Εντάξει, προσέξτε τώρα τι έχω πάθει: έχω ένα άρθρο στο τετράδιό μου έτοιμο, διότι δεν είμαι σπίτι κι εκεί που είμαι δεν έχω ίντερνετ, οπότε το έγραψα στο τετράδιό μου ταξιδεύοντας.
Πλην, όμως, τώρα έχουν γίνει πάρα πολλά πράγματα και είναι παντελώς άκυρο να ανεβάσω ένα άσχετο άρθρο, το οποίο είναι και για τον έρωτα (ακόμα πιο άσχετο θέμα). Λέω, λοιπόν, να γράψω τους διάφορους πόνους που έχω εγώ και οι γύρω μου και να είμαι μέσα στο κλίμα.
Καταρχήν, η Ρενάτα δίνει αύριο κάτι πολύ σημαντικές εξετάσεις και τώρα μάλλον τα 'χει παίξει από το άγχος εγώ δεν είμαι εκεί, καλά, γενικώς, υπάρχει αυτό το πρόβλημα: ποτέ δεν είμαι κάπου όταν πραγματικά πρέπει, είμαι μόνο όταν δεν χρειάζεται και πάρα πολύ, αλλά δεν θα το κάνω θέμα τώρα.
Επίσης, ήρθα στην πόλη μου μετά από 3 χρόνια περίπου και διαπίστωσα τα εξής εξαιρετικά απογοητευτικά πράγματα: 1. οι παλιοί μου φίλοι έχουν κάνει καινούργιους φίλους, τους οποίους εγώ δεν ξέρω. 2. ο κοινωνικός κύκλος μου έχει συρρικνωθεί έως έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης. 3. η Δώρα αγχώθηκε διότι δεν της έχω εκθέσει τα σχέδιά μου για το μέλλον, με τα οποία έτσι κι αλλιώς δε νομίζω να συμφωνήσει.
Σε γενικές γραμμές, νιώθω για άλλη μια φορά ελαφρώς πρόσφυγας. Που είμαι, που θα επιστρέψω, από που θα φύγω και που θα καταλήξω τελικά; Έχω και το Γιάννη, ο οποίος παθαίνει κάτι παραπλήσιο σε υστερική κρίση όταν λέω τη φράση "σπίτι μας", τι θα κάνω, δεν ξέρω.
Να γράψω, λοιπόν, για όλα αυτά ή να ανεβάσω το έτοιμο, χαλαρό και χαριτωμένο άρθρο για τον έρωτα; Οέο;
Εν πάση περιπτώσει, θα το αφήσω φλου το θέμα. Υποθέτω πως όλα θα πάρουν μόνα τους το δρόμο τους. Θα συνεχίσω τώρα την εκδρομή μου στη Μακεδονία κι όταν γυρίσω, θα σας πω τι έγινε να γελάσετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου