Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Μου 'χει καταστρέψει το κεφάλι αυτή η ζέστη.


Η ζέστη δε με αφήνει να συγκεντρωθώ σε ένα θέμα. Σκέφτομαι ταυτόχρονα πάρα πολλά πράγματα. Σας συμβαίνει κι εσάς αυτό; Για παράδειγμα, ανοίγω το καινούργιο έγγραφο κι αναρωτιέμαι να βάλω 11 ή 12 στο μέγεθος των γραμμάτων; Μετά, προσπαθώ να αποφασίσω αν θα πάω για τρέξιμο με την τρελή ζεστάρα και τη μηνιαία συνδρομή μου στην αιματοχυσία του πλανήτη να καταβάλλεται σε μία δόση. Πάραυτα, αγχώνομαι για τη δουλειά (ναι, ρε, την ανύπαρκτη, υπάρχει κάνα πρόβλημα;) και πιάνω να διαβάσω για τα νεοκλασικά της Θεσσαλονίκης, δε φαντάζεστε πόσα είναι, δηλαδή, αν δεν είχαν κατεδαφίσει και τα υπόλοιπα χάριν της αντιπαροχής εμείς θα διαβάζαμε ως την άλλη ζωή, έτσι; Κατά τη διάρκεια αυτής της ενασχόλησης, πετυχαίνω σε ένα φόρουμ τρελαμένων αρχιτεκτόνων έναν τύπο που μιλάει για το λεγόμενο Κόκκινο Σπίτι, που βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, στην Αγία Σοφία απέναντι και είναι πανέμορφο και αρκούντως εγκαταλελειμμένο κι ο οποίος ισχυρίζεται πως είναι στοιχειωμένο και πως έχει, λέει, κάτι φωτογραφίες που δείχνουν «κάτι πάρα, μα πάρα πολύ περίεργο σε ένα παράθυρο του πυργίσκου του». Μου εξάπτει την περιέργεια και ψάχνω για όλες τις στοιχειωμένες βίλες της Θεσσαλονίκης και όλες τις γωνιές της Άνω Πόλης που υποτίθεται πως είναι μαύρες τρύπες και είσοδοι σε άλλη διάσταση και λέω, μωρέ, δεν πάω να μπω σε καμιά από αυτές τις εισόδους, σε όποια διάσταση κι αν με στείλει καλύτερη θα είναι από αυτή εδώ που ζούμε.
Πάνω που είμαι έτοιμη να συναντήσω τη Σκάλι και το Μόλντερ, ο Γιάννης αποφασίζει να καθαρίσουμε, διότι νόμιζε πως τόση ώρα εγώ διάβαζα και ανησύχησε ότι θα κουραστώ και ότι πρέπει να κάνω κάτι χειρωνακτικό (εννοείται πως εγώ, όταν δεν έψαχνα μαύρες τρύπες και κόκκινα σπίτια, έπαιζα Zuma) και πως «με τόσο τάνγκο, ρε παιδί μου, έχουμε ξεχάσει να ροκάρουμε» και βάζει ο Kid Rock μια λίστα να παίζει, όπου ακούμε το Money for nothing 2 φορές και μετά πέφτει τάνγκο. Και μαζί του πέφτω κι εγώ ανάσκελα και γελάω. Παράλληλα, καθαρίζουμε κι εγώ, πιστή στην ασυνάρτητη σκέψη μου, προσπαθώ να θυμηθώ αν ξέρω πότε οι άνθρωποι ξεκίνησαν να τρώνε αυγά-διότι, γενικά, πρέπει να ξέρετε, αυτό είναι ένα θέμα που με ενδιαφέρει πολύ, πότε μπήκαν στο διαιτολόγιο του ανθρώπου οι διάφορες τροφές και ποιος πρώτος αποφάσισε να τηγανίσει τις πατάτες ή να λιάσει τις ντομάτες και πως, δηλαδή μια μέρα ξύπνησε ένας και είπε, για να δοκιμάσω να ανακατώσω το αλεύρι με τα αυγά, να δω τι θα γίνει. Πραγματικά, δεν είναι φοβερό; Δηλαδή, ποιος σκέφτηκε να φτιάξει τις ελιές κι ως τότε τις τρώγανε έτσι, από το δέντρο; Πολλές τέτοιες απορίες έχω. Τις μελιτζάνες πως τις μαγειρέψανε ή ακόμα ακόμα πως αποφάσισαν ότι τρώγονται; Είδανε κάνα ζώο να τρώει μελιτζάνες; Τρώνε τα ζώα μελιτζάνες; Και μετά, μου ‘ρχονται κι άλλες σκέψεις, φαντάσου, λέει, ο πρώτος που δοκίμασε καρπούζι, πχ, τι έκπληξη θα ένιωσε! Και θα τον πίστευαν οι άλλοι ότι είναι ωραίο ή θα τον κορόιδευαν, άντε, ρε μαλάκα, σιγά τη βλακεία, ούτε οι κατσίκες δεν το τρώνε.
Και με τούτα και με κείνα περνάει η μέρα κι εγώ δεν έχω κάνει τίποτα χρήσιμο. Ας πάω να κάνω τώρα κάτι.

4 σχόλια:

ΣΚΥΛΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ είπε...

Γεια σου Κατερίνα! Πράγματι σκέτη βουρλισιά αυτή η ζέστη!

Master είπε...

Άμα σου πω ότι κι εγώ τα σκέφτομαι αυτά για το ποιος βρήκε/ανακάλυψε/εφηύρε ένα φαγητό ή μια συνταγή θα ησυχάσεις; Που είσαι και πόσους βαθμούς έχετε και πόσα μποφόρ;

Κατερίνα είπε...

Γεια σου φίλε Σκύλε! Τουλάχιστον να ήμουν στο νησί, να πλατσούριζα σε καμιά θάλασσα. Φιλιά πολλά.
Ε, τι να σου πω, Μάστερ, δε θα ησυχάσω και πολύ, σημαίνει πως πληθαίνουμε οι βλαμμένοι... Εντάξει οι βαθμοί, τα μποφόρ τινί τρόπω σχετίζονται;

Αερικό είπε...

Ναι, κι εγώ τα σκέφτομαι αυτά, ΟΛΑ αυτά όμως! Αφού μερικές φορές που σε διαβάζω σκέφτομαι, μωρέ μήπως εγώ τα έχω γράψει αυτά και δεν το θυμάμαι;