Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Η σημασία του να είναι κανείς Έλληνας.


Το να είσαι Έλληνας σήμερα, έχει μια βαρύτητα-ίσως και δύο. Βέβαια, πάντα, στο διηνεκές του χρόνου, είχε: οι Έλληνες, ως γνωστόν, έτρωγαν κοτόπουλο με δαμάσκηνα όταν οι υπόλοιποι έτρωγαν βελανίδια-αλήθεια, ρε παιδιά, τρώγονται εν τέλει τα βελανίδια; Διότι, εάν τρώγονται, μας βλέπω σιγά σιγά εμάς, τους γαστρονόμους Έλληνες, ν’ αρχίσουμε να τα μασουλάμε στωικά ελλείψει δαμάσκηνων (και κοτόπουλων: η μαμά της φίλης μου της Αλεξίας αποφάσισε να εκτρέφει κοτόπουλα στο χωριό και να της τα στέλνει, για να την απαλλάξει από το έξοδο). Επίσης, εγώ έμαθα σπουδάζοντας πως οι Έλληνες είχαν από αρχαιοτάτων χρόνων εμπορικό και ναυτικό δαιμόνιο. Σήμερα, δυστυχώς, τους έμεινε σκέτο το δαιμόνιο και μάλιστα το κενό, με έψιλον, όχι από τα άλλα, τα καλά, με άλφα γιώτα.
Τέλοσπαντων, ακόμα κι έτσι διατηρεί μια αίγλη η ιδιότητα της ελληνικότητας. Εγώ, σου λέει, είμαι Έλλην, είμαι στο απυρόβλητο, έχω το ακαταλόγιστο, απολαμβάνω ασυλίας (αν ξέρετε ή μπορείτε να σκεφτείτε κι άλλες τέτοιες εκφράσεις που να δείχνουν αθωότητα, να μου τις πείτε, παρακαλώ). Ακούει ο χι αλλοδαπός «Έλληνας» κι εντυπωσιάζεται ή αηδιάζει, ανάλογα. Γι’ άλλους, οι Έλληνες είμαστε γαϊδούρια ξεσαμάρωτα (συγχωρέστε μου τον ελαφρύ φολκλορισμό του λόγου), γι’ άλλους είμαστε οι κρατούντες  τη δάδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού και γι’ άλλους είμαστε όλοι Έλληνες (παλιά κινέζικη παροιμία, η οποία δείχνει πόσο παλιός και σπουδαίος είναι ο ελληνικός πολιτισμός).
Όπως και να ‘χει, ένα έντονο συναίσθημα το εμπνέουμε ως λαός-δικαίως πιθανόν, καθότι είμεθα και ευειδείς και διαθέτωμεν και σεξ απίλ, κατά γενική ομολογία. Φοβάμαι, όμως, αγαπητοί  μου, πως τα έντονα συναισθήματα είναι μικρής διάρκειας κι ακόμα μικρότερης ωφέλειας, οπότε τι κάνουμε; Επικαλούμαστε επ’ άπειρον τα (ας το παραδεχτούμε πια) περασμένα μεγαλεία και βασιζόμαστε στην καλοσύνη των ξένων ως άλλες Μπλανς Ντιμπουά; Παλεύουμε μόνοι μας κι εμπνέουμε και καμιά εμπιστοσύνη που και που κι όχι μόνο πάθη και λάθη;
Διότι, πράγματι, η σημασία του να είναι κανείς Έλληνας είναι μεγάλη, όπως και η σημασία του να είναι κανείς Δανός ή Σενεγαλέζος ή Ινουίτ. Οφείλει να αγαπά κανείς αυτό που είναι, μόνο έτσι μπορείς να υπάρξεις, αλλιώς ζορίζεσαι πολύ. Δεν ξέρω, όμως, πόσο πραγματικά έχουμε καταλάβει αυτή τη σημασία.
(Κατά τα άλλα, χτίζω, σοβατίζω, σπατουλάρω, διαβάζω ρώσικα, ακούω ηλίθια ανέκδοτα από την καινούργια εφαρμογή στο android κινητό του καινούργιου συγκατοίκου-αυτά τα android υπάρχει πιθανότητα να σε σφάξουν στον ύπνο σου;-, μου λείπει το νησί και συναντάω παλιούς συμφοιτητές και νέους συναδέλφους.)

4 σχόλια:

Vasia είπε...

Απόδειξη για το πόσο έχει εξευτελιστεί το να είναι κανείς Έλληνας σήμερα: το άρθρο σου βρίθει αναφορών των οποίων το περιεχόμενο, πόσο μάλλον τη σημασία, αμφιβάλλω αν γνωρίζει έστω και το 1% του περίφημου ηλικιακού (και αγαπημένου στους διαφημιστάς βεβαίως βεβαίως) γκρουπ 25-45 - γνωστοί και ως "αγανακτισμένοι"...
Και για να προλάβω μικρές και μεγάλες τραγωδίες, οι αναγνώστες του παρόντος ιστολογίου εξαιρούνται.

Ανώνυμος είπε...

τώρα σου λείπει το βρωμονήσι????

πας καλά ρεεε????

Κατερίνα είπε...

Ανώνυμε, θα κοιτάξεις επιτέλους τη δουλειά σου; Και, όχι, ρε φίλε, δεν πάω καθόλου καλά, έχεις κάνα πρόβλημα;

Calliope είπε...

Να πεις στη φίλη σου με τα κοτόπουλα ότι τα κρέατα γενικότερα είναι πλέον φθηνότερα κι από τις ντομάτες κι από τα κρεμμύδια και από τα βελανίδια μη σου πω! Αν δεν μπορεί να αγοράσει ούτε κρέας, ας μάθει να μαζεύει χόρτα και μανιτάρια από τη φύση που κάνουν και καλό στην υγεία. Εγώ αυτή την περίοδο 2 πράγματα προσπαθώ να μάθω για να ανταπεξέλθω: χόρτα και τουρκικά. Διότι Ελληνίδα μπορεί να είμαι, αλλά στην Τουρκία θα είναι πιο άνετη η ζωή μου σε λίγο. Άσε που δεν ξέρουν από χόρτα! Χρυσές δουλειές θα κάνω!