Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Με τέτοια τραγούδια, πως να μη βγω ημίτρελη;

Σήμερα, αγαπημένοι μου φίλοι, ήταν μια εντελώς άχρηστη μέρα, από αυτές που και να μην υπήρχαν, δε θα έκαναν καμία διαφορά στη ζωή τη δική μου και όλων των υπολοίπων: δεν έκανα τίποτε χρήσιμο, μόνο έβαψα τα νύχια μου μπλε, με αποτέλεσμα να μοιάζω με ΔΑΠίτισσα σε πανεπιστημιακή προεκλογική περίοδο. Βέβαια, τώρα που το ξανασκέφτομαι, ακόμα κι αυτό (που έβαψα τα νύχια μου) άχρηστο είναι, διότι αύριο πρέπει να καθαρίσω μπάνιο και κουζίνα, οπότε το βερνίκι θα πάει περίπατο.
Τέλοσπαντων, για να μην πάει άπατη η μέρα κάθομαι (επιτέλους στον δικό μου υπολογιστή) να γράψω, για να προσφέρω μερικές ακόμα σταγόνες σοφίας σε αυτόν τον κόσμο.
Μόνο, πριν τις σταγόνες, επιτρέψτε μου να καταθέσω έναν ωκεανό απορίας: πως το έχω καταφέρει και έχω μείνει μόνη μου στο νησί, εγώ, που, από όλη την παρέα, έλεγα πως θα φύγω πρώτη; Και τώρα, έχουν πάει όλες στη βρωμοαθήνα κι εγώ κάνω παρέα με τη Ρενάτα και κάτι περίεργους τύπους που αντιπαθούνε τις καρφίτσες μου (ενίοτε και εμένα την ίδια). Που θα πάει, όμως, θα γυρίσουνε, πάντα γυρνάει ο δολοφόνος στον τόπο του εγκλήματος (αλήθεια, ρε παιδιά, γιατί συμβαίνει αυτό, τόσο χαζός είναι πια αυτός ο δολοφόνος;), θα γυρίσουνε και θα είναι πνιγμένες στις τύψεις που με άφησαν ολομόναχη, να βουλιάζω αργά αλλά σταθερά στην Κέρκυρα.
Καθώς βουλιάζω, λοιπόν, αναπολώ τις παιδικές μου μνήμες: χαρακτηριστική δραστηριότητα των βουλιαζόντων, ρωτήστε και το Λάζαρο. Θυμάμαι, λόγω και της ημέρας, (Σάββατο του Λαζάρου, αθεόφοβοι, τι πάει να πει ποιάς ημέρας; Νομίζω πως πρέπει να δείτε για 48η φορά τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, η γιαγιά μου, παρεμπιπτόντως, όταν δεν την προλαβαίναμε, πήγαινε και σταυροκοπιόταν και φιλούσε την τηλεόραση, μεγάλος σκηνοθέτης αυτός ο Τζεφιρέλλι!), πως όταν ήμουν παιδί αυτή η μέρα σήμαινε για μένα την αρχή της άνοιξης και του Πάσχατος. Το Πάσχα, που πριν μεγαλώσω και χάσω τα πάντα, έφερνε μυρωδιές και τρόμο για εκείνη τη θρηνητική ατμόσφαιρα, έφερνε τα φακελάκια με την κόκκινη βαφή και τις αδερφές μου από μακριά, έφερνε πάνω απ’ όλα την υπόσχεση του ήλιου και του καλοκαιριού.
Το Σάββατο του Λαζάρου, λοιπόν, στη Λαμία, όπου μεγάλωσα, τα κοριτσάκια σαν εμένα έπαιρναν τους δρόμους και χτυπούσαν τις πόρτες για να πουν το τραγούδι του Λαζάρου. Από το προηγούμενο βράδυ, η μαμά είχε στολίσει μικρά καλαθάκια με λουλούδια, πασχαλιές και κάτι άλλα μυρωδάτα, που τα πέρναγε, η καλή μου, με περίσσια φροντίδα σε κλωστή κι έφτιαχνε γιρλάντες και τα έβγαζε στο πίσω μπαλκόνι για να μείνουν φρέσκα. Κι εγώ, την άλλη μέρα, φορούσα τα καλά μου, έπαιρνα το καλαθάκι μου κι έλεγα το τραγούδι, το οποίο ματαίως έψαξα να βρω στο διαδίκτυο, δεν υπάρχει πουθενά, μόνο εγώ πια κατάγομαι από τη Λαμία; Το θυμάμαι, όμως, σα να έπρεπε να το πω τώρα κι ήταν αυτό:
Ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα βάγια,
ήρθαν κι άγρυπνες οι κορασίδες.
Κορασίδες μου, σταυροσταθείτε,
για ν’ ακούσετε Λαζάρου πάθη.
Που ’σαι, Λάζαρε, που ’σαι, αδελφέ μου,
που ‘σαι, τρίκλωνε βασιλικέ μου;
Μέρες τέσσερις ήμουν στον Άδη,
μέσα στο βαθύ βαθύ σκοτάδι.
Να ‘μουν λεμονιά, να ‘μουν λεμόνι,
να με φύτευαν σε περιβόλι,
να με πότιζαν λίγο νεράκι,
που ‘ν’ το στόμα μου σαν το φαρμάκι
και η γλώσσα μου σαν το βαμβάκι.
Και μετά, περίμενα το κέρασμα, κουλούρια, τσουρέκια, αυγά και λεφτά. Έτρωγα τα κουλούρια στο δρόμο, έσπαγαν τα αυγά και βρωμούσε το καλαθάκι, αλλά εγώ ήμουν τρισευτυχισμένη και παιδί, γυρνούσα το μεσημέρι σπίτι και μετρούσα τα πολύτιμα λεφτά μου κι ήξερα πως ήρθε το Πάσχα κι η άνοιξη.
Είχαμε κι άλλο τραγουδάκι που λέγαμε στη Λαμία, μόνο που αυτό το έλεγαν τα αγόρια κρατώντας έναν ξύλινο σταυρό τη Μεγάλη Παρασκευή, που γενικώς ήταν μια μέρα τρόμου για μένα: οι καμπάνες ακούγονταν δυσοίωνα από το πρωί, δεν μπορούσα να φάω πάρα μόνο ψωμί κι όταν χτυπούσε η πόρτα, μέσα στα άγρια χαράματα συνήθως, άκουγα από το κρεβάτι μου το εξής θλιβερό, αντισημιτικό και καθόλου politically correct τραγουδάκι:
Σήμερα μαύρος ουρανός,
σήμερα μαύρη μέρα,
σήμερα όλοι θλίβονται
και τα βουνά λυπούνται.
Σήμερα έβαλαν νομή
οι άνομοι εβραίοι,
οι άνομοι και τα σκυλιά,
οι τρισκαταραμένοι
για να σταυρώσουν
το Χριστό, τον παντοβασιλέα.
Μετά συνέχιζε κάπως έτσι, μετρούσε και τα καρφιά κι άλλα τέτοια ευχάριστα, δεν το θυμάμαι, αρνιόμουν να το ακούσω ολόκληρο. Τότε, μου έκανε φοβερή εντύπωση, κάθε χρόνο την ίδια, κι έπρεπε να έρθει η ώρα της ανάστασης και κατ’ επέκταση της μαγειρίτσας για να ξεπεράσω το σοκ.
Αυτά τα καλολογικά και λαογραφικά στοιχεία από μένα για τον εορτασμό του Πάσχα στην όμορφη Ρούμελη. Για τα αρνιά και τα λοιπά εδώδιμα και αποικιακά θα σας πω την άλλη βδομάδα. Αγαπάτε αλλήλους, φίλοι μου.

17 σχόλια:

vivian είπε...

Erxomasteeeeeeee!!!!!!!Etoimasou na vapsoume avgaaaaaaaa!!!!!!!!!

Vasia είπε...

Ναι, αλλά το "σήμερα όλοι θλίβονται και τα βουνά λυπούνται" μεγάλη ποίηση!!! Εγώ κρυφοέκλαιγα κάθε φορά που το άκουγα... Φέτος θα φανεροκλαίω μου φαίνεται... Και, Κατερινάκι μου, να που ήρθε ο καιρός να είμαστε εμείς εκεί και συ μακριά στα ξένα...

Κατερίνα είπε...

Άντε καλέ, πρωί πρωί!
Δεν είμαι και στην Κουάλα Λουμπούρ δα!
Έλα, Βασάκι μου, και μην ανησυχείς, θα'χεις εκεί να ασχοληθείς και δεν θα προλάβεις να κλάψεις...

Κατερίνα είπε...

Περιμένω, Βίβιαν.
Και εννοείται ότι θα βάψουμε αυγά!
Μη σου πω, θα βάλουμε την Ελένη να τα βάψει και θα την κοροϊδέψουμε, ότι τα βάφουμε με λαδομπογιά, φαντάζεσαι;

vaso είπε...

καλό πάσχα να έχεις και σίγουρα θα βουλιάξει το νησί και φέτος! μακάρι να είχα λεφτά να έρθω!!! χαχα!!! το τραγουδάκι που έλεγες εσύ το λένε και τώρα τα παιδιά μόνο που εγώ ξέρω άλλο και δεν μπόρεσα να τους το μάθω! εγώ περιμένω κάθε χρόνο την μαγειρίτσα και είναι ο μοναδικός λόγος που κάθομαι στη Λαμία!!!! χαχαχα!!! και πάλι καλό πάσχα!!!!!

vaso είπε...

άσχετο: η φοτό που έχω εδώ, είναι από μια παραλία στην κορφού! μπορείς να μαντέψεις ποια?

Κατερίνα είπε...

Βάσω, παιδί μου, μην αγχώνεσαι, εδώ θα είναι και του χρόνου το Πάσχα.
Πάντως, ούτε εγώ θα μείνω, θα φύγω το Μ. Σάββατο.
Αλήθεια λες ότι ακόμα τραγουδάνε το τραγουδάκι; Πολύ χαίρομαι.
Όσο για την παραλία, δε μου λέει κάτι, ρε γαμώτο, αλλά γενικώς δεν έχω πάει και σε πολλές στο νησί, ελλείψει αυτοκινήτου,βλέπεις! Που είναι;

vaso είπε...

είναι η Μυρτιώτισσα! φοβερή παραλία αλλά φέτος με τέτοιον καιρό δεν νομίζω να υπάρχει! κάθε χρόνο και μικραίνει! όσο για το τραγουδάκι αυτό τους μαθαίνουν ακόμα οι μαμάδες!!!

Κατερίνα είπε...

Α, ναι, έχω ακούσει για τη Μυρτιώτισσα. Λένε ότι είναι πανέμορφη. Θα προσπαθήσω να πάω φέτος.

Fri είπε...

Καλώς σε βρήκα! Πολύ χάρηκα...
Ώστε Πάσχα στην όμορφη Κέρκυρα... Αλήθεια καταλαβαίνετε γιορτές εκεί (όπως άλλοτε στη Λαμία), ή οι τουρίστες το μεταμορφώνουν το νησί σε ένα αέναο Αυγουστιάτικο πάρτυ. Πάρτυ Μ. Παρασκευή; Θέε μου σγχώρα με!
Καλές γιορτές σου εύχομαι :)

Κατερίνα είπε...

Καλώς ήρθες!
Κι εγώ χαίρομαι που γινόμαστε πολλοί!
Ειδικά τη Μ. Παρασκεύ γίνεται το μεγαλύτερο πάρτι, σκέψου, όλες οι μπάντες παίζουν ταυτόχρονα κι απ' όλες τις πάντες!
Καλές γιορτές και σε σένα.

Calliope είπε...

Είχα κάνει Πάσχα στην Κέρκυρα. Πολύ διαφορετικό και δεν εννοώ τα σταμνιά που πετάνε! Εμένα τότε δε μ'άρεσε γιατί ήμουν προκατειλημμένη. Καταρχάς, δεν πετάνε βεγγαλικά, στις εκκλησιές ακούς απίθανες τριφωνίες και τετραφωνίες αντί για ψαλμούς και στην περιφορά του επιταφίου κυριαρχούν κάτι υπέροχες πένθιμες δυτικές συνθέσεις... Α! το βράδυ του μεγάλου Σαββάτου δε λειτουργούν οι εκκλησίες. Μαζεύονται όλοι στη Σπιανάδα, βγάζουν λόγους και πετούν πυροτεχνήματα, όπως την Πρωτοχρονιά στο Σύνταγμα... Και απαγορεύεται η κυκλοφορία οχημάτων στο κέντρο... Πες μπακακάκι αν άλλαξαν όλα αυτά από το 2005...
Καλά να περάσεις!

Vasia είπε...

M.Paraskev. M.Pempt. M. Savat. M.Trit. M.Defter.: dj set sto megalo parti tis kerkiras. Peace!!!

Κατερίνα είπε...

Έτσι ακριβώς όπως τα περιγράφεις, είναι, Calliope, παιδί μου. Μόνο πρόσθεσε και 8 εκατομμύρια κόσμο και να είναι όλοι έξω και να μην έχει πλακάκι άδειο για τον έρμο κάτοικο κι είσαι μέσα.

Vasia, αυτοί οι djs έχουν όλοι το ίδιο μικρό όνομα;

Vasia είπε...

Ναι, Κατερίνα, όλοι έχουν το ίδιο μικρό όνομα (είναι πρωτοξάδερφα από πατέρα) και τονίζονται στη λήγουσα κατά το Μ. Παρασκεύ που αναφέρεις σε προηγούμενο σχόλιο. Και πάλι θα πω πισσσ!

Κατερίνα είπε...

Τι κουτή!

Calliope είπε...

Άσε Κατινάκι μου, το χειρότερο είναι ότι τα τελευταία χρόνια ζούμε κάτι παρόμοιο και στη Χίο με τις παλιορουκέτες... Πάνω που λέγανε να τις απαγορέψουνε, μυρίστηκαν χρήμα και τις κάνανε attraction! Στην Κέρκυρα όμως είναι πραγματικά διαφορετικό το Πάσχα...
Δεν είμαστε για πιςςς πασχαλιάτικα...!