Αγαπημένοι μου φίλοι, ο Κόσμος είχε πάει
διακοπές, σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε. Είχε να πάει διακοπές από το
μακρινό 2004, όταν είχε επισκεφτεί το όμορφο νησί της Χίου, τότε βέβαια δεν
ήταν ακόμα ο Κόσμος όπως τον ξέρουμε, ήταν όμως διακοπές. Έκτοτε, με έφαγε η
δουλειά, και διάφορα άλλα, μέχρι και οι δράκοι της Καλίσι με κυνήγησαν. Μόνο τώρα,
μετά από 13 χρόνια, αφού έχω αφήσει πίσω μου το χρυσό κλουβί, το παρελθόν και
μερικά συντρίμμια, μπήκα στο καράβι να πάω διακοπές.
Φίλοι και γνωστοί, και άγνωστοι, που πάτε
διακοπές κάθε χρόνο, να κάνετε το σταυρό σας. Να φχαριστάτε κάθε είδους Θεό,
μην το ξεχνάτε, καλά, γενικώς να φχαριστάτε κάθε είδους Θεό για όλα, διότι το
σκοτάδι είναι τόσο πολύ στον κόσμο (όχι στον Κόσμο, αυτός είναι μονίμως, αφελώς
και ηλιθιωδώς φωτισμένος) και ο χειμώνας τόσο κοντά που δεν το υποψιαζόμαστε
και μπορεί να μας καταπιεί από λεπτό σε λεπτό, κι όταν θα είμαστε εκεί, μέσα
στην κοιλιά του κήτους, θα αναπολούμε τις δυστυχισμένες βραδιές της μοναξιάς
στην πόλη. Γι’ αυτό, να τις ευγνωμονούμε.
Ως συνήθως, φλυαρώ και παρασύρομαι από τον
ήχο της φωνής μου και το πληκτρολόγιο. Το παθαίνετε κι εσείς αυτό, οι υπόλοιποι
ξεναγοί; Εγώ, καμιά φορά, όταν έχει αδειάσει το λεωφορείο κι έχω λίγο θάρρος με
τον οδηγό, παίρνω το μικρόφωνο και τραγουδάω δυνατά, ε, βγάζω το άχτι μου,
ξεφτίλα το λένε αυτό.
Λοιπόν, διακοπές. Σε ένα όμορφο νησί, δε θα
μπω τώρα στη διαδικασία της κολακείας, το πιο όμορφο, κλπ, όλα τα νησιά του
κόσμου όμορφα είναι, παραλία, ήλιος, μεσημέρι να είσαι πάνω στο μηχανάκι και να
μυρίζεις θυμάρι, ρίγανη και πεύκα, τι να σας λέω τώρα, κλισέ όλα και θαυμαστά
ταυτόχρονα. Η αλήθεια είναι πως ήμουν τυχερή ως τον ουρανό, έμενα σ’ ένα
υπέροχο σπίτι, με θέα στο βουνό και στη θάλασσα ταυτόχρονα, έτρωγα και έπινα σα
να μην υπήρχε αύριο, μέτρησα όλα τα αρχαία του νησιού, κάτι ξεχασμένους από το
Θεό αρχαιολογικούς χώρους, που έπρεπε να πάρουμε τηλέφωνο το φύλακα να ξυπνήσει
για να έρθει να μας ανοίξει, και μετά να τον κεράσουμε και καφέ.
Γνώρισα και κόσμο. Το νησί αυτό, να ξέρετε,
είναι πολύ δημοφιλές chez
(που λέμε και στο χωριό μου)
αναρχοαυτόνομους χωρίς παπούτσια, χτένες, αντηλιακά ή μαγιό. Περπατούσαμε στην
παραλία και πρώτον ντρεπόμασταν που φορούσαμε μαγιό και δεύτερον πατούσαμε
αδιακρίτως πάνω σε ράστα. Εγώ το βράδυ που έβγαινα βαμμένη, μη φανταστείτε τις υπερπαραγωγές
που κάνω, έτσι, καμιά μάσκαρα και κραγιόν, μου φαινόμουν σαν ο αρχηγός του
καρναβαλιού. Μερικοί τέτχοιοι υπέπεσαν στην αντίληψή μου. Και μερικοί άλλοι,
βλέπετε, σε εκείνο το νησί, όπως και σε όλα τα άλλα, το επάγγελμά μας γνωρίζει
μεγάλη άνθηση. Οι περισσότεροι είναι ξεναγοί.
Τι; Έχεις φάει εσύ τα χρόνια σου να
σπουδάζεις αρχαιολογίες, σχολές ξεναγών, εξετάσεις επί εξετάσεων, ξένες γλώσσες,
δικές γλώσσες; Νε τι; Ο άλλος αποφασίζει ότι είναι αρκετή η εντοπιότητα και τα
αγγλικά του Τσίπρα και γίνεται ξεναγός στον τόπο του. Ε, τι πειράζει; Αφού δεν
πρόκειται να τον πιάσει κανένας, κι αν τον πιάσει άλλωστε, ξέρει τι θα πει, ότι
είναι φίλοι του από το Παρίσι που τους είχε γνωρίσει όταν έκανε εκεί διακοπές
και τους ανταποδίδει τη φιλοξενία. Κάτσε εσύ, ανόητε ξεναγίσκε, να βασανίζεσαι
γιατί την πρώτη χρονιά στη Σαντορίνη έκανες 2 δίγλωσσα χωρίς να έχεις την
καινούργια κάρτα με τα Γαλλικά στην άδεια. Πφφ. Δεν έχουμε σωτηρία, παιδιά, σ’
αυτή τη χώρα, να ξέρετε, ούτε και σε καμία άλλη βέβαια, οπότε ας το παλέψουμε
εδώ, που τουλάχιστον έχουμε ωραία νησιά.
Με τούτα και με κείνα, με μπάνια, εκδρομές,
φαγητά, μπύρες, παρεάκι πέρασαν οι μέρες και ο Κόσμος γύρισε μισή στροφή γύρω
από τον εαυτό του και τώρα αντικρίζει πάλι αυτή τη μεριά της Ελλάδας. Οι
τουρίστες έρχονται άλλοτε να μας βασανίσουν άλλοτε να μας ευχαριστήσουν, η ζωή
συνεχίζεται, την άλλη βδομάδα θα σας περιγράψω καμιά περιπέτεια από την
Ακρόπολη, ψάχνω σπίτι, να ξέρετε, σας φιλώ γλυκά, μην ξεχνάτε να πίνετε νερό. Ο
χειμώνας μπορεί να μην έρχεται ακόμα, αλλά που θα πάει, θα ‘ρθει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου