Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Πάνω απ' όλα, οι ξεναγοί είναι εξωστρεφείς.


Αποφάσισα να γίνω ξεναγός όταν ήμουν στη Δευτέρα Λυκείου και μας είχαν πάει εκδρομή στη Βεργίνα, η οποία, τω καιρώ εκείνω, δεν ήταν ακόμα τόσο τρέντι όσο είναι σήμερα και όπου μας ξενάγησε μια κυρία, ξεναγός, φαντάζομαι, η οποία ήτο ελαφρώς άτυχη, διότι η μόνη ανάμνηση που μας έχει μείνει από αυτή είναι που κάποια στιγμή έχασε τον ειρμό των λόγων της και δε μπορούσε να θυμηθεί τη λέξη δόρυ και τραύλιζε «το… το…», ώσπου η Μαρίνα πετάχτηκε σαν την τσουτσού και θριαμβευτικά αναφώνησε «Δόρυ!». Δυστυχώς, δε θυμάμαι και πολλά από την υπόλοιπη ξενάγηση, αλλά υποθέτω πως θα ήταν καλή, αφού εγώ πήρα την απόφαση να γίνω ξεναγός μετά από αυτό-ή μπορεί να ήταν και άθλια και γι’ αυτό ακριβώς να πήρα κι εγώ την προαναφερθείσα απόφαση. Είναι κάτι που δεν θα το μάθουμε ποτέ, εκτός κι αν, ανάμεσα στα εκατομμύρια των αναγνωστών μου (λατρεύω να με παινεύω), υπάρχει κι εκείνη η κυρία ξεναγός που είναι υπεύθυνη για την εξέλιξη της ζωής μου και μας διαφωτίσει. Όπως και να ‘χει, εγώ έβγαλα και φωτογραφία μπροστά στη Μεγάλη Τούμπα της Βεργίνας, για να θυμάμαι και να υπηρετήσω την απόφασή μου.
Την οποία απόφαση, μετά από διάφορες περιπέτειες, αποτυχίες και ειλικρινείς προσπάθειες του σύμπαντος να με αποπροσανατολίσει και να με απομακρύνει από το στόχο μου πράγματι κατάφερα να την υλοποιήσω και να με που έγινα ξεναγός, κάτι που ήταν όνειρο ζωής για μένα (αυτό, όταν το έλεγα στη σχολή, με κορόιδευαν όλοι-τώρα καταλαβαίνω γιατί: μόνο εγώ ήθελα να γίνω ξεναγός, όλοι οι άλλοι έγιναν μάλλον τυχαία, τυχαίο; Δε νομίζω). Μολονότι τον τελευταίο καιρό δεν το πολυεξασκώ το επάγγελμα, στη θεωρία, όπως έχω πλειστάκις αναφέρει, είμαι πάρα πολύ καλή, οπότε με μεγάλη χαρά και ευκολία θα σας περιγράψω τι ακριβώς κάνει ένας ξεναγός, πράγμα το οποίο πιθανώς πολλούς από εσάς να μην ενδιαφέρει, αλλά, είπαμε, το ιστολόγιο είναι δικό μου και γράφω ότι γουστάρω.
Τελευταίως, υπάρχει πολλή συζήτηση γύρω από το επάγγελμα του ξεναγού, αν είναι κλειστό, ανοιχτό, μισάνοιχτο, ορθάνοιχτο και άλλα τέτοια υπαινικτικά. Υπάρχει, βέβαια, και η πιθανότητα να μην υπάρχει αυτή η συζήτηση, απλά εμείς να την έχουμε επινοήσει, καθότι οι ξεναγοί είναι σαν τους φαντάρους: αν βρεθούν πολλοί μαζί, μιλάνε μόνο για το στρατό. Διότι, φίλοι, μη νομίζετε, κι ο ξεναγός ένας φαντάρος είναι. Βαράμε σκοπιές, όπως είναι η δόκιμη ορολογία, περιμένοντας τους τουρίστες-πελάτες-φίλους-ξεναγούμενα υποκείμενα (υπάρχει πολυγνωμία σχετικά με την πολιτικώς ορθή ονομασία των ανθρώπων που απολαμβάνουν τις υπηρεσίες σου, οπότε εγώ καταθέτω τα πάντα και διαλέξτε ότι σας αρέσει), σε προκυμαίες, έξω από πούλμαν (δεν ξέρω γιατί έχει επικρατήσει αυτή η τουλάχιστον άκομψη ορολογία, αλλά όλοι λένε πούλμαν, κανείς δε λέει λεωφορείο), μέσα σε αυτά, σε ρεσεψιόν ξενοδοχείου, έξω από αρχαιολογικούς χώρους και όπου αλλού μπορείτε να φανταστείτε. Δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση μια ξενάγηση να ξεκινήσει στην ώρα που έχεις υπολογίσει-εάν συμβεί αυτό, κάτι είχες εσύ υπολογίσει λάθος. Επίσης, αναφέρουμε σχετικά και κανονικά, ακριβώς όπως οι φαντάροι, αριθμό αδείας, σχολή αποφοίτησης και βαθμό πτυχίου σε οποιονδήποτε του τη βαρέσει ότι δεν έχουμε δικαίωμα να ξεναγήσουμε. Γενικά, πιστεύω, το δικαίωμα να ξεναγείς μόνο στη Χάρτα των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων υπολείπεται να συμπεριληφθεί-τόση συζήτηση έχει γίνει επ’ αυτού.
Για να αποκτήσουμε, λοιπόν, όλοι εμείς οι περιλάλητοι ξεναγοί αυτό το δικαίωμα να ξεναγούμε, έπρεπε να αποφοιτήσουμε από μία από τις Σχολές Ξεναγών που υπάρχουν σε διάφορες πόλεις της όμορφης χώρας μας, αφού πρώτα δώσαμε εξετάσεις που για άλλους ήταν γελοίες, για άλλους εξουθενωτικές και για άλλους μια απομύζηση. Για μένα ήταν απλά οι 38ες εξετάσεις που έδινα στη ζωή μου, οπότε έκανα τη δουλειά μου. A man’s got to do what a man’s got to do. Η Σχολή Ξεναγών είναι αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητας ενός ξεναγού και παράλληλα η μεγαλύτερη τύχη που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Βέβαια, επειδή οι μίζεροι άνθρωποι είναι σαν τα αγριόχορτα, φυτρώνουν παντού και δεν έχεις σωτηρία, δε θα συμφωνήσουν όλοι οι ξεναγοί μ’ αυτό για την τύχη. Στη σχολή, πάντως, όπως σε όλες τις σχολές, μαθαίνεις αρκετά ώστε να τα μπερδέψεις μεταξύ τους και τελικά αυτό που σου μένει είναι οι κοινές εμπειρίες με τους συμφοιτητές σου.
Αφού, λοιπόν, εκάναμε αρκούντως αχταρμά τα σπίτια με τους διαδρόμους της προϊστορικής αρχαιολογίας με τις θόλους των Δελφών και της Επιδαύρου και μαλώσαμε περισσότερες από μία φορές για το αν η κεραμική της Κορίνθου είναι ανώτερη της αθηναϊκής, αφού μάθαμε όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της βυζαντινής  αυτοκρατορικής μηχανής κι αφού περπατήσαμε κάθε σκονισμένο δρομάκι της ελληνικής υπαίθρου και αποτίσαμε φόρο τιμής σε κάθε ανύποπτο (και σε ορισμένα ύποπτα) μνημείο μάχης που στέκεται περήφανο στην ελληνική γη, ονοματιστήκαμε με συνοπτικές διαδικασίες ξεναγοί και κληθήκαμε να κάνουμε τους αξιότιμους επισκέπτες μας μετόχους του ελληνικού πολιτισμού και τοπίου.
Ο ξεναγός (τουλάχιστον ο σωστός) πρέπει να έχει τη σωστή αναλογία γνώσης, μουρλαμάρας και αλαζονείας για να μπορέσει να πει δυο ακριβή πράγματα για την έρμη και πολύπαθη ελληνική ιστορία χωρίς να του πεθάνουν από τη βαρεμάρα οι τουρίστες και παράλληλα να μπορέσει να διατηρήσει την ψυχική του ηρεμία και ακεραιότητα. Διότι, δε μπορείς να βάλεις τον τουρίστα να μετράει τις ραβδώσεις του κίονα ούτε όμως και να αγνοείς τον κίονα-είναι εκεί και σε κοιτάει, δεν είναι «just columns, move on!». Επίσης, ο τουρίστας περιμένει από τον ξεναγό να είναι τα εξής: ο διοργανωτής της εκδρομής (κάτι που δε συμβαίνει επ’ ουδενί, ο ξεναγός απλά εκτελεί το πρόγραμμα που συνήθως του έχει δοθεί τελευταία στιγμή), ο φωτεινός παντογνώστης σχετικά με τη χλωρίδα, την πανίδα, την ταβερνίδα και την τουαλετίδα της εκάστοτε περιοχής (εγώ αυτό το πρόβλημα το έχω λύσει παίρνοντας το ύφος «εννοείται ότι ξέρω που πάμε και θα σας πω που είναι η τουαλέτα, απλά το κρατάω για έκπληξη» κι ας μην έχω την παραμικρή ιδέα), ο διαιτολόγος του, ο εξομολογητής του, η μαμά του, ο μπαμπάς του, ο γιατρός του και ο προσωπικός του διασκεδαστής. (Εντάξει, ίσως και να οφείλει να είναι όλα αυτά, αλλά άντε να το κάνεις για 43 άτομα.)
Το να είσαι ξεναγός δεν είναι δύσκολη δουλειά, ειδικά αν έχεις πολλούς γνωστούς και πολλά χρόνια υπηρεσίας, στα οποία να συμπεριλαμβάνεται η χρυσή δεκαετία του 80. Το να είσαι καλός ξεναγός εδώ και τώρα είναι δύσκολη δουλειά, γιατί πρέπει να ξέρεις και να θυμάσαι πολλά και διαφορετικά πράγματα, να είσαι ευχάριστος στην όψη και στην ψυχή, να έχεις ανεξάντλητο χιούμορ, ευστροφία και ψυχραιμία, να δρας αστραπιαία και αποφασιστικά, να έχεις μεταδοτικότητα, ζωηρότητα και πνεύμα. Να μην ξεχνάς ότι εσένα θα θυμούνται ως επί το πλείστον αυτοί οι άνθρωποι όταν πάνε πίσω στα σπίτια τους. Να μην εκνευρίζεσαι όταν αργούν να κατέβουν από τα δωμάτιά τους κι όταν χαζολογάνε με τις ώρες στα τουριστικά μαγαζιά. Να μην κουράζεσαι να επαναλαμβάνεις τουλάχιστον 4 φορές την ώρα συνάντησης και να είσαι έτοιμος να δώσεις την ίδια απάντηση σε τουλάχιστον ακόμα 3 άτομα που θα σε ρωτήσουν κατ’ ιδίαν «τι ώρα θα συναντηθούμε». Πρέπει να ξέρεις ότι την ώρα που μιλάς οι μισοί θα βγάζουν φωτογραφίες κι από τους υπόλοιπους οι μισοί θα πίνουν καφέ στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου κι οι άλλοι μισοί θα σε ακούνε, αν είσαι τυχερός.
Οι πρώτοι ξεναγοί στην Ελλάδα ήταν τα πονηρά και ξυπόλητα παιδιά των χωριών που οδηγούσαν τους τρελαμένους περιηγητές και τα μουλάρια τους στα χνάρια των ερειπίων που άσπριζαν ανάμεσα στις ελιές και πάνω στα υψώματα. Οι δεύτεροι ήταν η Έλενα Ναθαναήλ που τραγουδούσε «in this land of dreams». Εμείς είμαστε ξεναγοί τρίτης γενιάς, εξελιγμένοι, με ενσωματωμένο gps και ειδική κόλλα στα δάχτυλα, για να μην αφήνουν το μικρόφωνο ποτέ. Ποτέ, όμως. Η κρυφή μου ελπίδα είναι πως θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε, σε πείσμα των μηχανακίων με τις ηχογραφημένες και κάπως στεγνές ξεναγήσεις και πως θα αναβαθμίσουμε τις προσφερόμενες υπηρεσίες, σε πείσμα των καιρών και των δυσφημίσεων που υφίσταται ο κλάδος-ξέρετε πόσο τρελαίνομαι για κλισέ.
Τέλοσπαντων, αν, παρ’ ελπίδα και προς τιμήν σας, έχετε διαβάσει ως εδώ, σας αφήνω ευχή και κατάρα: την επόμενη φορά που θα βρεθείτε σε γκρουπ με ξεναγό, ακούστε τον και συμπονέστε τον. Σας φιλώ και πάω να διαβάσω για τους Φιλίππους (μια μέρα θα σας πω για τα περίεργα μέρη που επισκέπτονται οι άνθρωποι στην Ελλάδα).

7 σχόλια:

travellerlina είπε...

Σε αγαπώ. τελεία. Αφού σκέφτομαι κι εγώ να πάω να γίνω ξεναγός. μου το μετέδωσες. τελεία. να είσαι καλα βιονική μου ξεναγε!!!

παντως εγώ είμαι απ αυτούς που κολλάνε στα γκρουπ μόνο και μόνο για να ακούσω τι λέει ο ξεναγός. Λατρεύω τα ανέκδοτα με την αγγλική έννοια του όρου, τα παράξενα που έγιναν εκείνη την εποχή, τα κουτσομπολια....

μια φορά στην αίγυπτο είχα δει μια ξεναγό που ήταν πολύ κακιά, ήταν έτοιμη να μαστιγώσει όποιον δεν πρόσεχε και χάρηκα πολύ που ταξίδευα μόνη μου!!!

Κατερίνα είπε...

Ναι, ρε, μαστιγώνουν οι ξεναγοί άμα δεν ακούς. Πάντως, παιδί μου, μη γίνεις ξεναγός, θα σιχτιρίσεις την ώρα και τη στιγμή. Όσο γι' αυτό που λέμε της προσκολλήσεως, γενικά οι ξεναγοί δεν το εγκρίνουν, αλλά εμένα μου αρέσει, σημαίνει πως αυτά που λέω έχουν ενδιαφέρον-όχι ότι μου έχει συμβεί και πολύ συχνά. Σε φιλώ.

Μαρ είπε...

Τρίτη Λυκείου

Master είπε...

ναι δεκτά όλα, αλλά προσωπικά αποφεύγω τους ξεναγούς, ειδικά γιατί, επειδή έχουν γνώσεις, ξεφεύγουν και μου τρώνε την ώρα. Άμα πάω στο CERN θα ζητήσω, αλλά στους Δελφούς I dont think so.

Κατερίνα είπε...

Μαρίνα, εντάξει, δηλαδή ένα λάθος δε μπορούμε να κάνουμε. Αλλά έτσι ήσουν πάντα: αμείλικτη. Έτσι κατέστρεψες και την καριέρα εκείνης της κυρίας.
Μάστερ, άμα πας ποτέ στο CERN, γράψε μου. Ενώ στους Δελφούς; Πιο πιθανό το βλέπω, οπότε, καλύτερα να μου κάνεις ένα τηλεφωνάκι, να μάθεις και δυο πράματα. Άσε που μάλλον έκανες παρέα με τους λάθος ξεναγούς ως τώρα, η επιστήμη έχει προχωρήσει. Ο σύγχρονος ξεναγός είναι ολιγομίλητος ωσάν ζεν γκουρού.

☆LoUniTa☆ είπε...

πόσο θα ήθελα (ιδανικά) να γίνω ξεναγός ♥
Κάθε φορά που διάβαζα για τη σχολή μου (που μηδαμινή διαφορά έχει από τη δική σου), υποδυόμουν την ξεναγό (μερικές φορές και τον κόσμο που ρωτούσε) για να τα μάθω -υποτίθεται καλύτερα χαχα

Δυστυχώς δεν έχω (προς το παρόν) το κουράγιο να 'εξεταστώ' ξανά στα ίδια για να πάρω την "έγκριση" της ξεναγού :ο

"οψόμεθα"....

Καλή δύναμη ;)

Αερικό είπε...

Πες τα!