Γερνάω, μαμά (το καλύτερο κλισέ για σήμερα).

Έγινα 31 χρονών.
Σιγά το πράγμα, θα μου πείτε, εδώ ο κόσμος καίγεται, ο Οσάμα μπιν Λάντεν σκοτώθηκε, η χώρα βουλιάζει στην ανυπαρξία, άνθρωποι απολύονται, σχέσεις διαλύονται, φήμες κυκλοφορούν κι εσύ θαρρείς πως κάτι τρέχει στα γύφτικα επειδή έγινες 31 χρονών-επίσης, όλοι οι άνθρωποι το παθαίνουν στα 30 το σοκ, εγώ το έπαθα στα 31, τόσο ανώμαλη πια;
Η αλήθεια είναι πως δεν είναι πια και τόσο φοβερό να γίνεις 31, δεδομένου ότι κάποια στιγμή θα γίνεις και 51 (αν τα καταφέρεις) κι ακόμα χειρότερα, κάποια στιγμή θα γίνει και το παιδί σου 31, οπότε κράτα το σοκ για τότε.
Απλά το ανέφερα, ρε παιδί μου, έτσι, για να μην ξεφύγω από τα κλισέ, που έχουμε πει πως λατρεύω (τα κλισέ είναι ωραία, δυνατά, σταθερά, αναλλοίωτα πράγματα) κι επίσης για να μαζέψω κομπλιμέντα, ξέρετε, «μα καθόλου δε σου φαίνεται», «καλέ, δε σε έκανα πάνω από 25» και τέτοια.
Κι αυτό, αγαπημένοι μου, σταθεροί, 54 αναγνώστες, ήταν μια άσχετη εισαγωγή σε ένα άσχετο άρθρο, διότι εγώ σήμερα πρώτον ξύπνησα το πρωί κι είχα πάθει μια ανεξήγητη άρνηση προς το ιστολόγιό μου, την οποία ευτυχώς για ολόκληρη τη συγγραφική κοινότητα ξεπέρασα με τον πρωινό καφέ, και δεύτερον θέλω να γράψω για τη μαμά μου, ένεκα και της ημέρας, 8 του Μάη, η παγκόσμια ημέρα της μανούλας. Πάντως, δε μπορείτε να πείτε, σας ενημερώνω πλήρως για όλες τις παγκόσμιες ημέρες, θρησκευτικές και εθνικές εορτές, κλπ, έτσι; Παρεμπιπτόντως, προχτές, 6 Μαΐου (χα, βρήκα πως μπαίνουν ο τόνος και τα διαλυτικά ταυτόχρονα, ένα από τα μεγάλα και άλυτα μυστήρια αυτού του κόσμου, ούτε το National Geographic δεν το είχε!), ήταν η παγκόσμια ημέρα κατά της δίαιτας, από τις πιο αγαπημένες μου παγκόσμιες ημέρες. Βέβαια, όπως είπε κι η μαμά μιας φίλης μου χτες, ποιος αργόσχολος άραγε να τις έχει σκεφτεί όλες αυτές τις παγκόσμιες ημέρες; Και ποιος αργόσχολος να ασχολείται μαζί τους; Αλλά αυτή η τελευταία ερώτηση δε μας συμφέρει πολύ, οπότε ας υποκριθούμε πως δεν έγινε.
Τέλοσπαντων, για τη μαμά μου θα σας έλεγα, αλλά πια φαντάζομαι, έχετε μάθει, συνηθίσει και αγαπήσει το αλλοπρόσαλλο συγγραφικό μου ύφος που πηδάει από θέμα σε θέμα με την ευκολία καγκουρό και σας ευχαριστώ γι’ αυτό.
Η μαμά μου, λοιπόν, είναι η καλύτερη μαμά στον κόσμο. Η μαμά μου μου έμαθε τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή: πώς να απλώνω τα ρούχα για να χρειάζονται λιγότερο σιδέρωμα, πώς να μαγειρεύω φακές, την υπομονή και την ευγένεια, να ράβω σχεδόν τα πάντα και να διαβάζω οπωσδήποτε δυο σελίδες από το βιβλίο μου πριν κοιμηθώ, όσο και να νυστάζω.
Μου έμαθε να είμαι διακριτική και πρόθυμη, μου έμαθε να είμαι γρήγορη και αποτελεσματική στις δουλειές του σπιτιού, όχι για να είμαι μια καλή νοικοκυρά, αλλά για να έχω περισσότερο χρόνο για έξω, μου έμαθε να βγάζω τις λαδιές από τα ρούχα.
Τη μαμά μου τη θυμάμαι πάντα με ένα εργόχειρο στο χέρι, είτε έραβε είτε κεντούσε είτε έπλεκε, κι όταν ήμουν μικρή κι έμενα ακόμα κοντά της, μου έραβε πάντα πολλά ρούχα κι οι φίλες μου θαύμαζαν πως αυτό το είχε ράψει η μαμά μου. Μάλιστα, μια φορά μου είχε πλέξει ένα φοβερό ντεπιεδάκι, μπλε κολάν και κίτρινο πουλόβερ, α, μα δεν ξέρετε τι ωραίο σύνολο! Κι έπλεξε το ίδιο στη φίλη μου τη Στέλλα και τα φορούσαμε μαζί και χαιρόμασταν , με τη διαφορά ότι η φίλη μου η Στέλλα ήταν, από τότε ακόμα η σκασμένη, 10 πόντους ψηλότερη και 10 κιλά πιο αδύνατη, φαντάζεστε το θέαμα.
Από αυτή έχω κολλήσει κι εγώ τη μανία με τις χειροτεχνίες και βέβαια από τη μαμά μου έχω κληρονομήσει και τη δεξιοτεχνία στα χέρια (τα υπόλοιπα τα πήρα από το Jumbo).
Επίσης, θυμάμαι που της άρεσε να πίνει νεσκαφέ το απόγευμα και με έβαζε να της τον φτιάχνω (από τότε φτιάχνω ωραίους καφέδες) κι εγώ ήθελα να κάνω πολύ πολύ αφρό και τον χτυπούσα κάνα μισάωρο τον καφέ και μετά έφτιαχνα σχέδια με το γάλα πάνω στον αφρό. Γενικά, η μαμά μου έπινε και πίνει αρκετό καφέ και αυτό διότι καπνίζει αρειμανίως: το μόνο που δεν εγκρίνω στη μαμά μου. Όταν ήμουν μικρή και με έστελνε να της πάρω τσιγάρα, εγώ πήγαινα μεν να της τα πάρω, αλλά όταν γυρνούσα τα έκρυβα στο ψυγείο κι έλεγα ότι τα ξέχασα ή τα έριχνα ένα ένα στην τουαλέτα (απαίσιο;). Τέλοσπαντων, κάποτε αποδέχτηκα πως η μαμά μου καπνίζει κι επίσης άρχισε να πηγαίνει μόνη της για τσιγάρα.
Η μαμά μου ήταν πάντα εκεί, όπως και όσο μπορούσε, δυνατή σαν άνθρωπος και αδύναμη σαν άνθρωπος, υπομονετική και δραστήρια, έβρισκε κάθε μέρα τι να μαγειρέψει για πέντε άτομα, έβαζε τασάκια σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού (ακόμα και στο μπάνιο έχουμε τασάκι), δε φώναζε, δε μάλωνε, δεν τη φοβόμουν, όταν έφτιαχνε κέικ, μου έδινε να γλείψω το μπολ που είχε χτυπήσει το μείγμα, η μαμά μου ντυνόταν πάντα σαν κυρία κι ας της γκρίνιαζα εγώ που δεν φορούσε τζιν σαν τη μαμά της Μαρίας.
Όταν ήμουν φοιτήτρια, η μαμά ήταν αυτή που γέμιζε τις κούτες με τάπερ με φαγητά και μπισκότα κι εγώ, όταν πήγαινα στο ΚΤΕΛ να τα πάρω, γυρνούσα κλαίγοντας. Κι όταν πήγαινα για διακοπές στη Λαμία και μετά ξανάφευγα, η μαμά μου έβγαινε πάντα στο μπαλκόνι για να με χαιρετήσει καθώς έμπαινα στο ταξί κι ακόμα και σήμερα, 31 χρονώ γαϊδούρα, της λέω, βγες στο μπαλκόνι, ε;
Τώρα πια είμαι πολύ μακριά από τη μαμά μου, αλλά η μαμά μου είναι πάντα κοντά μου και τις Κυριακές τα πρωινά ανάβει τσιγάρο και παίρνει τον καφέ της και με παίρνει τηλέφωνο να πούμε τα νέα της βδομάδας κι άμα καμιά φορά είναι νωρίς και με ξυπνήσει και της γκρινιάξω, το μετανιώνω αμέσως.
Δεν ξέρω να σας πω αν η μαμά μου έκανε λάθη, φαντάζομαι πως σίγουρα θα έκανε, όπως όλα τα ανθρώπινα όντα, ξέρω όμως σίγουρα πως έκανε ό, τι καλύτερο μπορούσε κι ό, τι είχε μάθει από τη δική της μαμά. Προσπάθησε να μου δώσει λίγη από τη σοφία που επιβιώνει μέσα από τις τρομακτικές αλλαγές των γενιών, των χρόνων και των συνηθειών και προσπάθησε όχι να μου δείξει τον κόσμο, αλλά να μου μάθει να τον βλέπω μόνη μου.
Κι αν έχω καταφέρει να την κάνω λίγο περήφανη για μένα, τη μαμά μου, νομίζω πως θα έχω καταφέρει πολλά πολλά πράγματα.