Νομίζατε ότι γλιτώσατε;

Αγαπημένοι μου αναγνώστες, ναι, το ξέρω πόσο σας έλειψα και με πόση αγωνία περιμένατε το επόμενο άρθρο μου, το οποίο δραματικά καθυστερούσε και σας γέμιζε αγωνία για την τύχη ενός καταπληκτικού ανθρώπου και ευρηματικού συγγραφέα.
Όχι, όμως πια, μην αγωνιάτε άλλο: είμαι εδώ και πάντα θα είμαι εδώ, να γεμίζω τις οθόνες και τις καρδιές σας κι όσα κακεντρεχή σχόλια κι αν υπάρξουν, ειδικά από αυτόν τον ανώνυμο, που τον ξέρω πολύ καλά ποιος είναι, αλλά ας έχει χάρη που περιμένει παιδάκια, εγώ θα συνεχίσω, εδώ, στις επάλξεις του μπλόγκινγκ κι ας έχουν μείνει μόνο 26 αυτοί οι ρημαδοαναγνώστες και δε λένε να πάνε παραπάνω. Θα το καταπιώ κι αυτό.
Λοιπόν, εχάθην, διότι για άλλη μια φορά, όπως φαντάζεστε, έφυγα. Είπαμε, on the road again. Μην περιμένετε, όμως, τίποτε μαγευτικές περιγραφές και τα γνωστά, διότι αυτή τη φορά έφυγα για τη γενέτειρα πόλη μου, δια να εορτάσω οικογενειακώς τις άγιες ημέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Δεδομένου, δε, ότι σε 5 μήνες περίπου θα γίνω ευτυχής και χαζή θεία, καθώς η αδελφή περιμένει δίδυμα παρακαλώ, έπρεπε να είμαι εδώ, να δω τις σχετικές φωτογραφίες, να ακούσω τη σχετική γκρίνια και να προσφέρω τη σχετική βοήθεια. Άφησα, λοιπόν, το αγαπημένο μου νησί και τις αγαπημένες μου φίλες στο νησί και αφού γύρισα τη μισή Ελλάδα, κατέληξα στην πόλη που με γέννησε.
Μα τι πόλη είναι αυτή, δεν μπορείτε να φανταστείτε. Ειδικά αυτές τις μέρες, τις εορταστικές, κλπ, ξεπερνά τον εαυτό της. Καταρχήν, υπάρχει περίπτωση να είναι η μοναδική πόλη στη χώρα η οποία διατηρεί τη (χουντική, αν δεν απατώμαι) συνήθεια να μεταδίδει από ηχεία καρφωμένα στις κολόνες του δημόσιου φωτισμού χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Και καλά να ήταν μόνο τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Που μεταδίδει και διαφημίσεις των τοπικών επιχειρήσεων; Η αγαπημένη μας (εμένα και των αδερφών) είναι η διαφήμιση ενός καταστήματος κινητής τηλεφωνίας με το τουλάχιστον ατυχές όνομα Χαλιμούρδας. Κι εκεί που ακούς το ευχάριστο τραγουδάκι για τον γνωστό τάρανδο παύλα ελαφάκι, αρχίζει το εγκώμιο του Χαλιμούρδα, με αποτέλεσμα η γράφουσα πάνω από μία φορές να έχει γονατίσει από τα γέλια στη μέση της πιο κεντρικής πλατείας της πόλης.
Η οποία πόλη, παρεμπιπτόντως, αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από πλατείες και ανηφόρες: τουλάχιστον εφιαλτικό. Ωστόσο, έχουμε μερικές πολύ γραφικές ανηφόρες, οι οποίες, όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενο άρθρο, μας κατατάσσουν επιτυχώς στην κατηγορία της γραφικής πολίχνης. Το θέμα είναι πώς να τις ανέβεις τις ανηφόρες και πώς να κατέβεις τις αντίστοιχες κατηφόρες, ειδικά εάν φοράς τακούνια, κάτι το οποίο συνήθιζε η αδελφή (πριν μείνει έγκυος, τώρα τα τακούνια τα φορά στον ύπνο της), η οποία, έχοντας απηυδήσει και ούσα παράγων της πόλης απαίτησε και απέκτησε κυλιόμενες σκάλες στις απότομες ανηφόρες. Ναι, κυλιόμενες σκάλες. Φουτουριστικό; Είμαστε πολύ μπροστά. (Οι τελευταίες πληροφορίες μου, βέβαια, λένε πως ο δήμαρχος αφαίρεσε τις σκάλες τελικά, διότι οι αδαείς επαρχιώτες πήγαιναν με τα πόδια έτσι κι αλλιώς.)
Το καλύτερο με αυτές τις πόλεις, όμως, είναι που επειδή έρχεσαι μόνο τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, οπότε όλοι είναι χαλαροί και άνετοι και κάνουν διακοπές, σου φαίνεται πως δεν δουλεύει κανείς και πως όλοι μονίμως πίνουν καφέ και χαζολογάνε στις πλατείες. Ή μπορεί, στην περί ης ο λόγος πόλη να μη σου φαίνεται και να είναι έτσι ακριβώς, δεν ξέρω, δεν το έχω διαπιστώσει ακόμα.
Επίσης, πρόσφατα ή και όχι τόσο πρόσφατα, η μικρή μας πόλη απέκτησε το δικό της κατάστημα Zara, που όσοι από τους ευγενείς αναγνώστες μου δεν κατέχετε τι είναι ετούτο, είναι ένα πολυκατάστημα ρούχων, εξαιρετικά τρέντι, σικ και πολυαγαπημένο. Το γεγονός αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να κυκλοφορούν πανομοιότυπα ντυμένες απαξάπασες οι νεαρές και οι όχι και τόσο νεαρές κυρίες, σε σημείο που να σκιάζεσαι και να νομίζεις ότι έχεις βρεθεί μέσα σ’ αυτήν την ταινία, The Stepford wives νομίζω τη λέγανε, όπου ήταν όλες ίδιες και τελικά ήταν εξωγήινες.
Λέτε; Λέτε η γενέτειρά μου να έχει καταληφθεί από εξωγήινους εισβολείς και να την κυβερνά μια μοχθηρή ιδιοφυής οντότητα, που έχει στήσει εδώ το αρχηγείο της, με σκοπό να κυριαρχήσει σε ολόκληρο τον πλανήτη; Λέτε γι’ αυτό όλη η Ευρώπη να συζητά για τη μικρή μας πόλη; (Αυτό το είπε σήμερα ο μπαμπάς μου, αλλά θα σας εξηγήσω στο άλλο άρθρο τι εννοούσε, γιατί τώρα θα επιστρέψει η έγκυος αδελφή στης οποίας το σπίτι έχω καταλύσει κι έχω να χαϊδέψω την κοιλίτσα της).
Επίσης, έχω να σας πω πολλά για το τι παθαίνουν οι γονείς όταν μεγαλώσουν και γιατί εγώ δεν πρόκειται ποτέ να κάνω παιδιά και για τους συμμαθητές που συναντάς μετά από 15 χρόνια κι ένα σωρό! Χα, I’ m back!