Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

Συναυλίες και άλλα ενοχικά.

Κάνει φρικτή ζέστη.
Το πρωί ξύπνησα από τη ζέστη, μούσκεμα στον ιδρώτα, κολυμπώντας στην υγρή και αποπνικτική ατμόσφαιρα του δωματίου και του νησιού. Το κακό ( ή και το καλό, κατά άλλους) με την Κέρκυρα είναι αυτό: μεταφέρεσαι στη ζώνη του Ισημερινού και στην εποχή των μουσώνων ταυτόχρονα, έχεις δύο σε ένα, και φρικτή ζέστη δίχως σταγόνα βροχής-πέσανε όλες το χειμώνα- και υγρασία που ιδρώνει τις τσάντες, λιώνει τα τσιγάρα μέσα στα πακέτα τους και κάνει τα μαλλιά σου σαν πεθαμένα μαρούλια. Τοιουτοτρόπως, η Κέρκυρα μεταμορφώνεται σε εξωτικό προορισμό, με δρόμους-τηγάνια και την κυματιστή ανταύγεια της ζέστης στον ορίζοντα, με παραλίες όπου μόνο όρθιος μπορείς να σταθείς και κατοικημένος από παραζαλισμένα και ημίγυμνα όντα που περιφέρονται στα καυτά καντούνια, σκουντρώντας το ένα πάνω στο άλλο καβουρντισμένα, καθοδηγούμενα από ανθεκτικούς και πολύξερους ξεναγούς (παρεμπιπτόντως, είναι η ιδέα μου ή οι διαφημίσεις με ξεναγούς έχουν αυξηθεί; Γίναμε επιτέλους της μοδός; ).
Και τώρα, αφού ξέρασα τη χολή μου και εξέφρασα το βαθύ μου παράπονο και το κρυφό μου μεράκι που εγώ δεν κάνω ξεναγήσεις, τώρα που τα μακαρόνια au gratin (διότι είμεθα και γλωσσομαθείς, βεβαίως βεβαίως), αντικαθιστώντας το αρχικό και ικανό να προκαλέσει αποπληξία παστίτσιο, έχουνε μπει στο φούρνο, τώρα που όλα τα τηλέφωνα έχουνε σταματήσει να χτυπάνε, διότι μεσημέριασε κι έχουν ξεραθεί όλοι στον ύπνο, τώρα είναι η ώρα να γράψω και να σας πω πως πέρασα χτες που πήγα για μπάνιο με την καινούργια μου φίλη και μετά σε μια συναυλία με τις παλιές.
Στο μπάνιο, με τη Δήμητρα, είδαμε τον ουρανό σφοντύλι από τη ζέστη και τη βρωμιά που είχε η θάλασσα, η οποία (η θάλασσα, όχι η βρωμιά) έμοιαζε με βούρκο, χάρη σε κάτι τερατόμορφα και βγαλμένα από ένα ζοφερό μέλλον ξενοδοχειακά συγκροτήματα, που είναι ο ευφημισμός για τα τσιμεντένια κουτιά με τα τσουρούτικα παραθυράκια που έχουν κατακλύσει την Κέρκυρα και την Ελλάδα. Επίσης, είδαμε ένα έργο σεξ. Όπου ένα ζευγάρι στη διπλανή ομπρέλα-πετσέτα είχε έρθει πιο κοντά από όσο επιτρέπουν τα χρηστά αλλά και τα άχρηστα ήθη, εν ολίγοις το είχαν παρακάνει, παιδιά μου, μη σας πω το είχαν κάνει σκέτο: τα χέρια ήταν εκεί που δεν έπρεπε ή θα έπρεπε, σε άλλη περίσταση, να είναι και μετά αυτός ξάπλωσε ανάσκελα κι αυτή μπρούμυτα, πράγμα που δεν θα ήταν πρόβλημα αν ήταν ο ένας δίπλα στον άλλον, έλα όμως που ήταν ο ένας πάνω στον άλλον. Και η προσομοίωση ξεκίνησε. Εγώ ξεράθηκα στα γέλια, κάτι τύποι από πίσω κόβανε εισιτήρια κι ένας νεαρός δίπλα ήρθε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, αν εννοείτε τι εννοώ, και αναγκάστηκε να μπει στη θάλασσα και να χάσει τη συνέχεια-του τη διηγήθηκαν οι φίλοι του.
Μετά από αυτό, φύγαμε προς ένδειξη ευθιξίας, φάγαμε κάτι σουβλάκια κι εγώ πήγα στη συναυλία με τη Βίβιαν και τη Ρενάτα, η οποία συναυλία γινόταν σε ένα συμπαθέστατο μπαράκι, μόνο που δεν ξέραμε τι ώρα, οπότε πήγαμε έτσι, στην τύχη. Η τύχη μας χαμογέλασε: όταν φτάσαμε, η ώρα 10.45, κάνανε ακόμα το λεγόμενο sound check. Μωρέ, τι καλά που ήτανε τα παλιά τα χρόνια, που μάζευες εκεί 2-3 φίλους σου, έβρισκες κι έναν ενισχυτή και 2 ηχεία κι έκανες συναυλία, τώρα, όχι sound check, όχι μόνιτορ, όχι φώτα, έλα, παιδιά, ούτε η Βανδή! Φτάνουμε, λοιπόν, και πάμε να παρκάρουμε, όπου ο μέγας τελετάρχης του πάρκινγκ, ένας κυριούλης δηλαδή που κρατούσε και μια γκλίτσα για εκφοβισμό, με άγρυπνο μάτι μας παρακολουθούσε αν βάζαμε το αυτοκίνητο στη θέση που μας υπέδειξε με ένα φακό. Στη συνέχεια, και περιμένοντας να ξεκινήσει η συναυλία, πράγμα που αργούσε εκνευριστικά και χαρακτηριστικά, προσπαθούσαμε να καταλάβουμε ποιος τα είχε με ποιόν στη διπλανή παρέα, όπου όλοι φιλιόνταν και πιάνονταν με όλους, o tempora o mores, πάει, έχει αλλάξει πολύ ο κόσμος και παράλληλα η Ρενάτα προσπαθούσε να θυμηθεί το όνομα μιας από τις κοπέλες της παρέας, που ήταν περίεργο κι άρχιζε από Σα (Σαμάνθα; Σαβίνα;). Παράλληλα, ένας τύπος ήρθε δίπλα μου και σκαρφάλωσε πάνω στο μπαρ και καθόταν εκεί, με τα γόνατά του σε απόσταση αναπνοής από το σβέρκο μου, μετά ήρθε κι ένας άλλος και ο πρώτος του έκανε χώρο, με αποτέλεσμα να κοντεύει να με καβαλήσει και να αρχίσουμε να κάνουμε γύρους στο μπαρ σαν το τσίρκο Μεντράνο (Σάντακο; Σαμάρα;).
Κάποτε, βγαίνει το πρώτο συγκρότημα, που το λέγανε Ex-equipo και τραγουδούσε χιπ χοπ, που εμάς δε μας άρεσαν πολύ (Σαρακήνα; Σάντρα;), αλλά ένας φίλος μου τους λατρεύει. Εμείς, να σας πω την αλήθεια, πήγαμε στη συναυλία για να ακούσουμε το δεύτερο συγκρότημα, τους Melting Moment Band, όπου τραγουδάει μια κοπέλα με φανταστική φωνή, η Τέρη Βακιρτζόγλου, η οποία, να μου το θυμηθείτε, θα γίνει διάσημη (Σαλίνα; Σάρα;). Εν πάση περιπτώσει, βγήκανε κι αυτοί κάποια στιγμή, αλλά εμείς είχαμε βαρεθεί και νυστάξει και κρυώσει, οπότε φύγαμε, πήραμε κρυφά από το μέγα τελετάρχη το αυτοκίνητο και γυρίσαμε στην πόλη (Σακίρα; Σαριμίνα;).
Μετά από όλα αυτά τα ωραία, εγώ ένιωθα πολύ προνομιούχος άνθρωπος, που, εν μέσω καταστροφής, μνημονίων, μεσοπρόθεσμων, κα, πάω σε παραλίες και σε συναυλίες και έτσι κατάφερα να ξεπεράσω τη στενοχώρια μου για ένα μεγάλο, ψάθινο, φούξια καπέλο που είδα στο μαγαζί κάτω από το σπίτι μου, στο Abra Katabra, και που κάνει 34,60€ (οι λεπτομέρειες είναι για την περίπτωση που κάποιος ευγενικός, γενναιόδωρος και μεγαλόψυχος αναγνώστης θέλει να μου κάνει ένα δώρο σε αντάλλαγμα για τις ευχάριστες στιγμές που του χαρίζω), και ως προνομιούχος, λοιπόν, πάω να φάω τα μακαρόνια μου.

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πρέπει να ενημερώσεις το κοινό σου, πως τελικά το θυμήθηκα το όνομα, γιατί έχω μία μνήμη ΝΑ και είμαι και Διερμηνάρα!

Vasia είπε...

Τι έπαθε ακριβώς το παστίτσιο; Κρίμα η τηλεφωνικώς αναμεταδιδόμενη συνταγή μπεσαμέλ;
Υ.Γ. Σανταρόζα; Σάλλυ; Πείτε μας, μας έχει φάει η αγωνία.. άσε που ο Πάνος θα αρχίσει να λέει ότι μόνο ξένοι με περίεργα ονόματα κατοικούν στην Ελλάδα και φταίει και γι΄αυτό ο ΓΑΠ..

Ανώνυμος είπε...

μιλάμε για το άτομο που στην προηγούμενη ανάρτηση είχε ανατριχιάσει από ευτυχία...!!!!

μόνο η θεία ΠαρλαΠίπα Μίντλετον θα μπορούσε να γράψει τέτοια αρλεκινιά!!!

Φιλάκια θεία!

Κατερίνα είπε...

Βάσια, το παστίτσιο πήρε το δρόμο της εξοχής, διότι είπαμε ότι θα παθαίναμε αποπληξία από τη ζεστή εάν το τρώγαμε. Τελικά τη λέγανε Σαμίρα, θριαμβευτικά αναφώνησε η Ρενάτα, όταν πήρε και τη φίλη της για επιβεβαίωση.

Ανώνυμε, που επιμένεις και στην ανωνυμία και στην κακεντρέχεια, για δοκίμασε κι εσύ να γράψεις οτιδήποτε κι έλα να τα ξαναπούμε!
Τι κάνουν τα μωράκια;
Έρχομαιαιαι!

vivian είπε...

De les pali kala pou parkarame ekei pou eprepe kai de mas pire sto kinigi o voskos me ti glitsa!(Sariniki?) Episis adikises ton typo me ti mia pantofla kai to sakoulaki entatikis sto allo podi!(Samina?) Kai ta souvlakia...me ta opoia flertarame kath'oli ti diarkeia!(Sarina?giati to onoma eixe ygra symfwna leei..)Ante kai tou xronou na'maste kala na ksanapame se tetoia synavlia!

Κατερίνα είπε...

Ε, δε χωρούσανε όλα κι άλλωστε αν τα έλεγα εγώ όλα εσύ τι θα σχολίαζες; Οέο;
Εκείνα τα σουβλάκια πάντως, τζάμπα πήγανε, τελικά τα έφαγε ο σκύλος μάλλον.

Unknown είπε...

Σαλμονελα ηταν το ονομα!

Κατερίνα είπε...

Ήρθε η ώρα της αποκάλυψης: Σαριμίνα τη λέγανε, στο Θεό σας!