Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Όταν θα πάω, κυρά μου, στο παζάρι.


Επανήλθα δημήτριος, που έλεγε κι ένας συμμαθητής μου στο δημοτικό παραφράζοντας τη γνωστή ρήση, δεν ξέρω αν ανησυχήσατε, το καλό που σας θέλω. Επίσης, διακρίνω μια αύξηση ή είναι η ιδέα μου; Ας είναι καλά οι καινούργιοι φίλοι μου, οι crafters, που με διαφήμισαν αρκούντως απ’ ότι βλέπω. Γι’ αυτό κι εγώ ανέβασα μια ωραία φωτογραφία από τα πραγματάκια που φτιάχνω, για να τιμήσω τη χειροτεχνία κάθε είδους ως την ευγενέστερη και υψηλότερη των απασχολήσεων.
Λοιπόν, έχω βάλει τα φασόλια να βράζουν (αλλά αυτά δε βράζουν, ότι και να τους πω και γενικά τι μ’ έπιασε να μαγειρέψω φασολάδα, αφού δεν την τρώω, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου), διάβασα όλα τα άρθρα του protagon, ακόμα κι ένα για την καινούργια ταινία με θλιμμένους, ερωτευμένους και αλευρωμένους βρυκόλακες, χάζεψα όλα τα ιστολόγια που παρακολουθώ και ήσυχη πια ότι έχω κάνει τα πάντα που κάνει ο αθεράπευτος τεμπέλης, προκειμένου να μην κάνει αυτό που πρέπει, αποφάσισα να γράψω. Βέβαια, το ίδιο ακριβώς είχα κάνει και χτες (πλην της φασολάδας), αλλά μόλις είχα κάτσει, χτύπησε το τηλέφωνο κι ως γνωστόν, όταν χτυπήσει το τηλέφωνο, εννιά φορές στις δέκα είναι για κακό, ε, αυτή ήταν μία από τις εννιά, με αποτέλεσμα να μην καταφέρω να γράψω. Μα δεν είναι τέλεια η λογοδιάρροια;
Σήμερα στενοχωρήθηκα πάρα πολύ, αλλά δεν είναι της παρούσης κι άλλωστε άμα αρχίσω να λέω για στενόχωρα πράματα, βράσ’ τα ( σαν τα φασόλια), οπότε θα επικεντρωθώ στα θετικά της ημέρας: μια συνάδελφος μου είπε ότι πολύ της αρέσει αυτό το ombre look που έχω στα μαλλιά μου, είναι, λέει, πολύ της μοδός στο Hollywood, όπου πρέπει να ξέρετε πως ombre λέγεται όταν σου έχει φτάσει η ρίζα στο αυτί, διότι έχεις να πας στο κομμωτήριο από το Πάσχα και κοντεύουν Χριστούγεννα. Αυτό έχω πάθει εγώ, αλλά σιγά, χαζή είμαι; Θα λέω ότι έχω το ombre look και θα είμαι και μέσα στη μόδα.
Τέλοσπαντων, άλλο ήθελα να πω, ήθελα να σας πω για το παζάρι που πήρα μέρος το περασμένο Σαββατοκύριακο και που ήταν ο λόγος της ομολογουμένως αισθητής εξαφάνισής μου από τη διαδικτυακή κοινότητα (να φανταστείτε, μέχρι κι ο Σταύρος με πήρε τηλέφωνο, γιατί, λέει, παιδί μου, δεν έχεις γράψει, ανησύχησα). Πήγα κι εγώ, η κακομοίρα, με τα πραγματάκια μου, έστησα εκεί κι ένα τραπεζάκι ότι και καλά κάνω πικνίκ, με καρό τραπεζομάντιλα και πράσινα γρασίδια, αλλά, τρίχες, εγώ όλη τη μέρα γελούσα και σχολίαζα με τις διπλανές μου, τι να πουλήσω; Αφού χάζευα. Περάσαμε, ωστόσο, πάρα πολύ ωραία, γνωριστήκαμε από κοντά και με διάφορες ηλεκτρονικές φίλες μου, εννοείται ότι ρίξαμε το γέλιο της αρκούδας κι εγώ τρόμαξα λίγο, διότι αντελήφθην πως ο κλοιός των γνωστών και των φίλων των γνωστών που τυχαίνει να είναι και δικοί σου γνωστοί ή φίλοι, έχει στενέψει επικίνδυνα. Όταν συμβαίνει αυτό, αγαπητοί μου, έχει έρθει η ώρα να φύγεις από ένα μέρος (αυτό κάνουμε εμείς οι αθάνατοι, για να μη μας καταλαβαίνουν, αφού όλοι γερνάνε κι εμείς μένουμε ίδιοι κι απαράλλαχτοι-Χριστέ μου, τι κοτσάνες λέω πάλι).
Πάντως, αλήθεια, είναι καλό να γίνονται τέτοια πράγματα: γνωρίζεις ανθρώπους το ίδιο τρελούς με σένα (που ξενυχτάνε ράβοντας ή χύνοντας υγρό γυαλί, που η μεγαλύτερη φιλοδοξία τους είναι μια ραπτομηχανή, που μαζεύουν πράγματα από τα σκουπίδια και που θεωρούν έγκλημα να πετάξουν ένα τετραγωνικό εκατοστό υφάσματος), μαθαίνεις πως λειτουργεί γενικώς το εκθέτειν, το πωλείν και το κατασκευάζειν για να βγάλεις λεφτά, γενικά, ρε παιδί μου, κάτι κινείται στο βρωμονήσι, καμιά νέα ιδέα εμφανίζεται, ενδιαφέροντες άνθρωποι πέφτουν στο δρόμο σου. Με λίγα λόγια, το παζάρι ήταν μια βαθιά δημιουργική ανάσα, πολύ θα ήθελα να το ξανακάνω, αλλά σε κάνα-δυο χρόνια, διότι μετά από δύο εβδομάδες ράψιμο, να ξαναδώ δε θέλω βελόνα, θα αφοσιωθώ στην πνευματική δραστηριότητα για λίγο, μέχρι να φύγει ο κάλος από το μεσαίο δάχτυλο και ν’ αρχίσουν οι χάντρες να φωνάζουν από τα κουτιά τους.
Παράλληλα με το παζάρι, η ζωή τραβάει την ανηφόρα κι εγώ έχω πάρει μια μεγάλη και δύσκολη απόφαση, με πόνο ψυχής από τη μία και ενθουσιασμό από την άλλη. Σε ένα χρόνο από τώρα ή θα χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο ή στο πάτωμα, ανάλογα πόσο χαμηλά θα έχω πέσει. Όχι, εντάξει πλάκα κάνω, ή θα ευχαριστώ το Θεό που με φώτισε, ήθελα να πω. Τώρα, όμως, θα σβήσω και τα φασόλια και σκοτίστηκα αν έβρασαν ή όχι (ήμαρτον, και παπούτσι να είχα εκεί μέσα, θα είχε βράσει, από τις 7 κι είναι 11) και θα πάω για ύπνο, αφού δε χτύπησε και το τηλέφωνο, εντάξει, όλα καλά.
Μου λείψατε, καλέ!

9 σχόλια:

vaso είπε...

τελικά όντως είναι πολύ μικρός ο κόσμος!!! σε είδα στο μπλόγκ της φίλης μου της αγγελικής(anzouya)!!!!και χάρικα πάρα πολύ!!! μπράβο στην διμιουργικότητά σου και μακάρι να είμουν εκεί να αγόραζα κι εγώ κάτι!!! αυτός ο χώρος που έγινε αυτό το πράγμα είναι πολύ καλός! δεν έχω πάει, αλλά ακούω τα καλύτερα! φιλιά πολλά πολλά και φιλιά στην αγγελική!!!

Κατερίνα είπε...

Έλα ρε! Είσαι φίλη με την Αντζούγια; Κι άλλο στενεύει ο κλοιός... Χαχα! Φιλιά, θα τα πούμε στη Λαμία σίγουρα!

το χειρότεχνο είπε...

στενεψε πολυυυυυυυ επικυνδυνα ο κλοιοοοοοοοοοοοοοοοοοοςςςςςςςςς κατερινα!!!!!

astakoulis είπε...

Δεν ξέρω τι λέτε για τον κλοιό και τις χειροτεχνίες, εγώ συγκράτησα αυτό το ombre look, μπορώ να το λέω κι εγώ που μου κατέβηκε η ρίζα;;

Κατερίνα είπε...

Αγαπητό χειρότεχνο, άμα σου λέω εγώ έχει έρθει η ώρα να φύγω...
Αστακούλη, σου λέω, πολύ τση μοδός το όμπρε, εγώ που το έψαξα λίγο, τι η Σάρα Τζέσικα το είχε, τι η Ντρου Μπάριμορ, τι η άλλη η ξανθιά που έπαιζε στο Κάτι τρέχει με τη Μαίρη, να μια μαύρη ρίζα, παιδί μου, σου λέω, χαμός. Ombre rules.

Anzouya είπε...

χαχαχα πεθαίνω για τον τρόπο που τα λες! Το Store House Market from another point of view! ;-)
Σημασία έχει ότι περάσαμε καλά, ανεξαρτήτου αποτελέσματος, όπου και για'μένα ήταν τζίφος by the way! Καλά να'μαστε και να ξαναμαζευτούμε.
Το ombre look σου ταιριάζει γάντι πάντως, ίσως γιατί έχεις κι εσύ λίγο από το μαλλί της Sarah Jessica! ;-)
Όσο για την φασολάδα... είχες μουλιάσει τα φασόλια από το προηγούμενο βραδύ; Επιπλέον, με τι νερό τα έβρασες; Αν δοκίμασες βρύσης, πιο γρήγορα θα έβραζε το θαλασσινό.

Υ.Γ. Βάσω φιλάκια!!! :-)

Κατερίνα είπε...

Μαρή αντζούγια, μερσί!
Πράγματι περάσαμε καλά. Να 'χα και λίγα απ' τα λεφτά της, το μαλλί μόνο τι να το κάνω...
Όσο για τη φασολάδα, τα μούλιασα για καμιά 12 ώρες, αλλά έκανα τη βλακεία κι έβαλα νερό βρύσης. Αναρωτιέμαι, τι διάολο τις θέλουν τις βρύσες σ' αυτό το νησί, αφού το νερό ούτε για να καθαρίζεις κάνει ούτε για να μαγειρέυεις.

Calliope είπε...

Τελικά τα έφαγες τα φασόλια, παιδί μου; Επίσης, μέχρι να βράσουν δε βάζεις ούτε αλάτι ούτε ανοξείδωτο μέσα!!!

Κατερίνα είπε...

Σοβαρά μιλάς; Τι να φάω; Τα πέταξα σούμπιτα, ως ήταν, μαζί με την κατσαρόλα. Και να σκεφτείς ότι δε μου αρέσουν καν τα φασόλια, τι μου 'ρθε;