Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Το φάντασμα στο αίθριο

Λοιπόν, γίνεται χαμός, έτσι; Στην Αθήνα έχει χαλάσει ο κόσμος, εδώ, όμως, όλα κυλούν γαλήνια, με τους τουρίστες να περνοδιαβαίνουν στα καντούνια και τους ντόπιους να λιώνουν στις παραλίες. Εγώ, από τη μεριά μου, λιώνω και δεν παλιώνω, πως γίνεται αυτό κι όλη η δουλειά πέφτει κάτι τέτοιες καλοκαιρινές μέρες, δεν το καταλαβαίνω. Παράλληλα, η Ρενάτα έχει πάθει μια υπερκόπωση ολκής με αποτέλεσμα να είναι όλη τη μέρα ξεραμένη στο κρεβάτι κι εγώ να την αντικαθιστώ στη μεσημεριανή δουλειά της.
Παράλληλα (περπατάμε παράλληλα), έλαβα επιστολή αγανακτισμένης αναγνώστριας με αίτημα επιμέλειας και δημοσίευσης, εξου (ξου ξου) και το μεσοβδομαδιάτικο. Επειδή, λοιπόν, είμαι πρώτον πονόψυχος και δεύτερον δεκτικός στο καινούργιο άνθρωπος, ορίστε η δημοσίευση.
«Μου τη σπάνε οι δειλοί άνθρωποι. Μου τη σπάνε που αφού σου έχουν σπάσει τα νεύρα, σου έχουν καταστρέψει τη ζωή, σε έχουν βάλει να κλαις σαν το βλάκα με τον Εσέλ τον Τούρκο που έχει άδικα φάει τα χρόνια του στη φυλακή, σου έχουν καταβαραθρώσει την αυτοεκτίμηση και σε έχουν κάνει να κοιτάς τον καθρέφτη και να φτύνεις (φτου σου, σκουλήκι), μετά είναι χαλαροί και άνετοι και υποκρίνονται όχι μόνο ότι δεν τρέχει κάστανο, αλλά κι ότι αν έτρεξε ποτέ, είναι αποκλειστικά δικό σου φταίξιμο, που δεν τους αγάπησες ποτέ, δεν τους κατάλαβες ποτέ κι είσαι κι εσύ σαν όλους τους άλλους, σκληρός και άπονος. Κι ας έχεις κάνει τα αδύνατα δυνατά εσύ κι ας έχεις καταπιεί περισσότερα κι από τον Ψινάκη κι ας έχεις ρίξει τα μούτρα σου εκεί που ούτε Έλληνας βουλευτής δεν έχει πέσει. Σφυρίζουν κλέφτικα και σε ψάχνουν ντεμέκ, από μακριά κι αδιάφορα, μόνο χτυπάνε τα κινητά αδιάκοπα και δεν έρχονται να σε βρουν και να σε κοιτάξουν στα μάτια κι ας μην πουν συγγνώμη, εντάξει, την πονάει τη γλώσσα η συγγνώμη, είναι κοφτερή λέξη και αμείλικτη, ας μην την πουν τη ρημάδα, ας σηκώσουν όμως τα μάτια να σε δουν, ότι υπάρχεις κι ότι τους αγαπάς ακόμα. Γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Γιατί, όταν λες ότι αγαπάς δεν μπορείς να το πάρεις πίσω ούτε μπορείς να πάρεις πίσω τα αγγίγματα και τις νύχτες. Άσε που δεν θέλεις κιόλας. Δε θέλεις, όμως, και να νιώθεις έτσι, ότι δεν αξίζεις μία κι ότι δεν αφήνεις κανένα σημάδι στον κόσμο και στους ανθρώπους. Μου τη σπάνε οι δειλοί, που δεν εξηγούνται, δε μιλάνε, μόνο κοιτάνε σαν κουτάβια και μετά κοιτάνε πέρα, και καλά σκεφτικά και βαρυσήμαντα, άσε μας, ρε φίλε, τι κοιτάς πέρα, τα βουνά; Εδώ είμαι, μπροστά σου, κι άμα δε θέλεις να είμαι στη ζωή σου, μη με παίρνεις τηλέφωνο και μη μου αφήνεις τραγούδια με νόημα και στίχους παραπονεμένους τυχαία ριγμένα στον κωλοτοίχο του κωλοfacebook. Άμα πάλι θέλεις να είμαι στη ζωή σου, έλα και πες το μου, ξέρεις που μένω, ξέρεις που και πότε θα με βρεις, πάρε βαθιά ανάσα και με το κεφάλι σου ψηλά και την ψυχή στα πόδια έλα να με βρεις, όπως ερχόμουν κι εγώ τόσες φορές και σου άφηνα τα γλυκά στο πόμολο της πόρτας. Μην είσαι δειλός, μη με απογοητεύεις έτσι, μην κρύβεσαι πίσω από τις αναπάντητες κλήσεις παντού και μη μου σπας τα νεύρα με τις τυχαίες εμφανίσεις σου, σαν το φάντασμα στο αίθριο».

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

δεν μπορώ να μην το σχολιάσω...

1)αλοίμονο, αλοίμονο, το βλέμμα σου το επίμονο...
2)ένας σοφός είχε πει ότι στον έρωτα υπάρχει ένα σκαμνί κι ένας θρόνος. χαρά σε όποιον κάτσει στο θρόνο, αλοίμονο σε όποιον του μείνει το σκαμνί..
3)η καψούρα είναι ωραίο πράγμα.
4)μη μασάτε madame,η δειλία ουδέποτε υπήρξε αξιοζήλευτη αρετή...αφηστε τον να πάει από εκεί που ήρθε.
5) άμα διαβάζεις πολλή ΑΤΗΕΝS VOICE καταντάς να απαντάς σαν τη Μυρτώ "μίλα μου βρώμικα".

Ανώνυμος είπε...

δεν μπορώ να μην το σχολιάσω...

1)αλοίμονο, αλοίμονο, το βλέμμα σου το επίμονο...
2)ένας σοφός είχε πει ότι στον έρωτα υπάρχει ένα σκαμνί κι ένας θρόνος. χαρά σε όποιον κάτσει στο θρόνο, αλοίμονο σε όποιον του μείνει το σκαμνί..
3)η καψούρα είναι ωραίο πράγμα.
4)μη μασάτε madame,η δειλία ουδέποτε υπήρξε αξιοζήλευτη αρετή...αφηστε τον να πάει από εκεί που ήρθε.
5) άμα διαβάζεις πολλή ΑΤΗΕΝS VOICE καταντάς να απαντάς σαν τη Μυρτώ "μίλα μου βρώμικα".

Κατερίνα είπε...

Καλέ κύριε ανώνυμε, γιατί εις διπλούν; Για να το εμπεδώσουμε;
Ελπίζω να πιάσουν τόπο τα σχόλιά σας και η συμπαθής κατά τα άλλα αναγνώστις να τον αφήσει να πάει από εκεί που ήρθε.

Vasia είπε...

Παρατήρηση διόρθωσης και επιμέλειας: "πού (με τόνο) και πότε θα με βρεις"... Τι τα έχουμε τα πτυχία!!
Κατά τα άλλα, καλά κουράγια (και μουράγια ταυτόχρονα).

Vasia είπε...

Α, επίσης "εξ' ου" και Εζέλ, ουχί Εσέλ.

astakoulis είπε...

Δεν ξέρω τι λέτε για σκαμνιά και θρόνους, αλλά κι ένας άλλος σοφός είχε πει "Τα πάντα έρχονται σ' αυτούς που περιμένουν". Λοιπόν άραξε.

Κατερίνα είπε...

Ευχαριστούμε, η παθούσα αναγνώστις κι εγώ, για τις πολύτιμες συμβουλές όλων σε επίπεδο διατύπωσης, γραμματικής, τραπεζοκαθισμάτων και συμπεριφοράς.
Ελπίζω να έχω περαιτέρω ενημέρωση επί της εξελίξεως της υποθέσεως, ώστε να σας τα περιγράψω.

Vasia είπε...

Εάν η αναγνώστις έχει θέμα με το πού να διοχετεύσει την ενεργητικότητα που ως εκ θαύματος προκύπτει από τέτοιες καταστάσεις, μπορεί να φέρνει καθημερινώς (κι δις καθημερινώς μη σου πω) γλυκά στο δικό μου πόμολο. Εγώ να βοηθήσω θέλω!!
Επίσης astakoulis, πού ακριβώς μένει αυτός ο σοφός διότι επείγομαι να περάσω να του σπάσω το κεφάλι... έχει καταστρέψει κόσμο με αυτά τα αποφθέγματα...

Ευγένιος Σαχλοσοφίξ είπε...

Κι'αφού αυτή αγαπάει τόσο ενεργητικά, τι σκατά κάθεται και κοιτάει το αίθριο?