Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

Το τέρας στη ντουλάπα

Χτες, στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Κέρκυρας έκανα μια πολύ περίεργη ανακάλυψη: ένα βιβλίο του Στίβεν Κινγκ που δεν έχω διαβάσει ή μάλλον δύο βιβλία του Στίβεν Κινγκ που δεν έχω διαβάσει. Τα άδραξα, λοιπόν, σαν τη μέρα, και πανευτυχής γύρισα στο σπίτι μου κι έκτοτε δεν έχω σηκώσει κεφάλι, παρά μόνο τώρα, για να γράψω, διότι σκέφτηκα, φαντάσου κι ο Στίβεν Κινγκ να μη σήκωνε κεφάλι από τα διαβάσματά του, τι θα είχα εγώ να διαβάσω;
Παρεμπιπτόντως, λέτε ο Στίβεν Κινγκ να έχει μεταφραστεί στα ρώσικα; Νομίζω πως αυτός θα είναι ο μόνος τρόπος να μάθω ρώσικα. Σίγουρα θα έχει μεταφραστεί. Αν όχι, δεσμεύομαι ενώπιών σας να τον μεταφράσω εγώ. Διότι, φίλοι μου, εγώ έχω αληθινή μανία με τον Στίβεν Κινγκ. Ο Γιάννης λέει πως αυτό δείχνει τη σκοτεινή, παράξενη, τρομακτική και καλά κρυμμένη πλευρά μου, καθώς πως γίνεται μια γλυκύτατη δεσποινίς, με πουά φουστάνια και φιόγκους στα μαλλιά, που βάφει τα νύχια της ροζ και τα μάτια της πράσινα, όχι μόνο να διαβάζει, αλλά και να λατρεύει τις ιστορίες τρόμου; Εάν δε υπολογίσει κανείς πως οι μόνες ταινίες που βλέπω με πραγματική ευχαρίστηση είναι τα θρίλερ κι οι σπλατεριές, εύκολα φτάνει στο συμπέρασμα πως είμαι τουλάχιστον δισχιδής προσωπικότητα, για να μην πω τρελή. Πότε θα ξυπνήσει το τέρας μέσα μου και θα σας σφάξω όλους, δεν ξέρω, ίσως τώρα, που η Ρενάτα θέλει γλυκό, αλλά μαζοχιστικά δεν πάει να πάρει και κάθεται και γκρινιάζει σκούζοντας ότι θέλει γλυκό και τριγυρνάει γύρω μου σαν τη μύγα και λέει ότι οι διαιτολόγοι λένε ότι δεν πρέπει να τρώμε καθόλου γλυκά, δεν προσφέρουν τίποτα στον οργανισμό, αλλά αυτή θέλει γλυκό, δεν κάνει όμως, πως θα βγει με το τουτού στην παράσταση, αλλά αυτή θέλει γλυκό, θέλει, θέλει, θέλει.
ΠΗΓΑΙΝΕ ΠΑΡΕ ΤΟ BLOODY ΓΛΥΚΟ.
Και τώρα που ξανακρύφτηκε το τέρας στη ντουλάπα (στη δική μου, πάντως, σίγουρα δεν υπάρχει κανένα τέρας, εκεί μέσα δε χωράει ούτε σαμιαμίδι, όχι τέρας), θα συνεχίσω τη ζωή μου. Διότι, στα βιβλία του Στίβεν Κινγκ, αυτό ακριβώς είναι το θέμα: ο τρόμος και η φρίκη είναι κομμάτι της ζωής σου, δεν είναι κάτι εξαιρετικό, κάτι που συμβαίνει εκτός της πραγματικότητας, στα βιβλία του Στίβεν Κινγκ το κακό ξυπνάει μαζί σου και πίνετε μαζί καφέ και μετά συνεχίζεις τη ζωή σου. Και όλα μπορούν να συμβούν.
Εντάξει, δεν είναι και τα αριστουργήματα της λογοτεχνίας, αλλά τι ακριβώς είναι η λογοτεχνία; Η τέχνη του λόγου, σωστά; Να σε κρατάει κάποιος με τα λόγια του και να σε μεταφέρει στον κόσμο που περιγράφει, σωστά; Ε, εμένα ο Στίβεν Κινγκ με μεταφέρει απόλυτα. Να φανταστείτε, τώρα που διαβάζω τον Κούτζο, που είναι ένα σκυλί Αγίου Βερνάρδου που λυσσάει και τρώει 5-6, ακούω τη Ρενάτα να μιλάει και νομίζω ότι γρυλίζει. Ένα καλοκαίρι, στο εξοχικό, όπου ακόμα ήταν όλα καθαρά, κυκλοφορούσε στο σπίτι ένα άλλο βιβλίο του Στίβεν (είναι φιλαράκι μου τώρα πια), το Σάλεμς Λοτ, που έχει να κάνει με βρικόλακες, με αποτέλεσμα όλο το καλοκαίρι η αδελφή μου να με απειλεί ότι θα έρθει ο Ντάνι Γκλικ (ένα παιδάκι βρικολακάκι στο βιβλίο) να μου χτυπάει το τζάμι αν δεν πλύνω τα πιάτα κι εγώ, το ζώον, τα έπλενα: κλασική περίπτωση παιδικής εργασίας και εκμετάλλευσης.
Αλλά, εδώ πληρώνονται όλα, αγαπητοί μου, διότι η ίδια αδελφή απέκτησε τώρα τα δικά της παιδάκια, τα οποία είναι και δύο ταυτόχρονα, οπότε αντιλαμβάνεστε πως θα πληρώσει όλο της το χρέος, απ’ όλα τα καλοκαίρια, σε πιάτα και σε πάνες.
Οπότε, όπως βλέπετε, υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα: σε ένα παράλληλο με του Στίβεν σύμπαν, ανίψια γεννιούνται εις διπλούν, πλατείες γεμίζουν με αγανακτισμένους, μπαρκάρουν οι βουλευτές, αλλά εγώ, ατάραχη και ζεν, ως συνήθως, πάω για τρέξιμο κάθε βράδυ και παρατηρώ τον κόσμο που αλλάζει.
Θα σας πω τώρα τι έγινε προχτές στο όμορφο νησί μας και θα σας αφήσω, γιατί έρχεται ο Dr Love (δηλαδή η Ελένη, που έχει όλες τις λύσεις στα αισθηματικά σας) και δε θα ησυχάσουμε.
Εκάμανε, λέει, ένα συνέδριο για τους μετανάστες εδώ, σε ένα ανάκτορο που στέκεται στην άκρη μιας πλατείας, όπου μετά το συνέδριο (ποιοι να συνεδριάσανε, άραγε, και σε τι να βοήθησε αυτό τους μετανάστες, ποιος να ξέρει) ήρθανε οι μπάντες όλες τση Κέρκυρας κι επαίζανε στην πλατεία με τα άσπρα τους και τα χρυσαφιά τους κι έπειτα είχε και απεριτίφ συνοδευόμενο από μπουφέ, στον οποίον πέσανε οι καμπιεγιότες (οι κάτοικοι δηλαδή του Καμπιέλο, της παλιάς πόλης της Κέρκυρας) ωσάν τα κοράκια στην εργατιά. Πρώτο φάουλ: γιατί, κύριέ μου, προκαλείς; Και παλάτι και μπουφέ και μπάντα; Όχι, προκαλείς. Και συνεχίζεις να προκαλείς, διότι μετά από όλες αυτές τσι παράτες, τους πήγανε τους βουλευτές για δείπνο, λέει, σε ένα ρεστοράν τρε σικ και ακριβό, στην ακροθαλασσιά. Δεύτερο φάουλ. Έλα, όμως, που για να βγουν μετά από το ρεστοράν οι βουλευτές, έπρεπε να περάσουν από τους αγανακτισμένους, που είχαν κάτσει απέξω και δεν κουνιόσαντε ρούπι. Για να γλιτώσουν, λοιπόν, το λιντσάρισμα οι βουλευταί, φωνάζουν το καΐκι που κάνει τη διαδρομή Κέρκυρα- Βίδο (ένα νησάκι στο έμπα της Κέρκυρας) να τους μαζέψει διά θαλάσσης. Τι να κάνεις που ο καϊκτσής κόντεψε να τους φουντάρει όλους μαζί ή ακόμα καλύτερα να πάει να τους αφήσει στο Βίδο κι ας κάναν αυτοί καλά μόνοι τους. Στο μεταξύ, οι αγανακτισμένοι τους πήρανε πρέφα ότι έστριβαν διά θαλάσσης κι άρχισαν να τους πετροβολάνε. Δύσκολοι καιροί για βουλευτές. Νομίζω πως τελικά γλιτώσανε, πάντως, εδώ στην Κέρκυρα, όλοι γελούσανε την άλλη μέρα και κάτι παππούδες το μεσημέρι στο σουπερμάρκετ λέγανε σε άψογα κερκυραϊκά ο ένας στον άλλον: ορέ Σπύρο, έμαθες, μάτια, που απαγορεύτηκε να πετάς πέτρες στσου βουλευτές; Μόνο γιαούρτια κι αυγά είπανε, Σπύρο!

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αν τελικά με πετσόκοβες, στον Παράδεισο θα τραγουδούσα: "Με σκότωσε, γιατί το λαχταρούσα!"

Κατερίνα είπε...

Δε νομίζω να σε πετσόκοβα, πάντως. Μάλλον θα σε μπούκωνα με παγωτά και μπουγάτσες μέχρι να τα σιχαθείς και να ησυχάσεις και μαζί σου κι εμείς.
Παρεμπιπτόντως, ο Στίβεν έχει γράψει ένα βιβλίο που το λένε Thinner, στο οποίο ένας πάνχοντρος τύπος σκοτώνει κατά λάθος με το αμάξι το παιδάκι μιας τσιγγάνας κι αυτή τον καταριέται να αδυνατίζει συνέχεια, ώσπου, αφού έχει χάσει όλο το βάρος που πρέπει, δίχως να στερηθεί τίποτε, περνάει στη σκοτεινή πλευρά του αδυνατίσματος και νομίζω στο τέλος πεθαίνει. Αλλά δεν είμαι σίγουρη.

Vasia είπε...

Θέλω να γίνω ο Thinner τώρα!

astakoulis είπε...

Ώστε εγίνηκε ρεμπόμπο μετσου βουλευτές...καλά τους έκαμαν, για να μάθουν να γοδέρουν τα όβολα του λαού, να μας τζουρνέβουν και να παίρνουνε ρεγάλα. Άμα θυμώνω μου βγαίνει το κερκυραϊκο.
ΥΓ.Ο άη Σπυρίδωνας να σε φυλάει απ'το σκυλί των Μπάσκερβιλ μάτια.