Πολύ χοντρό αυτό που είπες.

Επειδή δεν υπάρχει κανένας συγκεκριμένος λόγος για τον οποίο δεν έγραφα τόσες μέρες, δε θα γράψω καμία (ηλίθια) δικαιολογία γι’ αυτό ούτε θα κάνω κάνα πρόλογο κι, εν πάση περιπτώσει, δε σας αφορά κιόλας, προσωπικά ζητήματα, συζήτηση κομμένη, που έλεγε κι ο Σάκης ο υδραυλικός (τι σου είναι, όμως, κι η μνήμη του ανθρώπου, άκου τώρα, εγώ θυμάμαι το Σάκη τον υδραυλικό κι άμα με ρωτήσεις ποιος έσκαβε στο Ακρωτήρι, πρέπει να ανοίξω 4 βιβλία για να το βρω, θεέ μου, τι αποτυχημένη).

Τώρα, ωστόσο, επέστρεψα δημήτριος, που έλεγε κι ένας φίλος μου από το φροντιστήριο, για πλάκα το ‘λεγε, εντάξει, δεν το εννοούσε, επίσης έλεγε συνέχεια τη λέξη εμπεριστατωμένος, του άρεσε πολύ και γελούσαμε ατελείωτα, ρε τον Βίκτωρα, τι να κάνει άραγε τώρα, πολύ θα ήθελα να ξέρω, παραληρώ πάλι, τι ανακούφιση: νόμιζα πως είχα πάθει κάτι. Τώρα θυμήθηκα και κάτι άλλο που έλεγε ο φίλος μου ο Βίκτωρας κι είχαμε ρίξει το γέλιο της αρκούδας. Ο δάσκαλός μας εκεί στο φροντιστήριο, γενικά, ήταν πολύ ανεκτικός και ταυτόχρονα σοβαρός και εξαιρετικός δάσκαλος κι εμείς του τα αναγνωρίζαμε όλα αυτά, μόνο που, του λέγαμε, κύριε Στάθη μας, πολύ βαρετό είναι αυτό το φροντιστήριο, θέλει μια αλλαγή, ένα interior design, μια αισθητική αναβάθμιση, κάτι. Είπαμε να βάλουμε μια κουρτίνα δαντελωτή στο παράθυρο, να βάψουμε τα θρανία σε διάφορα χρώματα, αλλά την καλύτερη ιδέα την είχε ο Βίκτωρας: να βάλουμε στην τουαλέτα χαρτί υγείας με τυπωμένα επάνω αρχαία κείμενα άγνωστα, έτσι ώστε να δώσουμε και μια πινελιά χωρίς να στερηθούμε την εκπαιδευτική διαδικασία. Κατουρηθήκαμε από τα γέλια. Τέλοσπαντων, τώρα εσάς μπορεί να μη σας φαίνεται πολύ αστείο αυτό, αλλά τότε ήταν κι αν κανείς ξέρει τι έχει απογίνει ο Βίκτωρας, να μου το πει.

(Ξανά)γράφω, λοιπόν, διότι προχτές που ήμασταν με το Γιάννη στο λεωφορείο του έκανα μια διάλεξη περί χοντρών κι είχα συγχυστεί πάρα πολύ και ούρλιαζα μάλλον, διότι μια κυρία άρχισε να με χειροκροτάει. Αφορμή για τη διάλεξη στάθηκε η παρατήρηση ενός κατά τα άλλα καλού φίλου, ο οποίος είπε ότι «εντάξει, είσαι πολύ καλή, Κατερίνα, δεν έχεις κανένα ελάττωμα, αλλά θέλεις δίαιτα». Εγώ, τώρα, κατά κανόνα, δεν αντιδρώ και ιδιαίτερα σε αυτά, αλλά αυτή τη φορά, μου γύρισε το μάτι. Θες γιατί έχω 2 μήνες που λιμοκτονώ και τρέχω κάθε μέρα σα να με κυνηγάει ο Ντέξτερ ο ίδιος, θες γιατί έχει παραγίνει αυτή η κουβέντα, θες γιατί έχω μια ευαισθησία, βρε αδερφέ, μου γύρισε το μάτι και την πλήρωσε το λεωφορείο. Διότι, συγχύστηκα.

Γιατί, δηλαδή, θεωρείται ελάττωμα το να είσαι χοντρός; Από πότε; Κι επίσης, φτάνει πια. Ξέρετε πόσες φορές το έχω ακούσει αυτό; Το ότι είσαι καλή, αλλά να αδυνατίσεις λίγο; Δηλαδή, είσαι πανέμορφη, πανέξυπνη, μορφωμένη, ευχάριστη, προκομμένη, εύστροφη, με χιούμορ, ευγενική, έχεις τις χάρες όλες, αλλά είσαι χοντρή. Όχι μόνο για μένα, για διάφορους ανθρώπους. Δεν άκουσα όμως ποτέ κανέναν να λέει ότι κάποιος είναι αδύνατος, αλλά κακός, άτιμος, μονόχνωτος, αγενής, αμόρφωτος. Ίσα ίσα. Είναι κακός, άτιμος, κλπ, αλλά τουλάχιστον είναι αδύνατος, λένε όλοι. Και μην ακούσω κιχ. ΟΛΟΙ.

Συνέχεια, σε διάφορους χώρους και εκφάνσεις της ζωής, ακούω και συνειδητοποιώ πως το να είσαι χοντρός, ή μάλλον το να μην είσαι αδύνατος θεωρείται ελάττωμα-όχι σωματικό, του χαρακτήρα. Και μάλιστα ασυγχώρητο. Ενώ όλα τα υπόλοιπα ελαττώματα, τα οποία είναι, βρε αδερφέ, και κάπως πιο επιζήμια για τη συνεργασία και τη συνύπαρξη με άλλους ανθρώπους, συγχωρούνται ευκολότερα αν είσαι αδύνατος. Θέλει κάποιος να μου εξηγήσει γιατί; Μου είναι εξαιρετικά δυσάρεστο και οπωσδήποτε άδικο να κρίνομαι ως χαρακτήρας, ως άνθρωπος, ως φίλος, ως συνεργάτης, ως επαγγελματίας από το πόσα κιλά είμαι, εκτός κι αν η δουλειά μου είναι μοντέλο ή πιλότος αεροπλάνου ή δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο που σίγουρα θα υπάρχει, αλλά καταλαβαίνετε.

Και μου έχει συμβεί όχι λίγες φορές. Δεν αντιλέγω πως η εξωτερική εμφάνιση παίζει ρόλο και έχει κάποιο ποσοστό στο πως θα σε κρίνουν οι άλλοι, όχι όμως να παίζει και το μοναδικό ρόλο ή να ακυρώνει όλα τα υπόλοιπα. Συμφωνώ πως είναι πάρα πολύ σημαντικό να είμαστε υγιείς και να φροντίζουμε τον εαυτό μας και να είμαστε ευχάριστοι στην όψη, αλλά αυτό το πράμα πια έχει καταντήσει αηδία. Δεν είναι η ουσία αυτή, παιδιά, η ουσία είναι να είσαι καλός άνθρωπος και να σκέφτεσαι. Πολύ περιληπτικά, τέλοσπαντων, αλλά πάλι καταλαβαίνετε. Τώρα θα μου πείτε, έχεις θέμα κι είσαι ευαίσθητη και δεν κρίνεις αντικειμενικά κι αν ήσουν αδύνατη, δε θα το έβλεπες έτσι, έχεις ένα σχετικό σύμπλεγμα και μπορεί να έχετε δίκιο.

Απλά, θέλω να πω δύο πράγματα: πρώτον, είναι πολύ άδικο το ότι είσαι χοντρός να επισκιάζει τα καλά σου στοιχεία ενώ το ότι είσαι αδύνατος να επισκιάζει τα κακά σου στοιχεία και δεύτερον, είναι λίγο αγενές να επισημαίνεις στον άλλον ότι είναι χοντρός. Το ξέρει, πιστέψτε με. Και μπορεί να προσπαθεί να κάνει κάτι γι’ αυτό ή μπορεί να έχει κάποιο πρόβλημα ή μπορεί να μη θέλει να αδυνατίσει, ρε παιδί μου, να γουστάρει που έχει παραπάνω κιλά, μπα! Επίσης, αν δεν υπήρχαμε εμείς οι χοντροί, πως θα φαίνοσασταν αδύνατοι εσείς οι αδύνατοι; Για σας δουλεύουμε! Πάντως, είναι αγένεια, τουλάχιστον, έλλειψη τακτ, αγωγής και διακριτικότητας, ειδικά αν δεν είσαι κοντά στον άλλον (ή και να είσαι, γιατί έχει επικρατήσει ότι μπορούμε να είμαστε αγενείς με τους κοντινούς μας;) οπότε καλύτερα να το αποφεύγετε. 

Αυτά είχα να πω, τα είπα και ξέσπασα, έκανα και δυναμικό comeback και τώρα πάω να τρέξω για να ξεσπάσω κι άλλο.