Τα συνηθισμένα.

Σταθερά, στο νησί. Η σεζόν εδώ είναι σαν το σύμπαν: δεν τελειώνει ποτέ.
Εγώ, στο μεταξύ, δε θα κρύψω πως λίγο έχω βαρεθεί, θέλω να πάω σπίτι μου και να τσακώνομαι με το Γιάννη για το ποιά δουλίτσα θα κάνουμε πρώτη και μετά να μπαίνουμε στην Κοκκινοσκουφίτσα και να πηγαίνουμε στο Κεραμίδι και να τρώμε τις πίτες της κυρίας Μαρίνας και να υπογράφουμε συμφωνίες με τον κύριο Μάκη για να ποτίζουμε τις μουσμουλιές. Αντί για όλ' αυτά, τσακώνομαι με το Μηνά γιατί δεν κοιτάω δεξιά να δω αν έρχεται αυτοκίνητο (αυτό δεν το καταλαβαίνω, δηλαδή αν εμένα μου φανεί μακριά το αυτοκίνητο ενώ είναι κοντά, τι θα γίνει;), τα μόνα οχήματα στα οποία μπαίνω είναι τα λεωφορεία και το αυτοκίνητο της Τάνιας, που δεν ξέρω τι μάρκα είναι, αλλά έχει ένα τρομακτικό παράθυρο που κατεβαίνει και ανεβαίνει μόνο του, πηγαίνω στο Ακρωτήρι σε καθημερινή βάση, οι φύλακες ξέρουν όλους τους φιόγκους που έχω για τα μαλλιά, τρώω τονοσαλάτες και σουβλάκια, τώρα ανακάλυψα και το κινέζικο κι έχω καταστραφεί και υπογράφω τα voucher στο οινοποιείο.
Το κρύο έχει σφίξει εδώ, αλλά η ξεναγός έχει μόνο κάτι τσίτια καλοκαιρινά και πέδιλα, με αποτέλεσμα να φοράω 14 ρούχα ταυτόχρονα μπας και ζεσταθώ. Προχτές φόρεσα και παντελόνι, ρε φίλε, μετά από 4 μήνες, κι οι οδηγοί στεναχώρεθηκαν όλοι πάρα πολύ. Βέβαια, είναι below normal, που λένε και τα πελατάκια, αυτό τώρα, ελπίζω ότι θα ξαναζεστάνει, αλλιώς να σηκωθώ να φύγω, εγώ δε θέλω να αρχίσει ο χειμώνας εδώ, θέλω να πάω σπίτι μου να χουχουλιάσω και να γελάω με το γούνινο καπέλο του Γιάννη και να ξαναδώ τον Παύλο και να πάμε για τρέξιμο 8 η ώρα το πρωί με χιονόνερο. Τι νοσταλγία, Θεέ μου.
Θα σταματήσω να γκρινιάζω, θα σας πω τι γέλιο ρίχνω με τα πελατάκια. Τους δείχνω μέσα στο Ακρωτήρι φωτογραφίες των τοιχογραφιών, διότι, πρέπει να ξέρετε, ξεναγός στο Ακρωτήρι δίχως διαφάνειες, χάρτες, βιβλία, κλπ δε νοείται, εγώ, βέβαια, έχω μόνο κάτι ταπεινές πλαστικοποιημένες φωτογραφίες, αλλά του χρόνου θα οργανωθώ, σκέφτομαι να φέρω και μια πτυσσόμενη μακέτα της Δυτικής Οικίας, θα βάλω το Γιάννη να μου τη φτιάξει, α, μπράβο μου, ωραία ιδέα είχα. Τελοσπάντων, παρασύρθηκα από τον οίστρο μου πάλι. Τους δείχνω, το λοιπό, τις φωτογραφίες και μέσα σ' αυτές είναι και κάτι όμορφες κυρίες από την Οικία των Γυναικών, εκ των οποίων η μία φέρει τη χαρακτηριστική μινωική φορεσιά (με λατρεύετε;) με τη μακριά φούστα και το στενό πουκαμισάκι που αφήνει το στήθος ακάλυπτο. Μιλάμε, χαίρονται τα τουριστάκια και σοκάρονται ταυτόχρονα, τους λέω κι εγώ ότι αυτή είναι the sexy one και μου λέει ένας προχτές yes, like you!
Αχ, ρε παιδιά, δε με θέλει αυτό το νετ καφέ. Βρωμόπαιδα δεν έχει, πάνε σχολείο, αλλά τώρα κάνει ανακαίνιση και  έχω πομείνει εγώ (που λένε κι οι Σαντορινιοί) στη μέση του γιαπιού με τον μόνο υπολογιστή που λειτουργεί. Μάλλον πρέπει να φύγω, πεινάω κιόλας, κι η Τάνια περιμένει τη σούπα νο 3. Την άλλη φορά θα είναι καλύτερα, σας υπόσχομαι (λίγο περίεργα ακούστηκε αυτό). Σας αγαπώ όλους.