Ξεκίνησα να μαθαίνω Γαλλικά όταν ήμουν στην
Πέμπτη δημοτικού, κυρίως επειδή είχαν μάθει και οι αδερφές μου (γενικώς, πολλά
από τα πράγματα που έκανα στη ζωή μου τα έκανα κυρίως γιατί τα είχαν κάνει και
οι αδερφές μου πριν από εμένα, αλλά αυτό είναι ένα άλλο άρθρο). Τα αντιπαθούσα
σφόδρα. Στην τάξη των Γαλλικών, όμως, στις αίθουσες του αξέχαστου Γαλλικού
Ινστιτούτου Λαμίας, που όσο απίθανο κι αν σας φαίνεται, υπήρχε και ανθούσε, ω,
ναι, εκείνα τα χρόνια η Λαμία ήταν μια άλλη πόλη, αλλά επίσης αυτό είναι ένα
άλλο άρθρο, εκεί μέσα λοιπόν γνώρισα τη φίλη μου τη Μαρίνα, που έμελλε να γίνει
από τους πιο αγαπημένους ανθρώπους μου επί γης, οπότε τις θυμάμαι με γλύκα. Επίσης,
στα Γαλλικά χρωστάω τα περίτεχνα, εντελώς γερτά και ενοχλητικά καλλιγραφικά
γράμματά μου, διότι μέρος του μαθήματος, μεγάλο κιόλας, αποτελούσε το να
μάθουμε να γράφουμε τις καμπυλωτές και δαντελένιες ουρίτσες του Βίκτορος Ουγκό,
σε εκείνα τα τετραγωνισμένα χαρτιά, που είχαν κόκκινες και μπλε γραμμές να
διασταυρώνονται κι έπρεπε η ουρά του p να φτάνει σε συγκεκριμένο μήκος και το accent
circonflexe να μπαίνει ανάμεσα
σε συγκεκριμένες γραμμές και με συγκεκριμένη κλίση.
Αργότερα, παράτησα τα Γαλλικά, διότι
ηράσθην το σαξόφωνο και ήρθε και η ώρα των Πανελληνίων και τα ανέσυρα από τη
μνήμη μου χρόνια μετά, όταν πήγα στη Σαντορίνη για δουλειά. Περιέργως πως, ενώ
πίστευα πως τα είχα πλήρως λησμονήσει, όταν ξεκίνησα τα μαθήματα για να πάρω
την άδεια ξενάγησης στα Γαλλικά, αυτά ξεπηδούσαν από το στόμα μου αβίαστα. Έπειτα,
έπεσα κατευθείαν στα βαθιά, ξεκίνησα να δουλεύω με τα Γαλλάκια μου και τους Γαλλοκαναδούς
μου, δεύτερη μέρα στη Σαντορίνη και στο Ακρωτήρι κι εγώ έκανα δίγλωσσο, φριχτή
εμπειρία, παρακαλούσα να εκραγεί το ηφαίστειο και να τελειώσει το μαρτύριό μου.
Σιγά σιγά, με σάλιο και υπομονη, ωστόσο, οι
Γάλλοι άρχισαν να καταλαβαίνουν τι τους έλεγα κι εγώ άρχισα να καταλαβαίνω τους
Γάλλους και να τους αγαπώ, κι ας λένε ότι θένε οι συνάδελφοι. Φυσικά, εγώ δουλεύω
κυρίως με Γαλλοκαναδούς, που μικρή σχέση έχουν με τους Γαλλογάλλους, αλλά και
πάλι κάποια επαφή με τους δεύτερους την έχω. Δεν είναι πάντα ευγενικοί, αλλά
έχουν κατανόηση, εκτιμούν το χιούμορ και την προσπάθειά σου, γνωρίζουν την Ελλάδα
και την ιστορία της και την αγαπούν πολύ. Εγώ προσωπικά με τα Γαλλάκια μου
περνάω, τώρα πια, πολύ καλά, κάνουμε εκεί τα γλου γλου μας και διασκεδάζουμε, le
crater du volcan και la
ville prehistorique και δε
συμμαζεύεται. Μέχρι και αστεία τους λέγω και τα καταλαβαίνουν και γελάνε, πάντα
με εντυπωσιάζει αυτό!
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά.
Για να εξηγήσω, στον εαυτό μου κυρίως,
γιατί έκλαιγα με λυγμούς όταν είδα τον Πύργο του Άιφελ σκοτεινό και γιατί με συγκλόνισε
τόσο το χτύπημα στο Παρίσι και γιατί με επηρέασε τόσο πολύ αυτό, ενώ οι εικόνες
και οι ειδήσεις που αφορούν τους πρόσφυγες, τον πόλεμο στη Συρία και όλα τα
δυστυχή και άθλια πράγματα που συμβαίνουν δεν είναι ότι δε με συγκλόνισαν και
δε με συγκλονίζουν ακόμα, αλλά το χτύπημα στο Παρίσι ήταν χτύπημα στην καρδιά
μου. Ακούω και διαβάζω, γιατί είστε μόνο Γάλλοι και Παριζιάνοι και δεν είστε
Κούρδοι, Αφγανοί, Σύριοι και πολλά άλλα.
Εγώ προσωπικά, και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι,
υποθέτω, έχω μια μικρή επαφή με τη Γαλλία, τη γλώσσα, τον πολιτισμό και τη
νοοτροπία των Γάλλων, έχω εικόνες από τη Γαλλία . εκτός αυτού, θεωρώ ότι η
Γαλλία, παρά το σωβινισμό και το συντηρητισμό που της καταλογίζουν, είναι μια
χώρα προοδευτική, ανοιχτόκαρδη, με βαθιές ρίζες στη δημοκρατία και την
ελευθερία. Και ότι οι Γάλλοι είναι ως επί το πλείστον μορφωμένοι, σκεπτόμενοι,
πνευματώδεις άνθρωποι. Εν πάση περιπτώσει, την έχω, με διάφορους τρόπους, στην
καρδιά μου τη Γαλλία. Είναι δύσκολο να νιώσω έτσι για τη Συρία, το Αφγανιστάν,
το Κουρδιστάν. Αντιλαμβάνεστε τι εννοώ; Δεν γίνεται να είσαι τόσο πολύ πολίτης
του κόσμου, κάπου συρρικνώνεται η παγκόσμια συνείδησή σου. Χωρίς να σημαίνει
αυτό ότι αναισθητοποιείσαι.
Επιπλέον, είναι και το γεωγραφικό ζήτημα. Η
Ευρώπη είναι ο χώρος αναφοράς μου, τις ευρωπαϊκές χώρες γνωρίζω, γι’ αυτές
έμαθα στο σχολείο, όπως και να το κάνουμε. Και η Γαλλία είναι κοντά μου, στο
Παρίσι έχω πάει, στο Μονπελιέ έχω στείλει γράμματα.
Για όλους αυτούς τους λόγους, λοιπόν, το
χτύπημα στο Παρίσι ήταν ένα χτύπημα και στη δική μου καρδιά και ασφάλεια. Γι’
αυτό κλαίω και μουδιάζω όταν βλέπω εικόνες και διαβάζω μαρτυρίες. Γι’ αυτό
πιστεύω πως τα πράγματα δεν είναι απλά και κάτι αλλάζει τώρα πια στον κόσμο
μου. Μη λέτε πως είναι υποκρισία, είναι αναπόφευκτο, αυτό που συμβαίνει κοντά
σου σε συγκλονίζει και σου μένει αξέχαστο, αναγκαστικά, όλοι ζούμε στον κόσμο μας.
Και κάτι άλλο έχω να πω. Δεν είναι μόνο
στην Ελλάδα που πάθαμε αυτόν τον συγκλονισμό. Σε όλες τις ευρωπαϊκες χώρες οι
άνθρωποι ταρακουνήθηκαν, γιατί, και να κοροϊδεύετε όσο θέλετε και να με πείτε
και αφελή, δε με νοιάζει, όσο και να τρίζει αυτό το κατασκεύασμα που λέγεται
Ευρωπαϊκή Ένωση, εμείς, οι άνθρωποι που ζούμε σε αυτή τη γη, δεν είμαστε μόνο
ότι μας λέει το έθνος μας, αλλά είμαστε και Ευρωπαίοι. Κι αυτό το αίσθημα της εγγύτητας
στους Γάλλους, οφείλεται στην κοινή συνείδηση που έχουμε, διότι την έχουμε κι ας
την αρνιόμαστε με όλη τη δύναμη του πνεύματος μας. Αιώνες τώρα, είμαστε και
ζούμε μαζί. Αιώνες τώρα, οι συγγραφείς και οι ζωγράφοι και οι ποιητές και οι
αρχαιολόγοι και δεν ξέρω γω ποιοι άλλοι της Ευρώπης αναμετάξυ τους τσακατίζονται
και αγαπιούνται και κοιτάζονται.
Θαρρώ πως αυτό δείχνει όλη αυτή η
δραστηριότητα στο ίντερνετ. Το χτύπημα στο Παρίσι μας φόβισε όλους και ένας τρόπος
να δεχτούμε και να αντέξουμε αυτόν τον φόβο είναι να νιώσουμε μέρος ενός συνόλου,
να κοιτάξουμε δίπλα μς και να δούμε κι άλλα φοβισμένα μάτια. Εγώ, προσωπικά,
αυτό δεν το θεωρώ κακό, το θεωρώ γόνιμο.
Κι επειδή τώρα το παράκανα, μέχρι που
πείνασα και λίγο, σας αφήνω και ως συνήθως, σας αγαπώ και μου λείπετε όλοι, κι εσείς
και τα μωρά σας.
