Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Ο χρόνος αλλιώς.

Λοιπόν, έχω πειστεί πλέον για ένα πράγμα: το καλοκαίρι είναι για να κάθεσαι. Βέβαια, όπως είπαμε και με τη Ρενάτα χτες, κι ο χειμώνας είναι για να κάθεσαι, διότι κάνει κρύο και δε θέλεις να βγεις από το σπίτι, το φθινόπωρο επίσης είναι για να κάθεσαι, διότι έχεις μελαγχολία και δεν θέλεις να κάνεις τίποτα, αλλά και η άνοιξη είναι για να κάθεσαι, διότι σε μαυλίζουν οι μυρωδιές κι ο ήλιος. Μήπως είμαστε τεμπέλες;
Το καλοκαίρι, πάντως, είναι σίγουρα για να κάθεσαι, ειδικά σ’ αυτή την ευλογημένη χώρα που ζούμε. Είναι για να ξαπλώνεις στις παραλίες και να περπατάς κάτω από τον ήλιο, είναι για να κρεμάς στόρια στο παράθυρο και να χαζεύεις το μεσημεριανό φως να γίνεται λίγο πιο φιλικό, είναι για να κοιμάσαι τα απογεύματα και να πίνεις μπίρες τα βράδια.
Επίσης, φίλοι μου, το καλοκαίρι είναι για να πας στους Παξούς, όπου ο χρόνος δουλεύει αλλιώς: πριν τις 11 δε δουλεύει τίποτα και κανένας, οι άνθρωποι (όσοι υπάρχουν-εμείς μια φορά κάναμε 45 λεπτά να συναντήσουμε άνθρωπο) δε βιάζονται ποτέ κι αφήνουν τα μαγαζιά τους ανοιχτά κι έρημα και μόνο όταν πέσει ο ήλιος καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις έρθει στην πόλη φάντασμα. Μπορείς να γυρίσεις όλο το νησί με τα πόδια αν είσαι τρελαμένος καβουρντισμένος Βρετανός με ορειβατικό μποτάκι και άσπρη μπλούζα στο κεφάλι ή με το αυτοκίνητο αν είσαι κλασικός Έλληνας με τάβλι στο πορτ μπαγκάζ και Χατζιδάκι στο ραδιόφωνο ( μπορείτε, φαντάζομαι, να μαντέψετε σε ποια κατηγορία ήμουν εγώ).
Στους Παξούς, ακόμα έχει πολλά γατιά, φιλικά και φωτογενή, έχει ένα μπαράκι για κάθε ζευγάρι και μια παραλία για κάθε καβουρντισμένο Άγγλο. Σε μία από αυτές τις παραλίες, η γράφουσα πάτησε ενθουσιωδώς έναν αχινό και μετά ψάχναμε τσιμπιδάκι για τα φρύδια (εγώ, τρομάρα μου, ήθελα να κάνω αποτοξίνωση από τα καλλυντικά και καλλωπιστικά είδη και για πρώτη φορά στην ενήλικη ζωή μου ταξίδεψα χωρίς τσιμπιδάκι φρυδιών κι ορίστε τα αποτελέσματα) για να βγάλουμε τα αγκάθια. Τα αγκάθια τελικά δεν τα βγάλαμε όλα, μερικά είναι ακόμα χωμένα στο τρυφερό πατουσάκι μου, λέτε να πάθω τίποτα;
Εκτός από το να πατάμε αχινούς, στους Παξούς κοιμόμασταν ατελείωτες ώρες και ΔΕΝ τρώγαμε γιατί μερικούς τους είχε πιάσει η μανία να κάνουν δίαιτα (μα δίαιτα στις διακοπές, είναι δυνατόν;) κι εγώ προσπαθούσα να φάω κρυφά η κακομοίρα, αλλά ακουγόταν η σακούλα με το ψωμί κι άκουγα ρομαντσίνες μετά (ρομαντσίνα είναι η κατσάδα στα κερκυραϊκά). Αλλά, κατάλαβες, έτσι πάει: στην αρχή, όταν σε γνωρίζουν, τι ωραία, σου λένε, που δεν είσαι σαν τις άλλες ξενέρωτες κοπέλες και τρως κανονικά, και μετά, σταμάτα, αγάπη μου, επιτέλους να τρως.
Και κουτσή και πεινασμένη, ωστόσο, πέρασα θαύμα στους Παξούς, ησύχασε το κεφάλι μου, δε φαντάζεστε πόση ησυχία έχει εκεί, ηρεμείς τελείως και μετά κατεβαίνεις στο λιμάνι της Κέρκυρας και σου φαίνεται ότι κατέβηκες στο κέντρο του κόσμου. Φαντάσου, τώρα, από τους Παξούς να πας κατευθείαν στον Πειραιά Τρίτη μεσημέρι στις 12. Παθαίνεις πολιτισμικό σοκ.
Επίσης, στους Παξούς είχε μόνο ξένους, Άγγλους κυρίως, αλλά και Ιταλούς, είχε πολλά κότερα, πολυτελή ή και όχι, επίσης αλλοδαπής εθνικότητος τα περισσότερα κι όλη αυτή η προσέλευση των ξένων είχε σαν αποτέλεσμα οι ταμπέλες ταβερνών, μαγαζιών, μπαρακίων, κλπ να είναι στα ξένα (φοβερή έκφραση; Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάτι ανάλογο σε κάποια άλλη γλώσσα). Σε μία ταμπέλα διαβάσαμε το εξής καταπληκτικό: Taverna Dodos, kreek dishes and miusik, τι να κατάλαβε, άραγε, ο δύστυχος Άγγλος από αυτό; Μία άλλη έγραφε: Taverna at the next beach, πως λέμε στο επόμενο τετράγωνο.
Τέλοσπαντων, μετά από όλα αυτά τα ωραία, κι αφού σκαρφαλώσαμε και σε κάτι κορφοβούνια με τις σαγιονάρες (αθάνατο υπόδημα) και τα μαγιό, με την κατάλληλη δηλαδή περιβολή για ορειβασία, επιστρέψαμε, κουτσοί και πεινασμένοι, αλλά τρισευτυχισμένοι και κατίμαυροι, στην πολύβουη Κέρκυρα, στην πεζή καθημερινότητα και στο διαδίκτυο, από το οποίο εκάναμε πλήρη αποτοξίνωση για τρεις ημέρες και κοντέψαμε να πάθουμε στερητικό σύνδρομο.
Πάντως, αν δεν έχετε πάει στους Παξούς, να πάτε ασυζητητί. Κι αν είστε λίγο πιο τυχεροί από μας και δε φυσάνε όλοι οι αέρηδες του Ιονίου ταυτόχρονα, να πάρετε καραβάκι και για τους Αντίπαξους, είναι, λέει, βγαλμένοι από το παραμύθι. Κι επίσης, δεν είναι δα και τόσο ακριβά, αν το ψάξεις εγκαίρως, μια χαρά φτηνά δωμάτια βρίσκεις, έχω κι εγώ να σας προτείνω, αυτό που μείναμε εμείς ήταν θαυμάσιο (μήπως να το γυρίσω το ιστολόγιο σε ταξιδιωτικό-περιηγητικό στυλ;).
Σας φιλώ.

9 σχόλια:

TB είπε...

Φαντάσου ότι ένα λιοντάρι χιμάει επάνω σου και σου τρώει το χέρι, αλλά το κοκαλάκι του μικρού σου δαχτύλου, επειδή είναι πιο λεπτό, σφηνώνει ανάμεσα στον κυνόδοντα και τον τραπεζίτη. Φαντάσου, τώρα, ότι το λιοντάρι γκρινιάζει ότι πρώτη φορά βγήκε βόλτα χωρίς οδοντογλυφίδα, και ορίστε τι έπαθε.

Αν σου συνέβαινε αυτό, εσύ πως θα αισθανόσουν; Ε, κάπως έτσι αισθάνθηκε κι ο αχινός που πάτησες.

Κατερίνα είπε...

Δεν θα έλεγε κανείς ότι χίμηξα πάνω στον αχινό, διότι ήταν κρυμμένος κάτω από μια πέτρα. Επίσης, σίγουρα δεν τον έφαγα. Επίσης, απ' ότι ξέρω, όταν πατάς έναν αχινό, του σπας λίγα από τα αγκάθια του, αλλά συνεχίζει να ζει κι αυτά ξαναβγαίνουν. Εγώ, αν μου είχε φάει το χέρι το λιοντάρι, θα είχα πεθάνει από αιμορραγία πιθανότατα. Τέλος, τα λιοντάρια δεν γκρινιάζουν κι ούτε χρησιμοποιούν οδοντογλυφίδες και σίγουρα δε βγαίνουν βόλτες. Οπότε, η παραβολή τουλάχιστον ατυχής.
Και, το παραπονιάρικο κοριτσάκι που ζει μια κρυφή, δεύτερη ζωή μέσα μου λέει να σου πω "γιατί, καλέ, τέτοια απονιά; Πόνεσα!".

vaso είπε...

χαχαχα!!!! αξέχαστα έχω περάσει κι εγώ στους Παξούς!!! και επίσης ένας πολύ καλός μου φίλος κερκυραίος μένει εκεί και κάνει μάθημα μουσικής στα σχολεία των Παξών! έχουν κάνει θεατρικά άπειρα, συναυλίες άπειρες! είναι όλοι οι ντόπιοι πολύ δεμένοι μεταξύ τους! αντίπαξους η πιο ΤΕΛΕΙΑ παραλία που έχω κάνει μπάνιο!!!! τι ζάκυνθος και χαζομάρες!!! αντίπαξοι και παξοι!!!! άντε καλό καλοκαίρι και θα σου στείλω μαίιλ να σου πω πότε θα έρθω!!! φιλιάαααα

Κατερίνα είπε...

Αχ, ναι, ήταν πολύ όμορφα τα τιρκουάζ νερά των Παξών.
Σε περιμένω, εδώ θα είιμαι και θα λιώνω.
Φιλιά.

Ανώνυμος είπε...

Ψεύτρα! Δεν άκουγες Χατζηδάκι, Έφη Θώδη άκουγες!

Κατερίνα είπε...

Εγώ φταίω που στα λέω όλα, βλαμμένη.

Ανώνυμος είπε...

Χι, χι, χι! (σαρδόνιο γέλιο)

Κατερίνα είπε...

Και προς αποφυγή παρεξηγήσεων και για να μην πιστέψετε τη λάσπη που εκτοξεύεται στο πρόσωπό μου, ακούγαμε ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο για κάνα 3ωρο, οπότε ακούσαμε και Θώδη και Χατζηδάκη και Κότσιρα και Λεμπέση, μη σας πω.
Απλά, η στιγμή που είχα εγώ στο μυαλό μου όταν έγραφα, η στιγμή που είχα ανατριχιάσει από ευτυχία, είχε Χατζηδάκη (στην Έφη Θώδη τραγουδούσα).

Calliope είπε...

Πού τον θυμήθηκαν το Λεμπέση;