Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Αγανακτισμένοι ναι, αδυνατισμένοι όχι.

Αγαπημένοι μου φίλοι, αυτό το Σαββατοκύριακο επετεύχθη ένας άθλος: στη μάχη μεταξύ εμού και της ντουλάπας μου επεκράτησα εγώ. Μετά από λυσσαλέο αγώνα 5 ωρών, ο οποίος διακοπτόταν σε τακτά διαστήματα από τηλέφωνα, τοστάκια, σουπερμάρκετ και άλλα τέτοια, κι αφού πέταξα τα μισά ρούχα μου και χάρισα στη Ρενάτα τα μισά των υπολοίπων μισών, κατάφερα να τακτοποιήσω ό, τι απέμενε, να ξαναβρώ τρελή από χαρά τα κίτρινα και πουά μου φουστάνια και να μαζέψω τα χειμωνιάτικα. Αυτά τα τελευταία, τώρα, τα αποθηκεύω σε μια από αυτές τις σακούλες που τις κλείνεις και ρουφάς τον αέρα από μια τρύπα, τις ξέρετε; Έχουν πολλή πλάκα, διότι όταν έχεις ρουφήξει όλον τον αέρα με την ηλεκτρική, τα ρούχα μοιάζουν με φέτες από μορταδέλα μέσα στη συσκευασία τους. Εγώ τα λυπάμαι λίγο τα καημένα τα ρουχάκια, καταδικασμένα να περάσουν 5 μήνες έτσι στριμωγμένα, αλλά τι να κάνεις, δε χωράνε πουθενά, σε λίγο θα βγούμε από το σπίτι για να μπουν τα ρούχα.
Μετά από όλα αυτά, συγκέντρωσα όσο θάρρος μου είχε απομείνει και άρχισα να δοκιμάζω κάτι παντελόνια και κάτι φουστάνια, που αν είχανε στόμα και πόδια θα κατέβαιναν στην πλατεία Δημαρχείου με τους αγανακτισμένους. Τα ξανάβαλα στη ντουλάπα και για να διασκεδάσω τις τύψεις και την απογοήτευσή μου πήγα για τρέξιμο. Εκεί, αφού έτρεξα για 7 ολόκληρα λεπτά, πήρα τηλέφωνο την αδελφή μου και καθόμουν σ’ ένα πεζούλι δίπλα στη θάλασσα και φλυαρούσα χαρωπά, όταν πέρασε από μπροστά μου ένας τζόγκερ (και όχι ένας Τζάγκερ), που με είχε προσπεράσει νωρίτερα (καθόλου δύσκολο, εμένα κι ένα μωρό που μπουσουλάει με προσπερνάει), ο οποίος με κοίταξε αποδοκιμαστικά κι ήταν σα να σκεφτόταν «φτου σου, ξεφτιλισμένη, που ντροπιάζεις το γένος των τζόγκερ κι αντί να τρέχεις κάθεσαι και μιλάς στο τηλέφωνο». Όταν, βέβαια, τα είπα αυτά στην αδελφή μου, μου έδωσε μια άλλη εκδοχή, ομολογουμένως προτιμότερη: ότι, λέει, αυτός με κοίταξε έτσι διότι σκέφτηκε «ορίστε, η κοπέλα έτρεξε τους γύρους της και τώρα χαλαρώνει κι εγώ ακόμα χαζεύω, η νύχτα θα με πάρει», τον κατέστρεψες, μου είπε η Άννα, θα τρέχει όλη τη νύχτα τώρα.
Τι να πω, το πιθανότερο είναι ότι μάλλον αυτός δε σκέφτηκε τίποτε κι απλά συνέχισε να τρέχει. Εγώ πήρα το δρόμο του γυρισμού, διότι ήθελα να πάω και στο φεστιβάλ που γινόταν στην πλατεία της μικρής μας πόλης, όπου φυσικά με τη Ρενάτα ρίξαμε τρελό γέλιο, καθώς εκεί κοντά μας, ανάμεσα σε αναρχοαυτόνομους όλων των ηλικιών, χρωμάτων, μεγεθών και ειδών, στεκόταν ένας τύπος με σπασμένο πόδι και πατερίτσα, ο οποίος ωστόσο ήταν αεικίνητος και παράλληλα τύφλα στο μεθύσι. Μάλιστα, κάποια στιγμή, άρχισε να κλωτσάει τόσο με το χτυπημένο πόδι όσο και με την πατερίτσα κάτι κοπέλες που χόρευαν εκεί κοντά, ώσπου αυτές έφυγαν και του άφησαν όλη τη δόξα. Μετά αυτός ήρθε και την έπεφτε στη Ρενάτα, η οποία παραλίγο να του αρπάξει την πατερίτσα και να του τη φέρει στο κεφάλι. Ευτυχώς δεν το έκανε: θα ήταν ολωσδιόλου politically incorrect. Μετά την πατερίτσα, η Ρενάτα έπαθε κι άλλο πολιτισμικό σοκ (καμιά φορά, σκέφτομαι πως αυτή η κοπέλα θα ’πρεπε να πάει στο Ποσείδι, το φοιτητικό κάμπινγκ του Αριστοτέλειου, όπου στην καλύτερη περίπτωση πλένεσαι με το λάστιχο και στη χειρότερη πλένεσαι ξανά το Σεπτέμβριο στο σπίτι σου), αυτή τη φορά με έναν τύπο, ο οποίος πάνω στο χορευτικό του μένος και πάθος, πέταξε πέρα τα σανδάλια του και μας αποκάλυψε τα κατάμαυρα πατουσάκια του σε όλο τους το μεγαλείο.
Η Ρενάτα δεν άντεξε και φύγαμε από την επικράτεια των αναρχοαυτόνομων για να περάσουμε στη ζώνη του λυκόφωτος και της πασαρέλας των rich and famous (τρομάρα τους), που είναι ακριβώς δίπλα. Γενικά, αυτή η διάταξη έχει πολλή πλάκα στην Κέρκυρα. Είσαι στην πλατεία, έχει αναρχοαυτόνομους. Περπατάς δέκα βήματα, φτάνεις στο Μπρίστολ και χάνεσαι στο πλήθος των τρέντι. Στρίβεις στην επόμενη γωνία, σου την έχουν στημένη οι αγανακτισμένοι, οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, μπορεί κάποιος να μου πει γιατί έχουν αγανακτήσει; Διάβασα, ξαναδιάβασα, συζήτησα με λογικούς και παραλόγους, αλλά δεν έχω καταλάβει ακόμα.
Επειδή δεν εγκρίνουν πια αυτούς που οι ίδιοι ψήφισαν; Εντάξει, ας μην τους ξαναψηφίσουν, για να μην πω ας μην τους ψήφιζαν.
Επειδή τους είπανε πως πρέπει να σταματήσουν να ξοδεύουν πάνω από αυτό που αντέχουν; Η ανακάλυψη της Αμερικής.
Επειδή αισθάνονται πως μια ζωή πληρώνουν αμαρτίες αλλωνών; Λίγο μύθος μου φαίνεται αυτό. Κανείς μας δεν είναι άμοιρος ευθυνών κι επίσης, το έχω ξαναπεί, αν η χώρα μας απολάμβανε οικονομική ευημερία και ανάπτυξη, θα έλεγε κανείς, α, εγώ δε δούλεψα, δε δικαιούμαι να έχω μερίδιο από τα οφέλη; Η πολύφερνη συλλογικότητα είναι για όταν μας βολεύει μόνο; Εγώ ξέρω πως όταν κάνεις μια βλακεία (ή πολλές), ως άτομο ή ως λαός, κάθεσαι και τη λούζεσαι ή το βουλώνεις ή προσπαθείς να τα συμμαζέψεις ή και τα τρία αυτά μαζί. Δε βγαίνεις κι από πάνω.
Αλλά, αυτά τα λέω εγώ, ένα ταπεινό και ανήξερο ζούδι, σίγουρα υπάρχουν πολλά που δεν ξέρω ή δεν υποψιάζομαι καν. Όπως κι αν έχει, εγώ θα πάω τώρα για μπάνιο, πράγμα που φαντάζομαι πως έχουν κάνει κι οι περισσότεροι από τους αγανακτισμένους και δεν τους αδικώ καθόλου κι ελπίζω αυτή τη φορά να βρούμε το δρόμο για την παραλία και να μην καταλήξουμε πάλι σε επικίνδυνα μονοπάτια, όπως την προηγούμενη φορά.

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αν με πήγαινες σε κάμπινγκ θα είχες να γράφεις δέκα άρθρα με τις αντιδράσεις μου! Ο τύπος δεν είχε μόνο κατάμαυρα βρωμερά πόδια! Νόμιζε ότι ήταν και Ο Μπαρίσνικοφ στη χειρότερη! Δεν ανέφερες, πάντως, ότι την κοπελιά τη γοήτευσε και ο άλλος που προσπαθούσε μάταια να κουνηθεί στο ρυθμό της μουσικής πήρε τον ... Επομένως, ηθικό δίδαγμα! Κάνε το καλό και ρίξ'το στο χορό!

Κατερίνα είπε...

Χαχα, καλά ο άλλος ήταν ο Μπίλι Έλιοτ! Γεννημένος χορευτής! Παιδί μου, οι καλλιτέχνες δεν απασχολούνται με τέτοιες λεπτομέρειες, άσε που ξυπόλητός χορεύεις καλύτερα.

TTB είπε...

A. Εϊπες ότι σε διέκοψαν κάτι τοστάκια. Πως ακριβώς έγινε αυτό; Εκεί που καθόσουν κι έκανες ότι έκανες, ξαφνικά εμφανίστηκαν το ψωμί, το τυρί, η ντομάτα σε φέτες και το ζαμπόν (ή μήπως γαλοπούλα) κι εσύ είπες "βρε τοστ, κομάτια είσαι πάλι" και το λυπήθηκες κι είπες να το βοηθήσεις;

Β. Νομίζω ότι έχεις καταλάβει στραβά το θέμα της οικονομικής κρίσης. Δεν φταίει κάτι που κάναμε εμείς και που δεν έκαναν οι άλλοι. Τα χρήματα που δεν έχουμε ως κράτος, είτε τα έπαιξαν στο χρηματηστήριο, είτε τα κάνανε ολυμπιακά ακίνητα, είτε τα φάγανε σε μίζες. Οι πενιχροί μισθοί πείνας που σου έδειναν οι κάφροι κατά καιρούς εργοδότες σου σε καμία περίπτωση δε σε κάνουν συνένοχη στην κλεψιά που έπεσε σαν ακρίδα στο ελληνικό κράτος τα τελευταία 180 χρόνια (από τότε που φάγανε τον Καποδίστρια και ξεκινήσανε τα χρέη).

Γ. Οι αγανακτισμένοι είναι... αγανακτισμενοι. Αυτό σημαίνει ότι και πριν ήταν κάπως παρμένοι, αλλά κρατιόντουσαν. Τώρα, και καλά, τα έχουν πάρει για τα καλά γι αυτό βγήκαν στους δρόμους, αλλά επίσης επειδή το κάνανε κι οι Ισπανοί και έτσι πήρανε και το Μουντεά και το Τσαμπιολί.

Ανώνυμος είπε...

απλοϊκά τα επιχειρήματά σου ΤΤΒ....
και πολυφορεμένα επίσης. κλασικά δε όλων όσοι σε ορισμένη χρονική φάση (η οποία δεν απέχει και πολύ) θα αυτοχαρακτηριστούν πατριώτες και μετά φασίστες με την έννοια του 1939.
προσοχή λοιπόν.. μην τρώτε τη μπανανόφλουδα των αγανακτισμένων.
εάν πάλι είστε από αυτούς, πάρτε ανθεκτικά καλσόν να μην τα σκίσετε κορίτσια στις πλατείες....

Κατερίνα είπε...

@ΤΤΒ,
Α. Ακριβώς έτσι έγινε, πως το ξέρεις; Είμαι και ψυχοπονιάρης άνθρωπος, ρε γαμώτο.

Β. Καλά, ότι έχω καταλάβει στραβά την οικονομική κρίση, αυτό είναι το μονο σίγουρο. Όσο για τη συνενοχή, δε συνίσταται μόνο στους μισθούς ή στο πως και αν τους ξόδευα, εγώ κι οποιοσδήποτε άλλος, συνίσταται κυρίως στην ανοχή. Το έχει πει κι ο Μίλτος: όλη μου η ζωή συνενοχή και πως γουστάρω τα πιο μεγάλα ψέμματα στα πιο αθώα βλέμματα, αν με εννοείς τι εννοώ.

Γ.Επίσης αυτό με τους Ισπανούς είναι γεγονός, εγώ αυτές τις βρισιές που λες, Μουντεά και Τσαμπιολιά, δεν τις ξέρω, αλλά αναγνωρίζω την επιρροή που ασκούν επάνω μας οι απόγονοι του Κρεμμυδονέζ Υ Παελία. Κι είμαστε ικανοί να κρατήσουμε την αναπνοή μας μέχρι να πάθουμε κάτι αν δε μας κάνουν τελικά το χατίρι.

Κατερίνα είπε...

@Ανώνυμε,
Παιδί μου, μου έχεις βάλει τα γυαλιά στις ιστορικές γνώσεις!
Επίσης, θα ήθελα να προσθέσω, γενικά μην τρώτε μπανανόφλουδες, αν είναι να φάτε κάτι, καλύτερα να φάτε την ίδια τη μπανάνα.
Όσο για τα καλσόν, ευτυχώς είναι καλοκαίρι και δε χρειάζονται έτσι κι αλλιώς.
Αχ, οι πλατείες σ' αυτή τη χώρα είναι πιο αμφιλεγόμενοι χώροι κι απ' αυτόν της αριστεράς...

Vasia είπε...

Λοιπόον...
Το κράτος είναι μια αόριστη έννοια, έτσι; Αυτοί που έπαιξαν στο χρηματιστήριο είναι πρόσωπα του σκότους, έτσι; (Γιατί εγώ ξέρω τουλάχιστον δύο, πολύ πραγματικούς και πολύ ηλίθιους κατά τη γνώμη μου, οι οποίοι κατά πάσα πιθανότητα κατέβηκαν με τους "αγανακτισμένους" στις πλατείες.) Επίσης, όταν έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες όλοι, μα ΟΛΟΙ, χαιρόμασταν και λέγαμε "ε, ρε, τι φυλή είμαστε εμείς οι Έλληνες, όλα τα καταφέρνουμε όταν θέλουμε". Το δε 90% των σήμερα "αγανακτισμένων" πήγαν και εθελοντές για να πάρουν τζάμπα κινητα. Και πήραν. Και τα χρησιμοποιούσαν τουλάχιστον για ένα χρόνο μετά, χρεώνοντας το απρόσωπο και κακό ελληνικό κράτος που τώρα χρεωκόπησε και μας κάνει να "αγανακτούμε". Κάπου το διάβασα αυτές τις μέρες, ας με συγχωρέσει όποιος το έγραψε, "γιατί όταν οι Έλληνες κοιτάζουμε τον εαυτό μας βλέπουμε μόνο το Μέγα Αλέξανδρο και πουθένα δε βλέπουμε τον Καραγκιόζη;"
Αν όλοι αυτοί που κατέβηκαν "αγανακτισμένοι" στις πλατείες είχαν συνείδηση τόσα χρόνια δεν θα φτάναμε εδώ που φτάσαμε, ή, για να σας προλάβω, δεν θα επιτρέπανε σε κανένα να μας φτάσει εδώ.
Εμένα μου έστειλε στο μέιλ μου πρόσκληση να κατέβω στην πλατεία (καταρχάς, αυτό το "πάμε πλατεία" δεν σας προσβάλλει ως έθνος;) μια κυρία με τρελλό εισόδημα και με δύο παιδιά που τα σπουδάζει στο Λονδίνο (γιατί το ελληνικό κράτος εκτός που είναι και κακό έχει και χάλια πανεπιστήμια ή είναι τόσο κακό που τρώει τα παιδιά του και δεν έβαλε άριστα στα συγκεκριμένα τέκνα ώστε να περάσουν τουλάχιστον Νομική γιατί τσαγκάρης είναι μπανάλ) και που είναι φαν της Λένας Μαντά και που ετοιμάζεται να εκδώσει το δικό της πόνημα, "γυναικείο", λέει, μυθιστόρημα... Αν είναι αυτοί οι "αγανακτισμένοι", τότε σόρι, μα έχω βρει καλύτερο αγόρι..
Μπάφιασα πια με την αναρχοαυτονομία που νομίζει ότι το να μην πλένεις τις πατούσες για κάνα μήνα είναι επαναστατική πράξη. Βρωμερή πράξη είναι, απλά. Και δυσώδης επίσης.
Και, Κατερινάκι, φτου σου κοπελάρα μου γιατί γράφεις τέλεια και αυτό (το να γράφεις σε σωστά ελληνικά, κάτι που συμβαίνει όλο και πιο σπάνια ακόμα και από Ελληναράδες που γράφουν στην μπλούζα του πεντάχρονου παιδιού τους "Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες" με μπλε τύπου αρχαιοελληνικού χαρακτήρες και το κουβαλάνε στο Σύνταγμα και αφήνουν όλα τα κανάλια να το βγάλουν, το παιδί τους λέμε, στα δελτία των οχτώ, και το να προσπαθείς να ξορκίσεις με τα γραφόμενά σου τη μιζέρια), αυτό μάλιστα, είναι επαναστατική πράξη. Και no pasaran (δεν ξέρω πώς μπαίνει ο τόνος).

Κατερίνα είπε...

Α, μιλ μερσί για τα καλά σου λόγια!
Και, πες τα χρυσόστομη!

Κατερίνα είπε...

Α, κι εγώ τον τόνο τον έβαλα από την εισαγωγή συμβόλου, αλλά αυτό δεν υπάρχει στο παράθυρο των σχολίων, οπότε μπορείς, αν θέλεις να είσαι τελειομανής, να το γράψεις πρώτα σε ένα word και μετά να το αντιγράψεις στο πεδίο του σχολίου. Το πρόβλημα είναι πως αν κάνεις όλη αυτή την ιστορία για να γράψεις ένα bloody σχόλιο, εκτός από τελειομανής, θα είσαι και τρελή.

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο -in deed- Κατ για το ωραίο σου άρθρο και μπράβο και στη Βάσια για τις ορθές παρατηρήσεις...Εγώ έχω να καταθέσω το εξής σχετικά με την ανθρωπογεωγραφία των "αγανακτισμένων"...Στο προχθεσινό ΒΗΜΑ παρουσίαζαν διάφορες φάτσες και ατάκες των "αγα" κι είπα κι εγω η άμοιρη να διαβάσω τι έχουν αν πουν τα άτομα...και ποιον βλέπω;;; Παλιό μου γνώριμο από τα φοιτητικά χρόνια, εργοστασιάρχη από τους πολύ ευνοημένους καθότι εφοδίαζε νοσοκομείο με υλικά καθαριότητας (σκούπες, κουβάδες και τα συναφή) ...και γενικά πολύ πτωχό και αγανακτισμένο άτομο για την κενωνία την άτιμη, με το μουσάκι του, το anarcho-t-shirt-ακι του, το στριφτό τσιγαράκι του και τα όλα του...

και δεν ήταν ο μόνος υποκριταράς εκεί πέρα μέσα όπως επιβεβαίωσε και η Βάσια...

Δώρα είπε...

ε...Κατ...δεν ξέρω αν θα φανεί το σχόλιό μου...

Κατερίνα είπε...

ε...Δώρα...φάνηκε...
Γιατί, καλέ, να μη φανεί;
Αυτόν τον παλιό σου γνώριμο τον ξέρω εγώ;

Fri είπε...

Αυτό το σύνθημα με το 'αδυνατισμένοι όχι' παίζει πολύ και στα μέρη μας.
Όσο για το 'αγανακτισμένοι' ο καθένας έχει το δικό του τρόπο να αντιλαμβάνεται τα πράγματα και να εκφράζει την άποψή του. Αυτό που θα μας σώσει μάλλον είναι η αλλαγή στην νοοτροπία...
Καλό σου απόγευμα :)

ΤΤΒ είπε...

Φέτος διδάσκω σε δημοτικό σχολείο. Ας πούμε ότι μπαίνω μέσα στην Α' δημοτικό, που πριν είχε γυμναστική, με ένα κασόνι δροσερά μπουκαλάκια νερό. Τα αφήνω επάνω στην έδρα, και λέω στα παιδιά της Α' "παιδιά, μην τα πιείτε, γιατί δεν είναι δικά σας" και φύγω. Τι νομίζετε ότι θα κάνουν τα παιδιά; Προφανώς θα πιουν όλα τα νερά. Όταν επιστρέψω, και δω ότι τα νερά δεν είναι εκεί, ποιος θα φταίει;

Κατ' αναλογία, εμείς οι έλληνες, ως μάζα, είμαστε η Α' δημοτικού και οι δανειστές μας είναι ο δάσκαλος με τα νερά.

Το παραπάνω τέχνασμα το χρησιμοποιούσαν παλιά κάποιοι δάσκαλοι για να δημιουργούν τύψεις στα παιδιά κι έτσι να τους επιβάλλουν αυστηρότερη πειθαρχία.