Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Εφτά είναι πολλά και μάλλον με πείραξαν.

Πρώτη Μαΐου και στη Βαστίλη δεν ξέρω να σας πω τι γίνεται (φαντάζομαι, βέβαια, καθότι άτομο με ιστορική παιδεία), ξέρω όμως να σας πω τι γίνεται εδώ: ως συνήθως, χαμός.
Καταρχήν, σήμερα είναι η εργατική Πρωτομαγιά κι εγώ, ως εργάτις της ζωής ακατάβλητη, γιορτάζω κι επίσης γιορτάζω και διάφορα άλλα πράγματα που έχουν κρατήσει 7 χρόνια. Τα 7 χρόνια, εκτός του ότι είναι όσα χρόνια κράτησε η χούντα (η πολιτική χροιά δε λείπει ποτέ από τα γραπτά μου), είναι και όσα χρόνια κρατά η φαγούρα. Τι θα γίνει από δω και πέρα, δεν ξέρω να σας πω, ίσως πάρουμε ένα απ΄ αυτά τα ξύλινα χεράκια, μπας και μας περάσει η φαγούρα και ησυχάσουμε.
Παράλληλα, περιμένω να γίνω ευτυχής θεία, αλλά η αδελφή μου, που γεννά από μέρα σε μέρα, βρίσκεται στην Αθήνα, όπου και θα φέρει στον κόσμο τα δίδυμα, ω, ναι, δίδυμα και μάλιστα ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, ενώ εμείς οι υπόλοιποι της οικογενείας βρισκόμαστε σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Εγώ, για την ακρίβεια, βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη και αύριο θα βρίσκομαι στην Κέρκυρα, διότι, το έχουμε πει, πια αδυνατώ να μείνω μακριά από το βρωμονήσι πέραν των 10 ημερών. Καγχάστε, χαιρέκακοι Κορφιάτες.
Επιπλέον, περιμένω να μάθω πότε θα δώσω κάτι εξετάσεις στα ρώσικα, τις οποίες θα δώσω επίσης στην Αθήνα, οπότε, όπως φαντάζεστε, εάν δε θέλω να με απολύσουν μία και καλή από αυτή τη δουλειά με τόσες άδειες που θα ζητήσω κι επίσης αν δε θέλω να μου κάνουν χρυσό ανδριάντα στην Aegean, από τα εισιτήρια που θα πληρώσω, πρέπει οι εξετάσεις και η γέννα να συμπέσουν. Πόσο πιθανό είναι αυτό;
Επίσης, αυτές οι εξετάσεις στα ρώσικα είναι εξαιρετικό δείγμα του θράσους που με διακρίνει: που πάω ο Καραμήτρος, να δώσω εξετάσεις στα ρώσικα και μάλιστα προφορικά; Εμένα, τώρα, άμα με ρωτήσετε, ούτε καλημέρα δεν μπορώ να σας πω στα ρώσικα, όχι και για την Κέρκυρα. Εν πάση περιπτώσει, εγώ θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό. Στην καλύτερη περίπτωση, θα γίνω μια ρωσόφωνη ξεναγός, πράγμα το οποίο θα αποτελέσει αιτία πάρτι, και στη χειρότερη, θα γίνω το ανέκδοτο της ημέρας στη ρώσικη πρεσβεία στην Αθήνα, πράγμα το οποίο τελικά δεν είναι και μεγάλο πρόβλημα, αφού έτσι κι αλλιώς, είμαι ανέκδοτο από μόνη μου.
Τέλος, πέρασα την τελευταία εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη, όπου εχάλασα ένα κάρο λεφτά, απλά έμπαινα στα μαγαζιά και έβγαζα λεφτά από το πορτοφόλι μου κι έβγαινα κρατώντας σακούλες, μιλάμε για ύβρη, αγαπημένοι μου φίλοι. Επίσης, διαπίστωσα σήμερα στο ταξί που με πήγαινε σπίτι, πως έχω κυριλέψει: στη Ναβαρίνου δεν πάτησα το πόδι μου, μόνο στην Αριστοτέλους και στη Μητροπόλεως περπατούσα, πολύ άσχημο, παιδιά, εγώ που κάποτε αν δεν έβλεπα την Καμάρα δυο φορές τη μέρα, αρρώσταινα.
Ευτυχώς, όμως, υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν αλλάζουν ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν από την άγρια ναβαρίνεια νιότη μας κι όσο κι αν οι δρόμοι αλλάξουν και πια μετράμε Louis Vuitton κι όχι πανκιά. Πήγα το Σάββατο το βράδυ στη Γαζία, ένα από τα παλαιότερα μπαράκια της πόλης, όπου ένας φίλος μαθηματικός θα έπαιζε την κιθάρα του και η φίλη μου η Δώρα θα τον συνόδευε στα φωνητικά, όπως αρεσκόταν να κάνει όταν ήμασταν 20 χρονών και τραγουδούσε σε ένα μαγαζί που λεγόταν Πέτρινο ή Λίθινο ή κάτι τέτοιο ανάλογο γοτθικό. Εκεί, λοιπόν, στο live του Αποστόλη, όπως είναι ο επίσημος τίτλος της διοργάνωσης, ήταν κι ένας τύπος που φορούσε μια καμπαρντίνα ακαθορίστου χρώματος κι ένα σκουλαρίκι ακαθορίστου μήκους, ο οποίος αποφάσισε πως είναι ποιητής. Και καλά, αυτός το αποφάσισε, εμείς τι φταίμε, που άρχισε να μας απαγγέλει τα ποιήματά του, συνοδεία ενός άλλου τύπου που έπαιζε κιθάρα και νόμιζε ότι είναι ο Μπομπ Ντίλαν. Εγώ στην αρχή τρόμαξα, γιατί αυτός άρχισε να ουρλιάζει στο μικρόφωνο, μάλλον ήθελε να δώσει μια ντανταϊστική νότα. Μετά, εννοείται ότι ξεράθηκα στα γέλια, καθώς ξεκίνησε να μιλάει για το μεροδούλι του έρωτα και μετά να λέει κάτι για έναν επιθετικό δασάρχη και τη Δουλτσινέα, δεν ξέρω αν εννοούσε τη γνωστή του Δον Κιχώτη ή κάποια άλλη. Κι όλα αυτά, αν θέλετε με πιστεύετε, τα είχε βάλει σε ένα ποίημα. Τη συνέχεια την έχασα διότι βγήκα έξω να γελάσω, αλλά έμαθα ότι ο τύπος τα εκδίδει τα ποιήματά του, οπότε θα πληρώσω όσο όσο για ένα αντίτυπο και θα σας το μεταφέρω.
Μετά από όλα αυτά, που πρώτον αναρωτιέμαι αν συμβαίνουν μόνο σε μένα και δεύτερον ευτυχώς που συμβαίνουν για να γελάμε και λίγο, εγώ έκατσα να γράψω, αλλά η αδελφή μου κι ο Γιάννης που βλέπουν Dancing with the stars και σχολιάζουν ασταμάτητα και μιλάνε για τη βλαχοεσάνς που βγάζουν οι χορευτές του λάτιν, δε με έχουν αφήσει καθόλου να συγκεντρωθώ και γι αυτό συγχωρήστε με για την ακατανόητη λογοδιάρροια. Τώρα θα σας αφήσω, μήπως καταφέρω να χωρέσω στη βαλίτσα όλα αυτά τα ψώνια χωρίς να πληρώσω υπέρβαρο.

5 σχόλια:

Ευγένιος Σαχλοσοφίξ είπε...

Με το καλό και να σου ζήσουν και να είσαι σίγουρη οτι θα αγχώνεσαι σαν να είναι δικά σου(σου μιλάω εκ πείρας)...α και να είσαι προετοιμασμένη για το νέο σου όνομα σε λίγους μήνες: για Κιτίνα ή Ατίνα σε κόβω :)

Fri είπε...

Με το καλό να σας έλθουν τα δίδυμα, καλή επιτυχία στα Ρώσικα, και καλοφόρετα τα ψώνια! Πολλές επιτυχίες βλέπω, δεν ακούω για κέρσαμα κι ανυσηχώ! :)

Κατερίνα είπε...

Fri, αγαπητή, ευχαριστώ για όλα!
Δεδομένου ότι σήμερα έχω και γενέθλια, θα έπρεπε να κάνω ένα τεράστιο πάρτι! Αλλά επιφυλάσσομαι...
Αν και όταν γίνουν όλα αυτά, θα γίνει χαμός!

Calliope είπε...

Χρόνια πολλά, Κατινάκι μου!!!!!!!! Αχ, ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου... Εγώ το ήξερα ότι η Δώρα τραγουδούσε απέναντι από το σπίτι μου; Διότι αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε το λένε σίγουρα Λίθινο. Από την εποχή του Λίθου κανονικά. Καλώς να ορίσουν και τα δίδυμα να κάνετε μαζί τα γενέθλιά σας...

Κατερίνα είπε...

Πιπίτσα μου, ευχαριστώ.
Δε νομίζω ότι το ήξερες, μη σου πω δεν ήξερες ούτε εμένα ή τη Δώρα τότε, μιλάμε για την αρχαία εποχή!
Πάντως, ήταν όντως αυτό απέναντι από το σπίτι σου.
Φιλιά.