Επιστροφή στο Χάουαρντς Εντ.

Μετά από 3 ώρες μελέτης της ρωσικής γλώσσας και μετά από την τραγική διαπίστωση ότι δε μου χωράει κανένα από τα ρούχα που έχω φέρει μαζί μου, καθώς ολημερίς κι ολονυχτίς τρώω ωσάν το γουρούνι κι όταν δεν τρώω κοιμάμαι (τι να σου κάνει κι αυτός ο μεταβολισμός, τα' χει παίξει, πόσο να λειτουργήσει πια), αντί να κόψω τις φλέβες μου από ανία, είπα να μοιραστώ τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου και μετά να πάω να πιω μια μπίρα με τη Μαρίνα (η Μαρίνα είναι η παιδική μου φίλη, μια αχτίδα ελπίδας σ' αυτή την πόλη).
Πάρα πολύ ωραίες οι γιορτές, που λέτε: βλέπεις τους αγαπημένους σου, ξεκουράζεσαι, δεν έχεις να βρεις τι να μαγειρέψεις κάθε μέρα, όμορφα όλα, αλλά, εγώ, δεν σας το κρύβω, έχω ψιλοβαρεθεί. Βέβαια, φταίω κι εγώ, φταίω. Καταρχήν, έπρεπε, η ανόητη, να πάω στην Αυστρία που είχα μια πρόσκληση, αλλά τέτοιος γκάγκας είμαι, ήρθα στη Λαμία. Τέλοσπαντων, κομμάτια να γίνει, αυτή η έρμη μάνα είχε ξεχάσει τη φάτσα μου, τόσον καιρό που είχε να με δει. Αλλά που κάθομαι κάθε βράδυ και πήζω βλέποντας Ράδιο Αρβύλα με τη μαμά και το μπαμπά, που το πάτε; Πόση κατάντια και πόση μιζέρια αντέχει ένας άνθρωπος; Αλλά, έτσι είναι, παιδιά μου, κάποιος που ως συνήθως δε θυμάμαι ποιός, πολύ σοφά το είχε θέσει: αν βγεις έξω, κάτι βρίσκεις και τρως, αν μείνεις μέσα κάτι βγαίνει και σε τρώει. Βέβαια, στην περίπτωση μου, κάτι βρίσκω και τρώω έτσι κι αλλιώς, χεχε.
Πάντως, όσο και να βαριέμαι, γελάω και λίγο, είναι η αλήθεια, σιγά που δε θα 'βρισκα εγώ να γελάσω. Μα, ξέρετε τι πλάκα έχει στο σπίτι μου; Καταρχήν, επειδή εγώ έτσι έχω συνηθίσει κιόλας, μένω κι εδώ, όχι σε ένα, αλλά σε δύο σπίτια. Το αποτέλεσμα είναι να έχω στο ένα σπίτι τα πυτζαμάκια μου και στο άλλο την οδοντόβουρτσά μου και χτες δεν ξέρω πως βρέθηκε η αριστερή μπότα στο σπίτι της αδελφής μου κι η δεξιά στης μαμάς μου. Τραγική η κατάστασή μου. Το καλύτερο, όμως, είναι που η μαμά μου δεν έχει πιστολάκι μαλλιών, οπότε εγώ κάθε φορά που θέλω να λουστώ, πρέπει να πάω στην αδελφή μου, που μένει στην κορυφή μιας από αυτές τις ασύλληπτες λαμιώτικες ανηφόρες, που σας ανέλυσα στην προηγούμενη ανάρτηση. Τώρα δε που ήρθε και η άλλη αδελφή μου, η οποία έφερε μεν το δικό της πιστολάκι αλλά δε μένει στη μαμά μου, έχουμε δύο πιστολάκια στο ένα σπίτι, αλλά κανένα στο άλλο: παράλογο; Δεν απαντά, άρα λογικό. 
Επίσης, πρέπει να ξέρετε, αν δεν το έχετε ήδη μάθει εξ ιδίας πείρας, πως οι γονείς, όσο μεγαλώνουν, παθαίνουν μετάλλαξη. Μεταλλάσονται καταρχήν σε κουφά όντα. Η τηλεόραση στο σπίτι μας παίζει σε εντάσεις που ακούγονται, είμαι σίγουρη, ως το Άλφα του Κενταύρου. Με δεδομένο ότι έχουμε δύο τηλεοράσεις στο σπίτι, διότι η μαμά μου θέλει να βλέπει τα Μυστικά της Εδέμ, ενώ ο μπαμπάς μου, όπως φαντάζεστε, δεν θέλει, αντιλαμβάνεστε τι γίνεται. Αφήστε που για να με ακούσουν πρέπει να φωνάζω λες και με σφάζουν, σας λέω, εξουθενωτικό. Άγιε Βασίλη, αν διαβάζεις, φέρε ένα ίαρ γουίσπερερ στο μπαμπά μου, σε παρακαλώ.
Μια άλλη μετάλλαξη που παθαίνουν οι γονείς είναι της φλυαρίας: εκεί που είχα συνηθίσει να τρώμε σε απόλυτη ησυχία (και ησύχαζε λίγο το κεφάλι μου), τώρα η μαμά ρωτάει τα πάντα και, ω του θαύματος, ο μπαμπάς της απαντάει! Να φανταστείτε, μιλάνε μέχρι και για τα ποδοσφαιρικά της Λαμίας, το οποίο βεβαίως και υφίσταται ως θέμα, διότι προσφάτως ένα μεγάλο σκάνδαλο ταρακούνησε την τοπική κοινωνία. Πήγε, λέει, η ομάδα της Λαμίας να παίξει με μια πόλη της Γερμανίας, δεν ξέρω ποιά, δεν το συγκράτησα αυτό, κι έφαγε 14 γκολ. Προφανώς, οι ποδοσφαιριστές καθόντουσαν οκλαδόν στο γήπεδο κατά τη διάρκεια του αγώνα, αλλιώς δε γίνεται να μπουν 14 γκολ σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα, λέω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό. Τώρα, λοιπόν, έχει γίνει ο κακός χαμός στη Λαμία και απαιτούν όλοι να παραιτηθεί ο πρόεδρος της ομάδας και ο μπαμπάς μου, ως πρώην ποδοσφαιριστής της ομάδας και νυν παράγων, ανακατώνεται παντού και έρχεται το μεσημέρι να ενημερώσει τη μαμά μου. Τι να πω κι εγώ. 
Προτιμώ να μη μιλήσω διόλου και να τελειώσω ήσυχα ήσυχα το φαγητό μου και μετά να φέρω τα χάπια του μπαμπά, τα οποία επιμελώς χωρίζει σε μεσημεριανά και απογευματινά και μετά καταπίνει αδιαμαρτύρητα, ο γλυκός μου. Φυσικά, μετά τα χάπια, μαλώνει για κάνα εικοσάλεπτο με τη μαμά για το πόσο μεγάλο θα είναι το κομμάτι από το γαλακτομπούρεκο που θα φάει. Βλέπετε, ο πατέρας έχει ζάχαρο και πρέπει να τρώει λίγα έως καθόλου γλυκά, αλλά αυτή είναι η τρίτη μετάλλαξη που παθαίνουν οι γονείς όταν μεγαλώσουν: κάνουν λίγο όπως έκανες εσύ με την κόκα-κόλα. Ντε και καλά να πιεις τουλάχιστον 4 ποτήρια, αλλιώς θα κρατούσες την αναπνοή σου μέχρι να πάθεις κάτι.
Τέλοσπαντων, τα υπομένω όλα αυτά με μεγάλη κατανόηση και αγάπη, που κάθε τέκνο οφείλει να δείχνει στους γεννήτορές του, αλλά ταυτόχρονα νασταλγώ το (όποιο εν πάση περιπτώσει) σπίτι μου κι όταν φεύγω λίγο λυπάμαι και λίγο χαίρομαι και μη με πείτε αναίσθητη, γιατί φωτιά θα πέσει να σας πλακώσει, ξέρω ότι όλοι το ίδιο κάνετε!