Τρίτη 24 Μαΐου 2011

С днем рождения! (Δηλαδή, χαρούμενα γενέθλια στη γλώσσα του Στάλιν)

Καλέ, σήμερα το ιστολόγιο έχει γενέθλια!
Πριν από ένα χρόνο, σαν σήμερα, ανέβηκε η πρώτη ανάρτηση κι αν θέλετε να κατηγορήσετε κάποιον γι’ αυτό, η Μαριλένα είναι ο άνθρωπός σας. Διότι η φίλη μου η Μαριλένα μου ζήτησε πριν από ένα χρόνο να γράψω κάτι για το περιοδικό που έβγαζε τότε κι αυτό το κάτι ήταν η αφορμή να φτιάξω το ιστολόγιο και παράλληλα ήταν το πρώτο άρθρο, αυτό με τη ροζ βαλίτσα και τον πανικό που είχε ξεκινήσει να κατακλύζει και να κατατρύχει τη ζωή μου (μα, δε με λατρεύετε μ’ αυτές τις δύσκολες λέξεις;).
Η αιτία ήταν πως πάρα πολλές φορές εμένα αυτή η ζωή, οι άνθρωποι και οι συνήθειές τους μου δημιουργούν μεγάλες, τεράστιες απορίες κι απλώς ήθελα να δω αν υπάρχουν κι άλλοι που τους συμβαίνει αυτό κι επίσης αν υπάρχει κάποιος που θα μπορούσε να μου τις λύσει. Ταυτόχρονα, ήταν η εποχή που τα ιστολόγια είχαν γίνει πολύ της μοδός, κάνε κι εσύ ένα, μπορείς, κι όπως πολλάκις έχω πει, εγώ ακολουθώ πιστά τη μόδα και όλες τις επιταγές, οπότε πως θα μπορούσα να λείψω από αυτό το blog boom; Αφήστε που από μικρό παιδί μιλάω ακατάπαυστα και το ιστολόγιο μου έδωσε την ευκαιρία να πω επιτέλους όσα θέλω, όποτε θέλω και χωρίς να ενοχλώ κανέναν.
Για όλους αυτούς τους λόγους, λοιπόν, έφτιαξα κι εγώ το ιστολόγιό μου, για το οποίο μπορώ τώρα πια να εξομολογηθώ ανερυθρίαστα (άραγε υπάρχει αυτή η λέξη ή την έφτιαξα εγώ;) πως είμαι υπερήφανη και πάρα πολύ χαρούμενη. Όπως έλεγα σήμερα στη συνάδελφό μου, εγώ χαίρομαι πολύ όταν γράφω και περιμένω ανυπόμονα να έχω τελειώσει όλες τις δουλειές μου για να κάτσω να γεμίσω τις σελίδες. Επίσης, είμαι ικανή να παρατήσω διάφορα πράγματα στη μέση αν μου έρθει έμπνευση να γράψω (ναι, ακόμα και αυτό που φαντάζεστε μπορώ να παρατήσω) και είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να με κρατήσει ξύπνια πέραν της 11ης βραδινής. Και μη σας πω και πόσο ψυχοθεραπευτικό είναι, ξέρετε οι περισσότεροι.
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά εγίνανε χάρη στους καταπληκτικούς, υπέροχους, υπομονετικούς, υποστηρικτικούς, πέραν κάθε προσδοκίας μου 57 αναγνώστες μου, τους οποίους ξέρω έναν έναν ξεχωριστά κι ας μην τους γνωρίζω όλους προσωπικά. Είναι περίεργο το συναίσθημα πως έχεις κάποιους φίλους που δεν τους έχεις δει ποτέ (αυτούς που έχεις δει ξέρεις ότι τους έχεις έτσι κι αλλιώς, όχι ότι μετράνε λιγότερο, βέβαια), αλλά έχει και πλάκα.
Και τώρα, επειδή τελείωσε και το Νησί (διότι γράφω Δευτέρα βράδυ, έτσι; Αύριο δεν θα προλάβαινα και θα έχανα τα γενέθλια) θα πάω κι εγώ για ύπνο κα σας ευχαριστώ πολύ πολύ όλους, τους αφανείς και εμφανείς ήρωες.

8 σχόλια:

Fri είπε...

Καλέ πολύχρονο το blog σου! Έτσι χρωματιστό, χειμαρώδες και γεμάτο εξομολογήσεις εύχομαι! Καλές αναρτήσεις :)

Ανώνυμος είπε...

Ωραία όλα αυτά, και χρόνια πολλά στο blog σου και να τα εκατοστήσει (αν και στα blogs η ηλικία μετράει διαφορετικά απ' ό,τι σε εμάς τους ανθρώπους και τα 100 είναι, νομίζω, μία πολύ τεράστια ηλικία για blog - δηλαδή τα 100 χρόνια ζωής θα τα φτάσει, αν τα φτάσει ποτέ, ο παρθενώνας των blogs).

Έρχομαι τώρα στο θέμα των 57 αναγνωστών σου για να σε προσγειώσω απότομα και μετά πάλι να σε απογειώσω.

Πρώτα η προσγείωση: το ότι 57 άτομα δηλώνουν αναγνώστες σου δε σημαίνει ότι είναι κι όλας. Για να δηλώσεις αναγνώστης σε ένα blog, απλά πατάς ένα κουμπί και μετά δεν ξαναπερνάς ποτέ από τη γειτονιά. Απλά, ξέρεις ότι έκανες ένα άτομο χαρούμενο. Δε λέω ότι όλοι τους είναι έτσι, αλλά κάποιοι από τους 57 μπορεί και να μη διαβάζουν αυτά που γράφεις.

Και τώρα η απογείωση: εκτός από τους 57, είναι βέβαιο ότι υπάρχουν κι άλλοι αναγνώστες, είναι τακτικοί (όπως η αφεντιά μου), είτε άτακτοι. Επομένως, μπορεί από τους 57 σου να διαβάζουν π.χ. μόνο οι 30, αλλά να υπάρχουν άλλοι 60 ή 160 που διαβάζουν "στα κρυφά".

Η νοοτροπία των κρυφών φαν δε στερείται αιτιολόγησης. Αν πας σαν το ζώο και γραφτείς στους αναγνώστες, το νούμερο μεγαλώνει, και τελικά ου/α blogger το παίρνει επάνω τες/τας με αποτέλεσμα να ρίξει την ποιότητα των αναρτήσεών του.

Συμπέρασμα: your fans expect a lot from you - οι ανεμηστήρες σου περιμένουν πολλά από 'σένα!

☆LoUniTa☆ είπε...

καλημέρα και χρόνια πολλά-δημιουργικά!
Το ιστολόγιό σου μου βγάζει κάτι οικέιο, ίσως γιατί σκέφτομαι μερικά απο όσα (κατα το τελευταίο διάστημα) εχω διαβάσει εδώ.
Και δεν νομίζω να εχει σημασία ιδιαίτερη πόσους αναγνώστες εχεις, αλλά ποιος περνάει και αφιερώνει λίγο απ το χρόνο του προσπαθώντας να καταλάβει τι εννοείς.
*Η πρώτη ιστορία σου ομολογώ πως μου άρεσε πολύ!

φιλιά!

☆LoUniTa☆ είπε...

*να συμπληρώσω οτι μ άρεσε ο τίτλος του ιστολογίου σου! :)

Κατερίνα είπε...

@Fri,
Ευχαριστώ για τις ευχές και για το χειμαρρώδες, πολύ με άρεσε!

@Ανώνυμε,
Ο παρθενώνας των blogs είναι πραγματικά μια σουρεαλιστική φράση. Επίσης, έχεις δίκιο για τους κρυφούς αναγνώστες, ήθελα κι εγώ να το γράψω, αλλά παρεμβλήθησαν κάμποσες σκηνές του Νησιού και το ξέχασα. Μάλιστα. Υπάρχει, δηλαδή, σχέδιο πίσω από την κρυφανάγνωση. Ελπίζω να μην το πάρω πάνω μου.
Με άγχωσες μ' αυτό με τους ανεμιστήρες. Θα ανταπεξέλθω;

@LoUniTa,
χαίρομαι πολύ που σου είναι οικείο το ιστολόγιο, αυτό σημαίνει πως δεν είμαι τελείως τρελή. Επίσης, ελπίζω ότι δεν είναι φριχτά δύσκολο να καταλάβει κανείς τι εννοώ, εντάξει, γράφω ασυναρτησίες καμιά φορά, αλλά σε γενικές γραμμές, ένα νόημα βγαίνει, ενίοτε και δύο (πλάκα κάνω).

Calliope είπε...

Ε, χρόνια πολλά λοιπόν! Δεν ξέρω για κρυφούς αναγνώστες, εγώ πάντως όποτε βρίσκω ευκαιρία διαβάζω μερικά κειμενάκια σου σε όσους μπορώ. Εκείνο με τις κλοπές το διάβασα σε 10 περίπου άτομα!!!

Ανώνυμος είπε...

Χρονια πολλα ρε...

Μπαμπης ,'ο Σουγιάς'

astakoulis είπε...

χρόνια πολλά και ανερυθρίαστα, γιατί δεν κάνεις επετειακό ποστ, για την κόκκινη βαλίτσα ας πούμε;; Κανε υπομονή και θα'ρθει το νινί,με την κόκκινη βαλίτσα να σε πάρει αγκαλίτσα, λαλαλαλαλα.Μα δεν με λατρεύεις με αυτά τα ακούσματα; Η μήπως σου φαίνονται κατατρίχες; :P