρομές, σε όλα τα πιθανά και απίθανα μέρη αυτής της χώρας. Για παράδειγμα, η δική μου σειρά, θυμάμαι, κάποτε στο Τεπελένι, επισκέφτηκε το μνημείο της μάχης της Χαιρώνειας. Για να δούμε, πόσοι ξέρετε που είναι αυτό; Μετά από αυτούς που πολέμησαν σε εκείνη τη μάχη, ανάθεμα κι άμα ξαναπήγε κανείς. Τεσπάν, το θέμα είναι πως με τη Σχολή Ξεναγών γυρίσαμε παντού, είδαμε τα πάντα, μετρήσαμε όλες τις πέτρες από όλους τους αρχαιολογικούς χώρους και φωτογραφίσαμε όλες τις ώρες λειτουργίας όλων των μουσείων όλης της χώρας.
Τώρα, για να γίνεις ξεναγός, πρέπει πρώτα να γίνεις αρχαιολόγος. Τόσο απλά. Α, και να πληρώσεις και κάνα δυο χιλιάρικα για να παρακολουθήσεις τα σεμινάρια του Υπουργείου Πολιτισμού, που με ένα μήνα θεωρητικής κατάρτισης και άλλον ένα μήνα εκδρομών γύρω από την πόλη στην οποία γίνεται το εκάστοτε σεμινάριο, σου δίνουν την άδεια εξάσκησης.
Εγώ νευρίασα, που λέτε, διότι στα σχόλια αυτής της συνέντευξης διάβασα περί ανοίγματος του επαγγέλματος το οποίο, λέει, ήταν κλειστό σαν το Ακρωτήρι σε μέρα απεργίας. Που να πάρει η ευχή την αμορφωσιά και την ασυνεννοησία και την αδυναμία χρήσης της γλώσσας, κλειστό δεν είναι ένα επάγγελμα που μπορούν μόνο λίγοι να το εξασκήσουν; Που πρέπει να πληρείς ή να πληροίς, δε με παρατάτε, συγκεκριμένες προϋποθέσεις για να το εξασκήσεις; Που πρέπει, ίσως, να πληρώσεις ένα κάρο λεφτά για να το εξασκήσεις; Ε, λοιπόν, παλιά, μπορούσες να γίνεις ξεναγός όποτε ήθελες, ότι κι αν ήσουν, ότι κι αν είχες σπουδάσει, οιαδήποτε οικονομική επιφάνεια κι αν είχες. Ενώ τώρα, προσέξτε, παρακαλώ, την ειδοποιό διαφορά: πρέπει και πτυχίο και λεφτά να έχεις. Λεπτομέρειες.
Γενικώς, εγώ προσωπικά δε μπορώ να σας περιγράψω πόσο λίγο ενδιαφέρομαι για το αν ο ξεναγός είναι από τα σεμινάρια ή από τη σχολή, έχουμε πολύ σοβαρότερα προβλήματα να αντιμετωπίσουμε, απλά νευρίασα με τα ανοίγματα και τα κλεισίματα. Το επάγγελμα τώρα έκλεισε και μη σας πω κλείδωσε κιόλας κι όσο πιο γρήγορα το πάρουμε απόφαση, τόσο το καλύτερο. Κι αντί να ασχολούμαστε με αυτούς που εν πάση περιπτώσει, έχουν άδεια ξεναγού από το Υπουργείο, όπως κι αν διάολο την απέκτησαν, καλύτερα να ασχοληθούμε με τον πάσα πικραμένο που αρπά εκεί ένα μικρόφωνο και κάνει ξενάγηση. Στη Σαντορίνη, με τα 5 κρουαζιερόπλοια 4 φορές την εβδομάδα, είμαστε 40 ξεναγοί και 240 συνοδοί, όπου συνοδός ότι μπορείτε να φανταστείτε. Κι αντί να διαλύσουμε αυτό το καθεστώς, εμείς τρωγόμαστε αναμετάξυ μας. Πρώτα να σταματήσουν οι παράνομοι, μετά οι συνταξιούχοι, που είμαστε ανερυθρίαστα το μοναδικό επάγγελμα που ο συνταξιούχος δουλεύει ανενόχλητος και με απαιτήσεις, και μετά συζητάμε για τους σεμιναριούχους.
Λοιπόν, αυτά είχα εγώ να πω για τα επαγγελματικά μου, λυπάμαι αν σας απογοήτευσα μετά από τόσο καιρό κι ενώ περιμένατε την αμίμητη πένα μου, σας ζάλισα με τα συνδικαλιστικά μου, αλλά αυτό είδα, αυτό με ενέπνευσε. Τώρα θα επανέλθω δημήτρια, όμως, μη μου στενοχωριέστε. Σας αγαπώ όλους και μου λείπετε.

Δεν υπάρχουν σχόλια: